Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009

Αξιός

Δεν θα γραψω για την ζωη που ζω. Δεν θα επικαλεσθω για αλλη μια φορα την θλιψη μου. Τα πραγματα μου φαινονται τοσο απλα... Εστω και για λιγο... Η γαληνη. Για ακομη μια φορα αυτο το μαγευτικο συνολο. Ηχοι,αερας,χρωμα,νερο,ουρανος -Μαγεια-.Η φυγη μου. Για ακομη μια φορα νιωθω ενα με το χωμα, ενα με τον κρυο αερα που φυσαει το κορμι μου. Που με κανει να νιωθω καθε σημειο του. Πως να περιγραψεις τον αερα;εγω το κανω παντα ανθρωποκεντρικα... Γυρω μου τα σημαδια του χειμωνα!τα δεντρα αποχωριστηκαν τα φυλλα τους κ μοιαζουν μονα. Κι ομως μπορω να νιωσω την προσμονη τους για την ανοιξη. Τα πουλια πεταν απο πανω μου, τα ζωα εχουν αρχισει τις συζητησεις τους... Η παρεα μου 4 μικρα ατιθασα κουταβακια. Η χαρα μου παιδικη, αγνη. Για ολα η φυση... Βρισκομαι στην παραποταμια περιοχη του αξιου. Βρισκομαι στην δυτικη του οχθη,πανω σε ενα υψωμα. Καθομαι σε ενα μικρο εκκλησακι. Το καντηλι καιει. Το βιβλιο μου με συντροφευει. Δεξια μου η αντιπερα οχθη,απο κει ακουγονται οι ηχοι του κοπαδιου. Το απεναντι υψωμα ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο αυτο που βρισκομαι... Πυκνοι θαμνοι με χρωματα καφε και πρασινα, ακολουθουν παραλληλα τον αξιο. Η εμφανιση ενος κυνηγου..σφυριζει και σκουζει για να καλεσει τα σκυλια του. Ετοιμαζεται...ακομα ομως να ακουστει ο κροτος του οπλου του... Μπροστα μου ο αξιος. Παραφουσκωμενος συνεχιζει το ταξιδι του για να συναντησει την αδερφη του θαλασσα. Τα βουνα. Φαινονται ως το απειρο με τις χιωνισμενες κορφες του και την αγερωχη τους παρουσια...μακαρι να μπορουσα να πλησιασω κοντα τους. Να πλησιασω πιο κοντα στον ουρανο. Ο ηλιος μολις που φανηκε. Προσπαθει να με παρει απο την αγκαλια του ανεμου και του κρυο. Ανωφελο... Για αλλη μια φορα ευνομωνω το ποταμι -φυση- που μου χαριζει τετοιες στιγμες. Τι αλλο μενει να μου δωσει; καθε φορα αυτο που μου προσφερει με φερνει πιο κοντα με τν ευατο μου. Οτι και να νιωθω μου προσφερει ενα φευγιο, απροσμενο, λυτρωτικο. Αυτο μου αρκει, δεν μπορω να το προσδιορισω με λεξεις...οποιος νιωθει το καταλαβαινει. Ετσι ακομα και στην κατασταση που ζω τωρα -ο ορισμο της απεραντης καταπιεσης της ανθρωπινης επικοινωνιας- η φυση με εφερε πιο κοντα με εναν ανθρωπο που ενιωσε, το ιδιο με μενα...μακαρι να συνεβαινε σε ολους αυτο...ο ηλιος σιγα σιγα προσπαθει να με κλεψει απο τον ανεμο. Τελικα το εχω αναγκη. Η ανθρωπινη μου φυση ειναι γυμνή απεναντη στην φυση,περιορισμενη. Μιλωντας απλα, κρυωνω... Μακαρι ο Αξιός να συνεχιζει για παντα το ταξιδι του.

(Γραμμένο εν ώρα υπηρεσίας... στο φυλάκιο. Οπότε συγχωρέστε την προχειρότητα του κειμένου)

Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009

Είμαι ευτυχισμένος!

Σήμερα ανακάλυψα τον ιστοχώρο που με έκανε υπερήφανο και ευτυχισμένο... Χάρη θα σε κάνω κι εσένα να νιώσεις το ίδιο!
Ορίστε λοιπόν ...
κοιτάζω και καμαρώνω... Χεχε! Μήπως να αρχίσω να το ψάχνω εμπορικά το πράγμα; Η σελίδα πουλάει πολύ τσούρμο διαφημιστές περιμένουν... Χμμμ...

(Όλο αυτό ήταν απλά ένα τέχνασμα για να πάρετε εμμέσως το link... την συνέχεια την ξέρουμε όλοι... δοκιμάστε τη σελίδα σας και δοκιμάστε και την σελίδα του ανταγωνιστή... Χαχαχα!Ναι, ναι ναι δοκιμάστε ακόμη και το Indy να δείτε πόσο κοστολογείται μην ντραπείτε... :-Ρ )

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 03, 2009

Skhizein (1 εκατοστό πιο κοντά)

Skhizein (Jérémy Clapin,2008) from Bertie on Vimeo.

Μόλις είδα αυτό το παραπάνω υπέροχο animation μικρού μήκους και είπα εμπνευσμένος απ' αυτό να γράψω ένα κειμενάκι. Θα χαρώ αν μου στείλετε κι εσείς δικές σας σκέψεις πάνω σε αυτό. Καλύτερα παρακολουθήστε πρώτα το video και αργότερα διαβάστε το δικό μου προκειμένου να μην σας επηρεάσω με το κείμενο μου... :-Ρ


Χμ... 1,2,3... 10 ... 20 ... 40 ... 80 ...90... 90 και 1.

Μετεωρίτης εν ονόματι «μοναξιά» προσγειώθηκε με ανώμαλο τρόπο στο κεφάλι μου.

91 εκατοστά η απόσταση μεταξύ εμού... κι εμένα.

Ο μετεωρίτης μοναξιά χτυπά εν αγνοία των ανθρώπων, των στατιστικών, των αναλύσεων, των ερευνών, των προφητειών και των αστρολογικών προβλέψεων και πετυχαίνει τον στόχο κατά ποσοστό 100% συνηθίζοντας να χτυπά και να εγκαταλείπει το θύμα αιμόφυρτο και αβοήθητο ενώ παρατηρείται πως έχει τη συνήθεια να αφήνει πάντα πίσω μία μεζούρα.

Προσπαθούσα να επανέλθω. Σηκώθηκα αργά και τίναξα την σκόνη από πάνω μου, περιποιήθηκα όπως όπως τις πληγές και σήκωσα απ’ το πάτωμα την μεζούρα.

91 εκατοστά μακριά μου είμαι εγώ.

91 εκατοστά μακριά μου είμαι εγώ.

Η μοναξιά πάντα θυμίζει την απόσταση και πάντα προσπαθώ να με πλησιάσω. Ελπίζω σύντομα να με ξαναχτυπήσει και η μεζούρα να’ χει πιο ευχάριστα νέα. Ήδη με πλησίασα κατά 1 εκατοστό.





Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009

Η διπλή σκέψη του Όργουελ και η χρήση της στην πράξη


(...)Η διπλή σκέψη είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που ανήκει στο Κόμμα ξέρει υπό ποια έννοια πρέπει να τροποποιηθούν οι αναμνήσεις του. Κατά συνέπεια, ξέρει ότι παίζει ένα παιχνίδι με την αλήθεια, αλλά έχοντας ασκηθεί στην «διπλή σκέψη» πείθει τον εαυτό του ότι η αλήθεια δεν έχει παραβιαστεί. Η διαδικασία πρέπει να είναι συνειδητή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με αρκετή ακρίβεια, αλλά πρέπει να είναι επίσης και ασυνείδητη, γιατί αλλιώς θα δημιουργούσε ένα αίσθημα παραποίησης και επομένως ενοχής(...)
(...)Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια , να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά και, όταν χρειάζεται να τα ανασύρεις απ’ την λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει, να αρνιέσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει – όλα αυτά είναι αδήριτη αναγκαιότητα. Και μόνο για να χρησιμοποιήσεις την έκφραση διπλή σκέψη, πρέπει να μετέλθεις της δυαδικότητας της σκέψης, γιατί με το να χρησιμοποιείς αυτή την έκφραση, παραδέχεσαι πως αλλάζεις την πραγματικότητα(...)
Η επίσημη ιδεολογία είναι πλήρης αντιφάσεων, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κανένας πρακτικός λόγος για αντιφάσεις. Έτσι το Κόμμα απορρίπτει και δυσφημίζει όλες τις αρχές που υποστήριξε αυθεντικά το σοσιαλιστικό κίνημα, αλλά ισχυρίζεται ότι λειτουργεί έτσι εν ονόματι του σοσιαλισμού.( θυμίζει κάτι αυτό;;; ) (...) Υπονομεύει συστηματικά την οικογενειακή αλληλεγγύη κι έχει δώσει στον αρχηγό του ένα όνομα αποτελεί άμεση έκκληση στο αίσθημα της οικογενειακής πίστης (Μεγάλος αδελφός). Ακόμα και τα ονόματα των τεσσάρων Υπουργείων που διοικούν δείχνουν θρασύτητα μέσα στην ηθελημένη διαστροφή των γεγονότων. Το Υπουργείο Ειρήνης ασχολείται με τον πόλεμο, το Υπουργείο Αλήθειας με τα ψέματα, το Υπουργείο Αγάπης με τα βασανιστήρια και το Υπουργείο της Αφθονίας με την πείνα.( Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη;;;)

Παρασκευή, Οκτωβρίου 30, 2009

Ήρθε η μέρα...

Έρχεται εκείνη ημέρα λοιπόν που τόσο φοβόσουν. Η μέρα αυτή είναι πραγματικά ξεχωριστή. Όχι τόσο βέβαια ωστέ να μην την περιμένεις... Προβλεπόμενη και αυτή όπως όλες οι μέρες που ήρθαν και θα’ ρθουν. Η ζωή ... ένας ατέρμονος βρόγχος που σου τσακίζει τα κόκαλα σου ρουφάει την φαιά ουσία. Ξέρεις τις σκέψεις σου πριν καν τις κάνεις. Ξέρεις τις λέξεις σου πριν καν τις γράψεις, πριν τις πεις, ξέρεις τις απαντήσεις και τις αντιδράσεις. Τόσο βαρετή η ζωή σου που επέλεξες να κρατήσεις τις λέξεις μέσα σου Η σιωπή σε νικάει τόσο συχνά πια... Ή την θέση της παίρνει μία ακατάσχετη μπουρδολογία. Έτσι... Για να μην φαίνεται η σιωπή.

Αρκετά δεν έκανες τον καραγκιόζη;;; Σώπα επιΤΕΛΟΥΣ!

Κι όμως η ζωή πάλι χαμογελά... σαρκαστικά, ειρωνικά ίσως αλλά χαμογελά... Κι εσύ αιώνιος εραστής, όπως και πάλι γνώριζες απ’ την αρχή ότι θα συμβεί, υποκύπτεις. Οι λέξεις στα σκονισμένα βιβλία σου κλείνουν το μάτι. Αυτές ίσως να μην τις ξέρεις. Ίσως να μην τις περιμένες. Ζήσε σαν κομπάρσος όπως πάντα ονειρευόσουν στα βιβλία των αγαπημένων σου συγγραφέων. Εκεί δεν χρειάζεται να μιλήσεις εσύ. Εκεί όλα συμβαίνουν και χωρίς εσένα και πάνω από όλα δεν νιώθεις καν την ανάγκη να επέμβεις, Ας πεθάνει – ας ζήσει – ας βασανιστεί – ας κυνηγήσει χίμαιρες – ας μην ζήσει ποτέ αληθινά – ας ξεχάσει – ας ερωτευτεί – ας επιτεθεί – ας κάνει όοοοοοοοοοοοοτι στο διάολο θέλει! Μόνο να είμαι κομπάρσος να μην παίζει ρόλο πότε θα γυρίσω την σελίδα. Να μην παίζει ρόλο αν θα κλάψω ή όχι στον θάνατο να μην παίζει ρόλο αν θα κινηθώ ή αν θα ξύνω εκείνη την ώρα το αυτί μου. Διάβαζε ψυχή μου, διάβαζε.. Ξεδίψασε το κορμί σου από την ύπαρξη.



Πέμπτη, Οκτωβρίου 22, 2009

Η ακρίδα και το Γιασεμί (2)

Την θυμάστε αυτή την κυρία;;;

Να και το παιδί της!!!


Για όσους αμφέβαλαν ότι είχαμε γεννητούρια... Είναι γεγονός... Το Γιασεμάκι μου είναι θύμα τρομοκρατικών κανιβάλων! Ο απόγονος εκδιώχθηκε όπως ακριβώς και ο πρόγονος. Δεν περνάνε πλέον οι ευαισθησίες... Μέχρι και οι ακρίδες το αποδεικνύουν ότι ζούμε σε έναν κόσμο που δεν χωράνε τέτοιου είδους συναισθηματισμοί! Τώρα ο μικρός κύριος κάνει διακοπές χρησιμοποιώντας ως κατάλυμα την μπουγάδα της απέναντι...


χουχου! Μην της το πείτε!

Τζώρτζ Όργουελ - 1984



Οι όποιες απόψεις έχουν ή δεν έχουν οι μάζες, είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει. Μπορεί να τους δωθεί ελευθερία σκέψης, γιατί δεν έχουν σκέψη.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Η Πικραλίδα ταξιδεύει (1) - Αρκαδία

Η πικραλίδα ταξιδεύει…

Κάπου στις αρχές Ιουνίου, με αφορμή τις ευρωεκλογές, ένα διήμερο στην Αρκαδία…

Η πρώτη μας στάση ήταν στο Λεβίδι.

Αν διακρίνει όμως κανείς καλύτερα ξεχωρίζει ένα τυροπιτάδικο που δεν λέγεται «Το χωριάτικο», δεν λέγεται «Κυρ Σαββας» μήδε και «Λεβίδι» αλλά … «TST» Προκαλώ όλους σε μια αναζήτηση της λύσεως του αινίγματος… Τι μπορεί να σημαίνουν λοιπόν τα αινιγματικά αρχικά «TST»…;

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε και τους πρώτους μας φίλους…


Για την ιστορία το ξανθό είναι θηλυκό.


Ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού καταλήξαμε σ’ ένα από τα πιο όμορφα κοιμητήρια που έχω δει.


Θεωρώ ότι αξίζει και ταιριάζει ν’ αφιερώσουμε ένα τραγούδι που τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια.


«…δεν θέλω να το βλέπωσιν ακτίνες του ηλίου,
μηδέ κυπάρισσος σκαιά,μηδ`απεχθής ιτέα,
να το σκιάζη'καταιγίς ας το κτυπά βιαία !...»


Κατηφορίζοντας και πάλι προς το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε για Δημητσάνα συνειδητοποιήσαμε ότι κάνει πολυυυυύ ζέστη…

Και επισπεύσαμε το βήμα μας… Μέχρι που συναντήσαμε αυτό :


Που δεν περίμενα η αλήθεια είναι να συναντήσω στο Λεβίδι… Αλλά με χαρά το τράβηξα αναμνηστική φωτογραφία και συνεχίσαμε για Δημητσάνα. Όπου το βράδυ που περάσαμε εκεί μπορεί να περιγραφεί μόνο με την λέξη «μαγικό»…


Ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στα σοκάκια εκείνα που περπατήσαμε … Και ανυπομονώ να ξαναφάω λουκουμάδες με γέμιση μπανάνα!!! Χεχε!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 21, 2009

Η Ακρίδα και το Γιασεμί

Στο μπαλκονάκι του δωματίου μου έχω από την γιορτή μου (δλδ 25 Μαρτίου του 2009) μια γλάστρα γιασεμάκι που πολύ αγαπώ και φροντίζω σχεδόν καθημερινά. Κι αυτό βέβαια μου ανταποδίδει πρώτον με τα άνθη που μοσχοβολούσαν την άνοιξη αλλά και με την γρήγορη ανάπτυξη του έτσι ώστε να έχει πρασινίσει το μπαλκονάκι σε μισό μόνο χρόνο. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της ιστορία μας το οποίο θα ονομάσω Γιασεμί.

Στο δωμάτιο μου κάποιο μοναχικό πρωινό (πριν 4-5 μέρες) μόλις που είχα ξυπνήσει από βαρύ ύπνο και αφού πλένομαι και επιστρέφω στο δωμάτιο μου συνειδητοποιώ ότι κάποιος έχει καταλάβει το σορτς μου (που φοράω στο σπίτι) αυτός δεν ήταν άλλος από μία ακρίδα. Αφού μου πέρασε η συγκίνηση για την παρέα που μου έκανε όλο το βράδυ χωρίς βέβαια να το ξέρω και αφού μου πέρασε και το "σοκ" γιατί σ' αυτή την σκατούπολη έχω συνηθίσει από ζωές να διακρίνω μονο ανθρώπους, δεκαοχτούρες, ποντίκια και κατσαρίδες της ζήτησα να φύγει με ευγενικό τρόπο όμως αυτή εκεί. Την σκούντησα λοιπόν μπας και καταλάβει αλλά που...

Τελικά πήρα το σορτς μαζί με την κυρία Ακρίδα και βγήκα στο μπαλκόνι και τίναξα το σορτς από τους ακάλεστους επισκέπται... Για κανα δίωρο την παρατηρούσα να κάθεται σ' ένα απ'τα κάγκελα του μπαλκονιού. Ύστερα χάθηκε. Αυτό ήταν το δεύτερο σκέλος της ιστορίας και το ονομάζω Ακρίδα.

Σήμερα άλλο ενα μοναχικό φθινοπωρινό απόγευμα στο μπαλκονάκι μου άρχισα να τακτοποιώ τα κλαδάκια του γιασεμιού πάνω στην πέργκολα όταν ανάμεσα στα φύλλα συνειδητοποίησα να διαμαρτύρεται κάποια κυρία που την ενοχλήσαμε, και ναι, καλά καταλάβατε ήταν η κυρία Ακρίδα.

Την παρατήρησα αρκετή ώρα μιλήσαμε με το βλέμμα και ξαναμπήκα στο δωμάτιο μου με ένα σοβαρότατο δίλημμα στο νου. Μπήκα αμέσως στον κυβερνοχώρο κάνω εξακρίβωση στοιχείων σχετικά με την κυρία Ακρίδα. Μερικά βασικά σημεία θα σας τα επικολλήσω :

1.Οι ακρίδες είναι από το πιο καταστροφικά έντομα πάνω στη γη. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται σαν η όγδοη πληγή του Φαραώ.
2.Τα σμήνη αυτά αποτελούνται από εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια εντόμων, έχουν μήκος μερικά χιλιόμετρα και φάρδος μερικές εκατοντάδες μέτρα και όπου περνούν καταστρέφουν τα πάντα. Μετά το πέρασμά τους η καταπράσινη γη μοιάζει με σεληνιακό τοπίο.

3.Η Ελλάδα γνώρισε μια τέτοια καταστροφή, το 1927, όπου ένα σμήνος
από ακρίδες στη Φθιώτιδα μόνο προκάλεσε ζημιές που ξεπερνούσαν τότε τα 200 εκατομμύρια δραχμές. Την ίδια περίπου εποχή, τον Άγιο Ευστράτιο, ένα άλλο σμήνος από ακρίδες έφαγε ότι πράσινο χόρτο υπήρχε στο νησί.

Όπως καταλαβαίνετε οι ανησυχίες για το καημένο γιασεμάκι μου που είναι και το μοναδικό πρασινάκι που βλέπω είναι εύλογες... Και τελικά οι ανησυχίες ενισχύθηκαν από κάποιες παραπάνω πληροφορίες:

4.Οι θηλυκές ακρίδες κατά το φθινόπωρο γεννούν γύρω στα 150 αυγά. Αποθέτουν τα αυγά ανοίγοντας τρύπες στο έδαφος.Μετά την εκκόλαψη των αυγών, οι ακρίδες πεθαίνουν. Τα μικρά βγαίνουν την άνοιξη και αμέσως τρώνε τα γύρω φυτά, ως ότου αναπτυχθούν τα φτερά τους. Τότε γίνονται τέλεια έντομα, μπορούν να πετάξουν και να σχηματίσουν σμήνη.

Αααααα! Εφιάλτες με 150 σκατοακρίδες να σιγομασουλάνε το γιασεμάκι μου σαν να είναι στο ταβερνείο της γειτονιάς τους... Δεν θα τ' αντέξω...
Αυτό ήταν το τρίτο σκέλος της ιστορίας και το ονομάζω Το Γιασεμί και η Ακρίδα.


Ζητάω λοιπον την άποψη σας επί του θέματος. Γιατί απ' την άλλη και η Ακρίδα δεν δείχνει καμία διάθεση να φύγει και όσο να' ναι δεν είναι και ιδιαίτερα σπλαχνικό να διώξεις μια καθώς πρέπει κυρία στις τελευταίες τις στιγμές και λίγο πριν γεννήσει από το απάγκιο που βρήκε αλλά απ' την άλλη δύστυχο μου γιασεμάκι... Τι σου έμμελε να πάθεις... Ζητάω την βοήθεια σας... Ότι μου πείτε θα κάνω... Ειλικρινά η ακρίδα είναι ακόμη εδώ έξω. Όπως και το γιασεμάκι μου εννοείται. Χεχε!
Μήπως μια λύση σαν αυτή κάτω είναι δελεαστική;;;;
Σε πολλά μέρη του κόσμου, οι ακρίδες τρώγονται ως πηγή πρωτεινών. Έτσι, στο Μεξικό χρησιμοποιούνται ως μεζές ή για γαρνίρισμα και ονομάζονται chapulines. Επίσης σερβίρονται σε σουβλάκια σε εστιατόρια στην Κίνα.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 20, 2009

24 ώρες


Ένα 24ωρο αρκεί για να κατακλυστεί η ψυχή μου από κάθε συναίσθημα...


Κάθε μου βίωμα, ένα διαφορετικό συναίσθημα, ποτέ δεν κατάφερα να διακρίνω πώς ακριβώς γίνεται να νιώθω τόσο διαφορετικά έστω και για πράγματα που ζω σαν σε επανάληψη.

Η ψυχή μου ένα μέρος που φιλονικεί διαρκώς η γαλήνη και η θλίψη.Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει γλαφυρά ένα συναίσθημα... Πόσο μάλλον τα συναισθήματα που γεννιούνται από αυτήν την φιλονικία.


Η αυγή μου προσφέρει απλόχερα την γαλήνη, την ομορφιά.

Η γέννηση της μέρας σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος...Εγώ απαντώ όμως με απελπισία και το μυαλό μου, μου θυμίζει πώς είναι να νιώθω ανήμπορος.


Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά, προσφέρει διαύγεια.

Εγώ ασπάζομαι την ανάγκη κάποιου που αγαπώ να θέλει να μοιραστεί μαζί μου κάποιο του όνειρο. Θέλω να ανταποδώσω, να του χαρίσω ελπίδα, να ονειρευτώ μαζί του. Καρτερώ μαζί του τα όμορφα... νιώθω αισιόδοξος, χαρούμενος, ανυπόμονος... ονειρεύομαι, γαληνεύω.


Ο ουρανός ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα αστέρια και το φεγγάρι....

Νοσταλγώ, η ψυχή μου αναζητά. Οι ανθρώπινες σχέσεις μου χαρίζουν μια χαρά, γλυκόπικρη ή έστω ένα απομεινάρι της. Τελικά έρχεται η απόγνωση - γιατί η χαρά αυτή είναι τελικά ανεκπλήρωτη και η θλίψη έρχεται ανεπιστρεπτί-. Η ανάγκη του να μοιραστείς, να νιώσεις την ψυχή σου να γίνει ένα με μιαν άλλη, απλώνει μπροστά σου τα συναισθήματα της ικανοποίησης, της εκπλήρωσής, της προσδοκίας, κι όμως αυτό που λαχταράς φεύγει μπροστά σου, σε προσπερνά, κι εσύ μένεις εκεί ρημαγμένος, αφημένος στην πλάνη του ότι υπάρχει μία ελπίδα, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα χαράς.


Το σούρωπο.

Μια ακόμη νύχτα σε υποδέχεται με το αίσθημα της υποκρισίας. Υποκρίνομαι -νιώθω άψυχος- για ακόμη μια φορά άφησα την ψυχή μου να μην διαλέξει εκείνη. Κάλυψα την πεμπτουσία της ύπαρξής μου, με ένα χιλιομπαλωμένο κουρέλι. Αφέθηκα εκεί έρμαιο, όχι της ψυχής μου, αλλά έρμαιο ενός κουρελιού. Ένα ύφασμα όπου καλύπτει την αλήθεια. Καλύπτει κάθε αληθινό για μένα συναίσθημα...κι έτσι αφήνομαι, έως ότου δεν αντέξω άλλο. Η υποκρισία, μου δίνει την δυνατότητα του να συμβιβάσω και να καταλαγιάσω τα πάντα μέσα μου έστω και για λίγο, να νιώσω άψυχος, να ξεφύγω... Ανοησίες, γιατί η ψυχή έχει νιώσει! και αυτό είναι το μεγαλύτερο και καθοριστικότερο για μένα γεγονός. Δεν ξεπερνιέται ένα συναίσθημα, η υποκρισία απλά είναι ένα μέτρο καταστολής της ψυχής μας, από τα πιο βάναυσα.


Ένα 24ωρο αρκεί για να νιώσω κάθε πτυχή της ανθρώπινης μου ύπαρξης. Έτσι νόμιζα έως τώρα...

όπου να είναι ανατέλλει....



Δευτέρα, Αυγούστου 31, 2009

Η πλάνη


Τι πλάνη να θεωρούμε το "μεταφορικό" ως πολύπλοκο και ότι δυσκολεύει την διαδικασία της κατανόησης. Ενώ ... τι πιο ξεκάθαρο από την "μεταφορά", την ποίηση, τον σουρεαλισμό, την τέχνη... που μιλούν απ' τα βάθη στα βάθη... και δεν μεσολαβεί η πεζότητα - το κενό - αυτή η ανούσια μετάφραση για να αντιληφθεί το μυαλό...
Λες και είναι απαραίτητο... Άμα αντιλαμβάνεται η ψυχή...

Πλάνη απ' τις χειρότερες!


Σάββατο, Αυγούστου 15, 2009

Το βιβλίο της ανησυχίας - Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)


Γεννήθηκα σε μια εποχή κατά την οποία οι περισσότεροι νέοι έιχαν χάσει την πίστη τους στον θεό, για τους ίδιους λόγους που οι μεγαλύτεροι τους την είχαν - χωρίς να ξέρουν το γιατί. Και καθώς το ανθρώπινο πνεύμα έχει τη φυσική τάση να ασκεί κριτική γιατί αισθάνεται και όχι γιατί σκέφτεται, οι περισσότεροι απ ' αυτούς τους νέους διάλεξαν την Ανθρωπότητα ως υποκατάστατο του θεού. Ανήκω ωστόσο σ' εκείνο το είδος των ανθρώπων που είναι πάντοτε στο περιθώριο αυτού στο οποίο ανήκουν και οι οποίοι δεν βλέπουν μόνο το πλήθος που αποτελούν μέρος του, αλλά και τις μεγάλες εκτάσεις που υπάρχουν δίπλα. Γι ' αυτό δεν εγκατέλειψα τον θεό τόσο απόλυτα όσο αυτοί, μήτε και αποδέχτηκα ποτέ την Ανθρωπότητα (....)
Έτσι, μην ξέροντας να πιστεύω στον θεό, και μην μπορώντας να πιστέψω σε ένα σύνολο ζώων, έμεινα, όπως άλλοι στην παρυφή του ανθρώπινου πλήθους, σ' εκείνη την απόσταση από τα πάντα την οποία κοινώς αποκαλούμε Παρακμή. Η Παρακμή είναι η ολοκληρωτική απώλεια της ασυνειδησίας, διότι η ασυνειδησία είναι η βάση της ζωής. Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε. Σε όποιον, όπως εγώ, ζει χωρίς να ξέρει να ζει, και στους ελάχιστους όμοιούς μου,πέρα από την παραίτηση ως τρόπος ζωής και το στοχασμό ως πεπρωμένο; (....)
Και έτσι, ξένοι απέναντι στην επισημότητα όλων των κόσμων, αδιάφοροι στο θείο και περιφρονώντας το ανθρώπινο, παραδοθήκαμε επιπόλαια στην αίσθηση χωρίς σκοπό, που καλλιεργείται στα πλαίσια ενός εκλεπτυσμένου επικουρισμού, καθώς αρμόζει στα εγκεφαλικά μας νεύρα.

Κυριακή, Αυγούστου 02, 2009

Θωμάς Γκόρπας - Αλλά κανείς δεν φεύγει



Πόλη κρυόκωλη και πόλη αργόμισθη και πόλη σαφρακιασμένη πρόωρα γερασμένη κιτρινιάρα κομπλεξικιά φτωχοπουτάνα… Πάντες οι χτεσινοί πρεντζόβλαχοι και βρωμοποδαράδες ριγούν από ευτυχία μέσα στην αγκαλιά σου πλήρως ικανοποιημένοι γαμώντας τα μοτοσακό τους τα μηχανάκια τους τις μηχανάρες τα αυτοκίνητά τους πληρώνοντας την βεντζίνα τους σαν κατσικίσιο γάλα και οι μαμάδες απαυτώνονται τηλεοπτικώς αγοράζουν στα σούπερ μάρκετ το καταπέτασμα για τα… παιδάκια τους…
Κι ω Ποίηση ζητιάνα των ρυθμών που δεν υπάρχουν πια προδομένη των μαγικών λέξεων που μαγαρίστηκαν από τους μαγαρισμένους του κώλου….
Κι ω μολόχες χάραμα κρύο νερό γλυκά φιλιά σπουργίτια ευκάλυπτα νεράντζια μούρα αγκινάρες και κεράσια τριφύλλια και σανά χρώματα ξεθωριασμένα ήχων πια άλλων αστέρων τι να κάνετε πια καημένα πώς να πολεμήσετε…
Βλαχιά της πόλεως λέπρα της πόλεως νέφος της πόλεως τα στήθια σάπιες βάρκες κι ο καθαρός αέρας μόνο στ’ απομονωμένα χωριά κι αυτά μόνο για τους τουρίστες …
Λες αυτό το τσιμέντο να πεθάνει μια μέρα; Λες κάποτε η μέρα να ξημερώσει νύχτα και η νύχτα να πέσει μέρα;
Κι ω εργατικές τραγιάσκες φαρμάκια και περηφάνιες και τα λουλούδια της μανούλας σου Απόστολε Χατζηχρήστο κι ω κόλπα μαγικά κι ονειρεμένοι καφενέδες και το μπαγλαμαδάκι σου ρε Γιώργιο Μπάτη.
Χαθήκαμε
Χεστήκαμε στο τάληρο
Μπερδεύτηκαν τα μπούτια μας.
Και θα ξαναπαμε στο χωριό μας για να μην πεθάνουμε
Και θα ξαναπάμε στο χωριό μας για να πεθάνουμε καλύτερα…


Η φωτογραφία από το blog του γυμνασίου Κρεστενων: http://gymnasiokrestenon.blogspot.com/

Σάββατο, Ιουλίου 25, 2009

Η καμπάνα


Δύο μοχλοί όμοιοι σηκώνουν μια πέτρα με τον ίδιο τρόπο, άμα δεχτούν την ίδια δύναμη, οι δύο καμπάνες του έμπειρου, που είπαμε, κατασκευαστή, δεν θα φωνάζουν το ίδιο. Τον ανίδεο ή τον απρόσεχτο θα τον ξεγελάσουν, ο ειδικός, όμως, όχι, δεν θα γελαστεί. Ό πρώτος κριτικός, κύριε, του έργου θα είμαι εγώ. Όσο περισσότερο στέκομαι ειλικρινής απέναντί του, τόσο περισσότερο δολοφονώ, μέσα μου, τον ερασιτεχνισμό. Πολλές φορές οι ειδικοί και οι ερασιτέχνες συμπίπτουμε στις προθέσεις και στην δεξιοτεχνία, μας χωρίζει η ειλικρίνεια την εκτίμηση.
Γι' αυτό σας λέω, δεν είναι υπόθεση τεχνικής. Θα αντιτάξετε, πως η φωνή της καμπάνας σας αφήνει αδιάφορο και πως απλώς μου παραγγέλνετε μια καμπάνα. Θα διαφωνήσω, ριζικά, λέγοντας, έστω και αν υπερβάλλω, ότι εκείνο που πρώτα-πρώτα σας χρειάζεται είναι η φωνή, γιατί, αν γινόταν να σας την έδιναν, με κάποιον τρόπο, δίχως τη μορφή και το βάρος ενός σχήματος, όπως το γνωστό της καμπάνας, θα τη δεχόσαστε, χωρίς αντίρρηση, και θα 'λεγα, με χαρά, αφού θα αποκτούσατε εκείνο που θα εκπλήρωνε το σκοπό σας, απαλλαγμένο από τα δεσμά της ύλης, που στο κάτω-κάτω κοστίζει. Ύστερα, αν παζαρεύετε και, δίκαια, επιμένετε τα υλικά να βγουν γερά, το κάνατε, όχι γιατί ή φωνή θα είναι καλύτερη, αλλά για να κρατήσει πιότερο.
Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε απλά, πως άλλο είναι η καμπάνα και άλλο η φωνή της.
Δυστυχώς, κύριε, είμαστε αιχμάλωτοι των λέξεων και η ζωή μιας λέξης κρατά πιο πολύ από το πράγμα, που σημαίνει. Έτσι συχνά βρισκόμαστε μπροστά σε πράγματα, ακόμα και σε σχέσεις, που αρνιούνται να ντυθούν με τη λέξη, που προσπαθούμε να τα στολίσουμε. Στεκόμαστε αντιμέτωποι με το πράγμα, εκστομίζουμε το όνομά του, και, με έκπληξη, πολλές φορές με απελπισία, διαπιστώνουμε, πως άλλο είναι το πράγμα και άλλο το όνομά του. Δε δένονται τα δύο, δε συνυπάρχουν, συχνά εχτρεύονται το ένα με το άλλο. Αυτό συμβαίνει άλλοτε, γιατί το πράγμα άλλαξε, ενώ η λέξη παραμένει η ίδια και , άλλοτε, γιατί μια λέξη χωράει και σημαίνει περισσότερα, από ένα πράγματα. Έτσι θα σκοντάψουμε σε πολλές δυσκολίες αν τοποθετήσουμε το έργο μας και το όνομά του πλάι στην χρήση του, στη θέση του ή στην ώρα.
Αν καμπαναριό, ας πούμε, είναι, ό,τι χρησιμοποιούμε για τη στέγαση της καμπάνας ( και μπορεί να είναι ένα δέντρο, τρία καδρόνια, ένα σίδερο στο τοίχο), τότε και η καμπάνα η ίδια θα είναι ό,τι θα ΄χει τη φωνή της. Έτσι τίποτα δεν με υποχρεώνει να συμφωνήσω μαζί σας, πώς το πράγμα, που θα κατασκευάσω, θα είμαστε σε θέση και οι δύο να το ονομάσουμε με το ίδιο όνομα...

Απόσπασμα από το πεζό του Κ.Χ.Μύρη "Η καμπάνα"





Υ.Γ Ευχαριστώ τον Βαγγέλη για το δανεισμό του Βιβλίου.

Τρίτη, Ιουλίου 14, 2009

Καποτε φτάνει ένας καιρός...


η ποίηση είναι η στιγμή
η αγωνία είναι το παν
η αγωνία να ζεις
ύστερα φτάνει ένας καιρός που δεν υπάρχεις
στις μέρες που έρχονται κανείς
στα πλοία που φεύγουνε κανείς
σ’ όλα τα πρόσωπα κανείς
στους δρόμους των συνωστισμών κανείς
στο όρος της προσευχής κανείς
στους λόφους της σιγής κανείς
στο δάσος της οργής κανείς
στη μνήμη της βροχής κανείς
στα όνειρα των τυφλών κανείς
στην αναπόληση κανείς
σ’ όλη τη λησμονιά κανείς
σ’ όλη τη μουσική κανείς
μες στην αγάπη σου κανείς
σ’ όλη την άρνηση κανείς
στην επανάσταση κανείς
κανείς
κάποτε φτάνει ένας καιρός άδειος
που δεν υπάρχεις.

Γιώργος Σαράντης
(1919 - 1978)


Παρασκευή, Ιουνίου 26, 2009

Ωρίμανση...



Ωρίμανση.. Για ένα οπωροφώρο δέντρο σημαίνει καρποφορία και ένας καρπός έτοιμος. Έτοιμος να ερεθίσει τις αισθήσεις σου και να τις γεμίσει με αρεστές μυρωδιές και γεύσεις. Αντιθέτως για έναν άνθρωπο είναι βαριά διαδικασία που σε περνά από την αιωνιότητα στο γήρας και από την προσδοκία στην νοσταλγία. Απότομη και υποχθόνια αλλαγή.

Πέμπτη, Ιουνίου 18, 2009

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό;



Απόσπασμα από την απάντηση που δώθηκε στον πρόεδρο των ΗΠΑ το 1855 όταν αυτός ζήτησε να αγοράσει την γη όπου αποικούσαν οι Ινδιάνοι Σουάμις...




"Ο ουρανός που πάντα έχει ένα δάκρυ συμπόνιας για το λαό μου που μας φαίνεται αιώνιος και αμετάβλητος μπορεί τώρα να αλλάξει. Σήμερα είναι καθαρός, αύριο όμως ίσως σκεπαστεί με σύννεφα. Τα λόγια μου είναι σαν τα αστέρια, ποτέ δεν αλλάζουν.
Σ’ αυτά λοιπόν που θα πει ο Σηάτλ μπορεί ο Μεγάλος Λευκός Αρχηγός της Ουάσινγκτον να βασιστεί με σιγουριά. Όπως βασίζεται στις εναλλαγές των εποχών. Ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον μας στέλνει μήνυμα πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Καλοσύνη του, παρ’ όλο που ξέρουμε ότι δεν έχει ανάγκη τη φιλία μας.
Την πρότασή του πάντως θα τη σκεφτούμε καλά, γιατί ξέρουμε πως αν δε δεχτούμε ο λευκός θα θελήσει με τα όπλα ν’ αρπάξει τη γη μας.
Ρωτάω όμως: Πώς μπορεί κανείς να πουλά ή να αγοράζει τον ουρανό ή τη ζεστασιά της γης; Η ιδέα μας φαίνεται περίεργη. Επειδή ακριβώς δε μας ανήκουν η δροσιά του αέρα και η διαύγεια του νερού. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να τα αγοράσετε; Πάντως μην ανησυχείτε: Θα πάρουμε την απόφασή μας. Καθετί πάνω σ’ αυτή τη γη είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερή πευκοβελόνα Κάθε αμμουδερή ακρογιαλιά. Κάθε κομματάκι ομίχλης. Στα σκοτεινά δάση. Κάθε ξέφωτο. Κάθε βούισμα εντόμου. Είναι ιερό. Στη μνήμη του λαού μου
Είμαστε κομμάτι της γης και αυτή πάλι ένα κομμάτι από μας. Οι χυμοί που τρέχουν μέσα στα δέντρα μεταφέρουν τις μνήμες του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Τα ευωδιαστά λουλούδια είναι αδελφές μας. Το ελάφι, το άλογο, ο μεγάλος αετός είναι τ’ αδέλφια μας. Οι απότομες, ψηλές κορυφές, τα καταπράσινα λιβάδια, η ζεστασιά του πόνεϊ, ο άνθρωπος, όλα ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Καταλαβαίνει λοιπόν τι μας ζητάει ο Μεγάλος Αρχηγός της Ουάσινγκτον όταν μας παραγγέλνει ότι θέλει ν’ αγοράσει τη γη μας; Γρήγορα θα κατακλύσετε όλη τη χώρα. Ο Μεγάλος Αρχηγός μας παραγγέλνει ότι θα μας εξασφαλίσει ένα μέρος έτσι που να μπορούμε να ζούμε άνετα μεταξύ μας. Όπως ο πατέρας που αποφασίζει για τα παιδιά του.
Ξέρουμε ότι ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Ένα κομμάτι γης μοιάζει σ’ αυτόν μ’ ένα οποιοδήποτε κομμάτι, γιατί είναι ένας ξένος που έρχεται μέσα στη νύχτα και παίρνει ό,τι έχει ανάγκη. Η γη δεν είναι σύντροφός του, αλλά εχθρός του. Με την απληστία του θα την καταβροχθίσει και δε θ’ αφήσει πίσω του τίποτα, παρά μόνο έρημο. Βρίσκουμε χαρά στα δάση…
Ίσως να μην το καταλαβαίνετε γιατί οι συνήθειές μας είναι διαφορετικές απ’ τις δικές σας. Το πεντακάθαρο νερό που κυλά στα ρυάκια και στα ποτάμια μεταφέρει στο διάβα του και το αίμα των προγόνων μας. Το μουρμουρητό του είναι η φωνή τους. Κάθε φευγαλέα αντανάκλαση του φωτός πάνω στο διάφανο νερό των λιμνών εξιστορεί γεγονότα και παραδόσεις απ’ τη ζωή του λαού μας. Τα ποτάμια είναι αδέρφια μας. Σβήνουν τη δίψα μας, μεταφέρουν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας μην ξεχάσετε να μάθετε και στα δικά σας παιδιά πως τα ποτάμια είναι αδέρφια όλων μας.
Δεν καταλαβαίνω. Οι τρόποι μας είναι διαφορετικοί απ’ τους δικούς σας. Η όψη των πόλεών σας κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Ο θόρυβος ταράζει τ’ αυτιά μας. Αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είμαι ένας άγριος και δεν καταλαβαίνω. Την αδικαιολόγητη απαίτηση ν’ αγοράσετε τη γη μας θα τη σκεφτούμε προσεκτικά.
Αν δεχτούμε θα βάλω ένα όρο: Ο λευκός άνθρωπος θα πρέπει να συμπεριφέρεται στα ζώα σα να ‘ταν αδέρφια του. Είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω γιατί ο λευκός αφήνει πίσω του Χιλιάδες Νεκρά Αγριοβούβαλα πυροβολώντας τα μόνο για το κέφι του μέσα από το σιδερένιο άλογό του που καπνίζει, ενώ εμείς δε σκοτώνουμε παρά μόνο για να τραφούμε. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς τα ζώα; Αν εξαφανίζονταν όλα τα ζώα ο άνθρωπος θα πέθαινε από μεγάλη πνευματική ερημιά. Ό,τι συμβεί στα ζώα, θα συμβεί σύντομα και στον άνθρωπο. Ξέρουμε τουλάχιστον αυτό: Η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Κι ακόμα πως εμείς δε δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούμε μόνο μια ίνα μέσα σ’ αυτόν. Αν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν και σε μας τους ίδιους.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Η νύχτα και η μέρα δεν μπορούν να υπάρξουν μαζί την ίδια στιγμή. Ο λαός μου ρωτά: Την αδικαιολόγητη απαίτηση του λευκού να αγοράσει τη γη μας θα τη σκεφτούμε καλά. Όμως, ο λαός μου ρωτά: Τι θέλει να αγοράσει ο λευκός;

Γίνεται να αγοράσει κανείς τον ουρανό ή τη γρηγοράδα της αντιλόπης; Θα κάνετε λοιπόν τη γη ό,τι θέλετε, επειδή ο ερυθρόδερμος θα υπογράψει ένα κομμάτι χαρτί και θα το παραδώσει στο λευκό; Τη στιγμή που δε μας ανήκει η δροσιά του αέρα και το άφρισμα του νερού, γιατί επιμένετε να τ’ αγοράσετε; Όλα μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα. Ο αέρας που έδωσε στον παππού μας την πρώτη του αναπνοή, θα πάρει και τον τελευταίο του στεναγμό. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει σημασία στον αέρα που αναπνέει: Όπως ο άρρωστος που του έχει εξασθενίσει η όσφρηση.
Πουθενά στις πολιτείες του λευκού δεν υπάρχει μια ήσυχη ειρηνική γωνιά. Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς, ν’ ακούσεις το ξεπέταγμα των φύλλων την άνοιξη ή το βουητό των εντόμων. Αλλά τι μένει απ’ τη ζωή αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί το μοναχικό κάλεσμα του κοκκινολαίμη ή τις συζητήσεις των βατράχων τη νύχτα στη μικρή λίμνη; Ίσως είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω. Θα τη σκεφτούμε την πρότασή σας. Δεν έχει σημασία που θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας.
Τα παιδιά μας είδαν τους πατεράδες τους ταπεινωμένους. Οι πολεμιστές μας ντροπιάστηκαν. Μετά τις ήττες περνούν τις ημέρες τους άσκοπα και δηλητηριάζουν τα κορμιά τους με δυνατό ποτό. Μετά από λίγους χειμώνες, μετά από λίγα φεγγάρια, κανένα παιδί των μεγάλων φυλών δε θα μείνει για να πενθήσει ένα λαό, που κάποτε ήταν δυνατός και με πολλές ελπίδες, όπως ο δικός μας σήμερα.
Τι να πενθήσω; Τι να πενθήσω από τον αφανισμό του λαού μου; Οι λαοί αποτελούνται από ανθρώπους και οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, όπως τα κύματα της θάλασσας. Ο καιρός της δικής σας παρακμής είναι ακόμα μακριά, αλλά θα ’ρθει. Κανείς δεν ξεφεύγει από το γραφτό του. Μολύνετε το κρεβάτι σας και μια νύχτα θα πάθετε ασφυξία από τα ίδια σας τα απορρίμματα. Αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού…
Ο Θεός σας προσφέρει κυριαρχία στα ζώα, τα δάση και στους ερυθρόδερμους για
κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Όμως αυτός ο λόγος είναι ένα αίνιγμα για μας. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουμε όταν όλα τα αγριοβούβαλα εξοντώνονται, τα άγρια άλογα δαμάζονται, οι απόκρυφες γωνιές του δάσους μολύνονται από τους ανθρώπους και η όψη των λόφων που είναι γεμάτη λουλούδια γεμίζει από τα καλώδια του τηλεγράφου.
Που είναι η λόχμη;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΗ
Που είναι ο αετός;
ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟΣ
Αυτό είναι το τέλος της ζωής και η αρχή του θανάτου. Όταν ο τελευταίος Ινδιάνος λείψει από τη γη κι ο λευκός φέρνει στη μνήμη του το λαό μου σαν ένα θρύλο, οι ψυχές των νεκρών μας θα ταξιδεύουν σαν το σύννεφο πάνω στον κάμπο. Θα γεμίζουν τις ακρογιαλιές και θα φιλοξενούνται στα δάση που αγάπησαν, όπως το μωρό που αγαπά τον χτύπο της μητρικής καρδιάς.
Ο λευκός δε θα ναι ποτέ μόνος σε αυτό τον τόπο. “Όλοι μοιράζονται τον αέρα με την ίδια πνοή. Τα ζώα, τα δέντρα, ο άνθρωπος μοιράζονται την ίδια ανάσα.” Ας μεταχειριστεί λοιπόν το λαό μου με δικαιοσύνη και ειλικρίνεια, γιατί στους νεκρούς δεν λείπει η δύναμη.
Μίλησα για θάνατο;
Δεν υπάρχει θάνατος.
Μόνο η εναλλαγή των κόσμων."

Κυριακή, Ιουνίου 07, 2009

Ερήμωση (1)


Στα ερείπια τα παράθυρα είναι φως,

είναι ανοίγματα από έξω προς τα έξω,

άδειες κορνίζες στον ουρανό, σ’ ανάμνηση αυτού που ερειπώθηκε στο πέρασμα του χρόνου.


(κείμενο κάπου γραμμένο στο λαογραφικό μουσείο της Στεμνίτσας)


Και μια μουσική να συνοδεύει πάλι την σκέψη... :

Bohren und der club of gore - Constant Fear