Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007

«Η Πάρνηθα κάηκε»

Με 3 μονάχα λέξεις καταφέρνουμε να περιγράψουμε αυτό που συνέβη με τη καταραμένη – πικρόχολη – ανθρώπινη μιλιά μας. Πόσο άσχημοι φαντάζουν οι άνθρωποι ώρες – ώρες… Πόσο άσχημοι είμαστε ;

Και δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε τη διαύγεια να αναπτύξω το θέμα…

Μόνο μια ερώτηση…:

Υπάρχει κάποιος «εμπρηστικός μηχανισμός» που να καίει τις αναμνήσεις;


Αναμνήσεις...





τώρα...


Υγ. Αν τυχόν ανοίξει κάποια συζήτηση για το θέμα θα προτιμούσα να μην είναι ούτε μνημόσυνο ούτε παραπάνω πληροφόρηση για τις καμμένες δασικές εκτάσεις. Αλλά να είναι συζήτηση για το τώρα.
Αν εξοργίζεστε όσο εγώ - αν στεναχωριέστε - αν αντιδράτε - αν συγκινείστε - αν ζείτε - αν υπάρχετε πείτε μου... Πως αντέχετε να το βλέπετε αυτό ; Πότε επιτέλους θα πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας ; Δεν νοιώθετε την ανάγκη να κάνουμε κάτι επιτέλους ; Και δεν λέω μόνο για την Πάρνηθα, αλλά ρε γαμώτο δεν έμεινε τίποτα στη κωλόπολη αυτά τα ελάχιστα δεν θα κάνουμε τίποτα να τα προστατέψουμε; Συνεχώς καταπατούνται τα πάντα. Οποιοδήποτε φυσικό τοπίο (θάλασσες - βουνά - πάρκα...) .Πρέπει να υπάρξει επιτέλους μια πρωτοβουλία. Πρέπει οι κάτοικοι όλων των περιοχών να νοιαστούν για το που ζούνε... Να μπορέσουν να δουν λίγο παραπέρα από τον μικροαστικό καναπέ τους. Ας δράσουμε.

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

Περι της έλλειψης των υδάτινων πόρων

Το ποστ αποτελεί κυρίως απάντηση στο ποστ που είχε κάνει ο Ras : (http://raslowbap.blogspot.com/2007/06/blog-post_12.html) (ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΝΕΡΑΚΙ;)

Άμεσο θέμα σπανιότητας του νερού πιστεύω όντως δεν τίθεται, όσον αφορά δλδ ότι αύριο μπορεί να ξυπνήσουμε και να έχουν στερέψει τα πάντα… απλά παρόλη αυτήν την καταστροφολογία, όντως υπάρχουν σημαντικά προβλήματα με το νερό. Αυτό το λέω πάντα βάση αυτών που έχω εκλάβει με τις εμπειρίες που είχα, από τις παρατηρήσεις που κάνουν στα υπόγεια και μη νερά, οι αρμόδιοι φορείς που ερευνούν γεωτρήσεις και τις άλλες πηγές νερού. Συμφωνώ ότι η βαριά βιομηχανία και γενικότερα όλο το καπιταλιστικό σύστημα έχει συμβάλει όσο κανένας άλλος στην μόλυνση και επηρεασμό των υδάτινων πόρων.

Βασικά το θέμα είναι πολύπλοκο και ταυτόχρονα πολύ απλό. Μπορεί να ακουστεί λίγο στανταρτ αυτό αλλά… όντως η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, (ανεξέλεγκτοι ρύποι, βιομηχανία) οι βροχές που δεν έρχονται όταν πρέπει ή δεν έρχονται καθόλου, (παράδειγμα ο χειμώνας που πέρασε χωρίς βροχές και η κακοκαιρία που είχαμε πριν καμια-δυο βδομάδες, που έκανε τους αγρότες να κλαίνε πάλι γιατί τώρα που δεν έπρεπε να βρέξει, έβρεξε και τους χάλασε τις καλλιέργιες…), η ζήτηση του νερού στα αστικά κέντρα που πλέον έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη, είναι πράγματα που επηρεάζουν τους υδάτινους πόρους και συνεπώς και την μελλοντική κατάσταση. Δλδ σε βάθος χρόνου, εάν μειωθούν οι βροχές λόγω της αλλαγής του κλήματος, είτε απουσιάσουν τα χιονιά κατά πολύ, τότε εννοείται θα υπάρχει πρόβλημα με το νερό...και δεν είναι κάτι που απέχει από την πραγματικότητα. Παράδειγμα φέτος με τους αγρότες και την κατάσταση που επικράτησε όλο τον χειμώνα με την απουσία βροχών που συντέλεσε στο ότι πλέον η στάθμη των υπόγειων νερών είναι τέτοια που δεν γνωρίζουν εάν θα υπάρχει αρκετή ποσότητα νερού για να ποτίσουν μέσα στο καλοκαίρι.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά μπορούν να επιβαρύνουν την κατάσταση με το νερό και ότι πλέον υπάρχει σημαντικό και ποιοτικό και ποσοτικό πρόβλημα. Πρέπει να δεχτούμε και να έχουμε μια συνείδηση ότι επιτέλους υπάρχει πρόβλημα και πρέπει κάπως να προφυλαχτούμε τουλάχιστον μαθαίνοντας τι συμβαίνει. Δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια εταιρία η οποία υποστηρίζοντας ότι επειδή υπάρχει έλλειψη νερού θα μπορούσε να διεκδίκηση ιδιωτικοποιήσεις η κάτι τέτοιο. Οι καθέ επιχείρηση έχει τις σκοπιμότητες της και κυρίως εκείνοι που θέλουν να κάνουν το νερό εμπόρευμα θα επικαλεστούν οτιδήποτε...

Διαφωνώ ότι δεν υπήρχε το θέμα έλλειψης νερού με τις παλαιότερες γενιές όπως αναφέρεται στο post του Ras : (http://raslowbap.blogspot.com/2007/06/blog-post_12.html) Έμαθα ότι επί περίοδο Μητσοτάκη, είχε βγει συμβουλή η οποία έλεγε ότι για οικονομία νερού θα ήταν καλό κάποιος να βάλει στα καζανάκια μέσα ένα τούβλο για να μην γεμίζει πολύ το καζανάκι…βέβαια ο Μητσοτάκης και οι Παπανδρεοικογένειες…είχαν τις βίλες με τα 585.. μπάνια και τις πισίνες… Τελειώνοντας να τονίσω ότι άμα το καλοσκεφτούμε δεν έχουμε κάνει και μείς οι ίδιοι τπτ από πλευράς μας για να προστατεύσουμε το νερό που σπαταλάμε στις καθημερινή μας ζωή. Επίσης δεν μπορώ να ακούω επιχειρήματα τύπου ότι η αύξηση τιμολογίων θα βοηθήσει στο να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι δεν πρέπει να χαλάει αλόγιστα το νερό, είναι κάτι που περνάει πολύ από τα αυτιά μου τον τελευταίο καιρό και πραγματικά με εκνευρίζει. Ίσως καταπιάνομαι με πολλά θέματα και δεν τα αναλύω όσο θα έπρεπε, απλά είναι μεγάλο το θέμα και αν γίνεται ας ανοίξει όσο μπορεί μια νέα συζήτηση.

Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Viva la revolution!

«Κάτοικοι» παραλιακών περιοχών της νότιας Αττικής κάνουν ριζοσπαστικές κινήσεις προκειμένου να διεκδικήσουν τις παραλίες και να αποφύγουν την ιδιωτικοποίηση τους… Πάντα με τη προστασία και την … αλληλεγγύη των επαναστατών δημάρχων τους , των γνωστών επίσης «καπελάκηδων» wanna be δημάρχων και αντιδημάρχων, συμβούλων κ… ο χορός καλά κρατεί…. Καθώς όμως και των ριζοσπαστικότερων όλων – νεοφιλελεύθερων – αριστερών – επαναστατικών – πρασινοκαρκινικών…

Έτσι λοιπόν στη παραλία του Ελληνικού όπου τα οδοφράγματα και οι φωτιές μαίνονται εθεάθη με τη μοτοσικλέτα του ο αντάρτης Τσε Γιώργος !

Ωραία…

Η επανάσταση άρχισε. Viva!


Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ – Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ – ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΕΛΟΥΖΗΣ



Πέρασαν 3 ή 4 μήνες; Μάλλον και παραπάνω… Κι όμως , ακόμη δεν λέει να βγει απ’ το κεφάλι μου αυτή η παράσταση. Έστω κι έτσι αόριστα νοιώθω την ανάγκη να συγχαρώ αυτά τα παιδιά που πραγματικά πιστεύω πως έκαναν μια δουλειά που μπορεί με αξιοπρέπεια να σταθεί μπροστά σε έναν τόσο ατμοσφαιρικό και ξεχωριστό συγγραφέα όπως ο Kafka.

Μάλλον δεν είναι μόνο η ανάγκη να τους συγχαρώ αλλά ώρες-ώρες όταν το μυαλό υπερχειλίζει από την αηδία της εποχής μας και της τέχνης που καθημερινά βιάζεται, φοβάμαι. Ειλικρινά φοβάμαι μην καταστραφεί ό,τι καλό υπάρχει. Μην εξαντληθεί η υπομονή όσων προσπαθούν με τις πιο αγνές προθέσεις να συνεχίσουν το μοναχικό ταξίδι στα βάθη της ψυχής τους για να κάνουν τέχνη.

Έχω βρεθεί πολλές φορές ξεγυμνωμένος από οτιδήποτε κρύβει την ψυχή μου , τη ζωή μου , τα συναισθήματα μου μπροστά στην «κακία» που μόνο ένα ανθρώπινο βλέμμα μπορεί να εκφράσει. Και είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό.

Αλλά έχω βρεθεί και κάποιες, ελάχιστες φορές, ξεγυμνωμένος μπροστά σε βλέμμα κατανόησης , αλληλεγγύης , πραγματικής αγνότητας και αγάπης. Και αυτές οι ελάχιστες φορές είναι πράγματι τόσο σημαντικές … Αναγκαίες για την συνέχεια της ζωής άρα και της τέχνης… της δημιουργίας. Γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να δείξεις σε κάποιον που κόπιασε πόσο σου άρεσε αυτό που έφτιαξε. Και ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν περίμενα για να τους συγχαρώ.

Η ατμόσφαιρα απέξω ακόμη απ’ το θέατρο ήταν χαρακτηριστική. Πόσο μάλλον όταν μπήκαμε όπου όλος ο χώρος ήταν διαμορφωμένος για την παράσταση. Έμπαινες σε έναν κόσμο μεταφορικό του δικού μας κόσμου. Ίσως και στο μυαλό του Κάφκα.


Ίσως και στο μυαλό πολλών άλλων που σίγουρα ο Κάφκα τους εκφράζει.

Τα χειρόγραφα του Κάφκα στον τοίχο για να εισχωρήσεις ακόμη βαθύτερα σ’ αυτόν τον κόσμο. Να αισθανθείς και να κατανοήσεις τον ορισμό της ματαιότητας ίσως και της ζωής αλλά και στα συρματοπλέγματα πάνω τσακισμένα και σκισμένα τα χειρόγραφα του… «Ο καλλιτέχνης – ο ποιητής – ο δημιουργός» και η ευαισθησία του. Ο σκληρός κόσμος που ζει και η περιορισμένη, εξ αρχής των πάντων, ελευθερία. Δεν ήταν τυχαίο που ο Κάφκα ζήτησε από τον φίλο του Max Brod να κάψει μετά τον θάνατο του όλες του τις σημειώσεις και οτιδήποτε είχε γράψει… Κι εδώ υπενθυμίζω την εισαγωγή του post για το πώς νοιώθει ένας καλλιτέχνης (ίσως και όλοι οι άνθρωποι) όταν «πουλάνε τη ψυχή τους». Ακόμη και μετά τον θάνατο τους…

Τα ρολόγια , ο χρόνος απανταχού παρών να πιέζει, να αγχώνει και να θυμίζει πρώτος και καλύτερος ότι είσαι σκλάβος του. Ύστερα το γράμμα του Γκρέγκορ Σάμσα του ήρωα του Κάφκα για τον αρραβώνα του με την Φρίντα Μπράντεφελντ με αποστολέα και παραλήπτη…. τον ίδιο.

Και το πρόγραμμα της παράστασης που σε κανένα άλλο θέατρο δεν έχω πάρει καλύτερο. Αυτό το πρόγραμμα ήταν προσεγμένο και είχε πραγματικά κάτι να μας πει. Δεν υπήρχε απλά για να υπάρχει κι ένα πρόγραμμα στη παράσταση. Αντικατοπτρίζοντας την δουλειά αλλά και την όρεξη, το μεράκι αυτών των ανθρώπων για την παράσταση. Την μελέτη που έκαναν στο έργο του Κάφκα για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Τι να πρωτοπώ… Και ειδικά εάν μιλήσω για τους ηθοποιούς, τις μουσικές, τη σκηνοθεσία, την κίνηση , το περιεχόμενο της παράστασης… δεν θα σταματήσω ποτέ.

Μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι ένα θέαμα που απλά είδες , πέρασε και τελείωσε. Αφήνει πολλά πράγματα πίσω του και αυτό δικαιώνει τη δουλειά ενός καλλιτέχνη.

Κι όλα αυτά από ένα θέατρο που σε πολλούς ίσως προκαλούσε αποστροφή. Ένα υπόγειο στην οδό Μυλλέρου στο μεταξουργείο που πραγματικά μυρίζει άρωμα δημιουργικότητας. Σ’ έναν χώρο όπου δεν προωθείται το σταριλίκι , δεν είναι το διασκεδαστήριο για την αστική τάξη, χωρίς χορηγούς, χωρίς όμορφα χαλιά και αναπαυτικά καθίσματα, χλιδάτα φουαγιέ και προ πάντων χωρίς ανθρώπους υποκριτές που μεταφράζουν το θέατρο σε δημόσιες σχέσεις. Αλλά με το παγωμένο τσιμέντο και τους ακάλυπτους σωλήνες αποχετεύσεων να θυμίζουν ότι παντού μπορεί να γίνει θέατρο – παράσταση αρκεί το βλέμμα σου να έχει κάτι να πει. Και όλα αυτά χωρίς κανένα αντίτιμο. Μόνο προς τιμήν τους μπορεί να είναι αυτό. Και θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά είναι εκ πεποιθήσεως. Ελπίζω αυτό το post με κάποιο περίεργο τρόπο να διαβαστεί από αυτούς τους ανθρώπους που πολύ εκτίμησα απ’ την πρώτη μου επαφή με την τέχνη τους (μακρυς άσπρος επίδεσμος) για να τους ευχαριστήσω γι’ αυτή την υπέροχη παράσταση να τους συγχαρώ και να τους ενθαρρύνω να συνεχίσουν!