Άτιτλο

Για τους εν ζωή άψυχους

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κι όμως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Έχω χρόνια αναπηρία. Δυστυχώς. Μια ζωή καταδικασμένη σ’ αυτή την καταραμένη αναπηρία. Πάει καιρός, θυμάμαι που άρχισε να διαφαίνεται.

Όπως όλα τα παιδιά αναπτύχθηκα κι εγώ φυσιολογικά. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ψήλωνα… οι πρώτες τρίχες που σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος μα και ταυτόχρονα περίεργα έκαναν αισθητή την παρουσία τους... Σιγά-σιγά χρειαζόταν να ξυρίζομαι… Τα χαρακτηριστικά άρχισαν να γίνονται περισσότερο αρρενωπά. Οι πρώτες ορμές… Οι πρώτες ανησυχίες για τις γυναίκες… Οι πρώτοι έρωτες…

Όλα λοιπόν ίδια με τους υπόλοιπους. Μέχρι εκεί όμως.

Το σημαντικότερο μέρος της ανάπτυξης είναι μάλλον το τελευταίο. Όλοι το πέρασαν με ιδιαίτερη ευκολία. Εγώ όμως δεν το πέρασα ποτέ. Έμεινα εκεί παγωμένος να βλέπω την αλλαγή των υπολοίπων στο τελευταίο αυτό στάδιο και να περιμένω την σειρά μου. Ήταν μάταιο. Είχα ένα σωστό προαίσθημα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.

Το τελευταίο στάδιο λοιπόν σχετίζεται περισσότερο με τον εσωτερικό σου κόσμο. Είναι κάπου εκεί λίγο πριν την ενηλικίωση. Μαθαίνεις να κρύβεις τα συναισθήματα σου. Να προστατεύεις τον εαυτό σου κρύβοντας ή σκοτώνοντας για πάντα την ψυχή σου. Είναι κάτι σαν την περιτομή. Το κάνεις αυτό μια και καλή για να γλιτώσεις από τις μετέπειτα πληγές.

Λένε λοιπόν πως οι ψυχές δεν μπορούν να αντέξουν όσα βλέπουν τα μάτια μας – όσα ακούμε – όσα νιώθουμε. Κι έτσι είναι βασικό κομμάτι της φυσιολογικής εξέλιξης ενός ανθρώπινου σώματος να κρυφτεί η ψυχή σου.

Σε εμένα τα πράγματα δεν συνέβησαν όπως ακριβώς έπρεπε.

Κι από τότε δεν περπατάω – σέρνομαι. ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ – ΒΟΥΡΚΩΝΩ.

Γιατί πίσω από τις σκέψεις μου κρύβεται μια σακατεμένη αγέρωχη ψυχή που στέκεται όρθια στον κοινωνικό πόλεμο με τους…. « εν ζωή άψυχους».