Δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνομαι. Ξόφλησα. Μου είναι αδύνατον να ζήσω όπως ζούσα. Είναι αδύνατον να κάνω τέχνη. Ίσως μία ψυχή από στάχτες να μπορεί να κάνει και την δική σου στάχτες.
Καμία τέχνη δεν μπορεί να προκύψει τότε. Καμία δημιουργία. Η τέχνη υπάρχει μονο ανάμεσα σε αγνά συναισθήματα.(Αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στην αληθινή τέχνη-έκφραση και το εμπόριο. Αλλά δεν θα αναφερθώ σε αυτά εδώ.) Κανείς δεν μπορεί να δημιουργήσει έχοντας δόλο - μίσος στην καρδιά. Και για να προλάβω πιθανές διαφωνίες, όσες φορές για παράδειγμα ένα ποίημα, ένα τραγούδι, αναφέρεται με επιθετικότητα σε υποκείμενα, αντικείμενα, καταστάσεις είναι γιατί στο βάθος ενυπάρχει η αγάπη για μία άλλη ζωή, για κάτι διαφορετικό απ’ αυτό στο οποίο επιτίθεται. Όταν για παράδειγμα ο στίχος στο παραπάνω τραγούδι αναφέρει:
«I split my heart in two but you don’t have it in you. Do you?»
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν 3 διαφορετικοί τύποι αγάπης. Αγάπη για τον εαυτό του. Που τον λυπάται. Αναφέροντας ότι χώρισε την καρδιά του στα δύο. Το δεύτερο στοιχείο που ίσως παρατηρήσει κανείς είναι αυτό της ερώτησης «do you?» Η οποία αφήνει περιθώρια ίσως για την ελπίδα. Ελπίζει ακόμα λοιπόν; Άρα αγαπάει ακόμα αυτόν που φαινομενικά μας δείχνει ότι μισεί και του επιτίθεται.
Τέλος για ποιον λόγο γράφτηκε αυτό το τραγούδι; Για ποιον λόγο αναφέρεται η φράση «carbon soul» (ψυχή από στάχτες – από άνθρακα) ; Μόνο για να επιτεθεί; Ή μας πείθει περισσότερο ότι ο δημιουργός κάνει επίκληση στο συναίσθημα του υποκειμένου προκειμένου να καταφέρει να βρει έναν δίαυλο επικοινωνίας έστω και μέσω της επίθεσης αφού παράλληλα με την αγάπη στο υποκείμενο υφίσταται και η αγάπη για τον εαυτό του;
Ίσως τελικά το μίσος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να υπερμαχόμαστε την αγάπη.
Η ψυχή όσο είναι ζωντανή – υγιής δεν ξέρει τίποτα άλλο από το να αγαπά όσο κι αν το μυαλό μας φτιάχνει πολύπλοκα κείμενα, ποιήματα, στίχους, η ψυχή είναι η απλούστερη όλων, υπόσταση. Άϋλη όπως της αρμόζει χωρίς σχήματα που προσθέτουν πολυπλοκότητες. Ούτε κύκλους, ούτε ευθείες, ούτε τετράγωνα όπως εδώ έχουν αναφερθεί πολλές φορές. Άυλη , ίσως τελικά και ανυπόστατη – ανύπαρκτη ώστε να μην αναλυθεί ποτέ. Μακριά απ’ το παντού όπως αναφέρει κι ένα παλιό τραγούδι.
Αλλά και πάλι το ζήτημα είναι αυτό που το τραγούδι αναφέρει και ισοπεδώνει αυτή την ουτοπική ανάλυση για την ψυχή.
Carbon soul.
Ξαφνικά δίνει υπόσταση υλική στην ψυχή και μάλιστα ύλη που έχει υποστεί μία συγκεκριμένη μεταβολή που ίσως καταστρέφει ολοκληρωτικά την υπόσταση που είχε ως τώρα. Στάχτη. Ύλη που κάηκε και απέμεινε στάχτες.
Πως άραγε συμπεριφέρεται ένα πλάσμα με μία ψυχή από στάχτες;
***Το εν λόγω τραγούδι πολύ πιθανόν να αποτελεί αποτυχημένο παράδειγμα, το δέχομαι. Καθώς το συγκρότημα είναι άκρως εμπορικό. Όμως όπως προανέφερα δεν με απασχολεί στο συγκεκριμένο post αυτό το θέμα.
*** Μια αναφορά σχετική εδώ
εξώφυλλο στο χέρι και τέτοια...χα!
