Πέμπτη, Δεκεμβρίου 22, 2011

Φτου!


Προετοίμαζα καιρό την απολογία μου… Να με συγχωρείτε για την τόση καθυστέρηση. Θα απολογηθώ. . .

Ω ναι είχατε δίκιο. Ύβρις… Αγνοούσα όλα τα δεδομένα που υπήρχαν ως τώρα. Αστείρευτα όνειρα για διαφορετική ζωή σε μία ζωή δεδομένη αυστηρή – πειθαρχημένη και τόσο μα τόσο καλουπωμένη. ΝΑΙ είχατε δίκιο. Όλα είναι εφηβικά όνειρα και μαλακίες παιδιάστικες… ΔΕΝ υπάρχουν επαναστάσεις. ΔΕΝ υπάρχει αλλαγή. ΔΕΝ υπάρχει αλληλοβοήθεια. ΔΕΝ υπάρχει αλληλεγγύη. ΔΕΝ υπάρχει κανένα νόημα να πιστέψει κανείς μα κανείς σε όλες αυτές τις μπούρδες. ΔΕΝ υπάρχει πραγματική ελευθερία. ΔΕΝ υπάρχει τίποτα. ΜΟΝΟ Η ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. Γαμημένη πουτάνα μα τρυφερή πεντάμορφη. ΜΟΝΑΞΙΑ. Τέτοια που να σε κάνει να νιώθεις τύψεις για την παρόρμηση σου να την βρίσεις. Τέτοια μοναξιά. ΔΕΝ χτίζει κανείς τίποτα. Μόνο γκρεμίζει. Ό,τι και να κάνει… και είναι καλό να το αποδεχτεί κανείς αυτό αν θέλει να ζει αρμονικά, όχι με τον εαυτό του, γιατί ο εαυτός του άλλα μπορεί να θέλει και καλό θα είναι να μην τον πολυακούει, αλλά αρμονικά με την ίδια του τη ζωή. Γιατί αν νομίζετε ότι την ζωή μας την καθορίζουμε εμείς κάνετε μέγα λάθος. Καλό είναι λοιπόν να προσπαθήσεις να ζήσεις αρμονικά μαζί της γιατί αυτή θα ζήσεις φίλτατε θες δεν θες. Νομίζεις τυχαία όλοι αυτοί οι καταραμένοι ποιητές – οι καταραμένοι «καλλιτέχνες του δρόμου» με μια απίστευτη εικαστική παρέμβαση προσέθεσαν τον εαυτό τους – το άψυχο κουφάρι τους - σε έναν καμβά με ράγες τρένου ή σε έναν καμβά με ψηλά κτίρια και κάτω όμορφο-ατίθασο αίμα να ρέει άφθονο… Και αυτό το αίμα λέγεται αίμα επαναστατικό. Λέγεται αίμα αυτοκαθορισμού. Όμορφα – όμορφα – όμορφα κορμιά δοσμένα στην επανάσταση… Την αληθινή επανάσταση. Γεννιέσαι και έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις όποτε θες. Ναι! Ένα αληθινό δικαίωμα επιτέλους. Τα άλλα επίπλαστα. Όσο ζεις ετεροκαθορίζεσαι και να το ξέρεις. Ξέχνα τις αυτονομίες τις αυτοοργανώσεις και όλες τις άλλες μπούρδες με το ίδιο γαμημένο πρώτο συνθετικό. Είμαι εδώ για να ανασύρω όλα όσα έχω πει. Μπορώ να σβήσω όλα μου τα γραπτά αν το θέλετε. Σκέφτηκα όμως πως ίσως είναι καλύτερα να υπάρχουν κάπου για να βλέπει κανείς και να παραδειγματίζεται για το αντίθετο. Παραδείγματα προς αποφυγή οι σκέψεις και τα γραπτά μου κύριοι. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να κάνετε μονάχα τα αντίθετα. Αλλά να… επιτρέψτε μου μία μικρή παρέκκλιση στην ομολογία μου. Τα γραπτά που μιλούν για την μοναξιά μην τα βάλετε στο ίδιο τσουβάλι. Όχι αυτά είναι τα μόνα που θα ήθελα αν γίνεται να τα κρατήσω. Σας ικετεύω. Όλα τα άλλα αν το θέλετε στα αλήθεια δεν το έχω σε τίποτα να τα κάψω τώρα εδώ μπροστά σας. Μόνο ζητήστε το και θα το κάνω. Μπροστά στην τόση σοφία όσων δεν σκέφτηκαν ποτέ όλες αυτές τις μπούρδες που εγώ αναλώθηκα απλά υποκλίνομαι. Κύριοι… επιτρέψτε μου να φτύσω προς τον ουρανό και ή θα πετύχω αυτόν που τόσο μας ταλαιπώρησε άδικα τελικά ή αν τα σάλια μου επιστρέψουν στο πρόσωπο μου τότε αποδεικνύεται και πάλι περίτρανα η ενοχή μου.

Φτου!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 18, 2011

Μαλάκες!!!


Τώρα το ότι κάποιος γκούκλαρε την λέξη "μαλάκες" και έβγαλε το μπλογκ μας πως να το πάρω;;; Μέχρι και ο κύριος γκούκλης μας πήρε χαμπάρι Χαρούλη!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 17, 2011

Λίγο πριν το ταξίδι...

Στέκομαι ανάμεσα σε εκατοντάδες ξύλινα μεγάλα κουτιά. Άλλα απλά μεγάλα και άλλα θεόρατα. Άλλα εντελώς κλειστά κι άλλα με μικρές χαραμάδες και φαίνεται από μέσα να αχνοφέγγει ένα φως σαν από κερί. Δεν μπορώ να ξέρω πότε η φλόγα θα δυναμώσει. Πότε ξαφνικά το ξύλο από το κουτί θα πάρει φωτιά και ίσως η φωτιά επεκταθεί και σε επόμενα κουτιά. Όλα αφημένα από κάποιον μέσα στο μεγάλο ακατάστατο δωμάτιο. Τόσο το χάος που επιλέγω την ακινησία. Στέκω στο κέντρο του δωματίου κοιτάζοντας πότε προς το ένα και πότε προς το άλλο. Προσπαθώ να δω από τις χαραμάδες. Ξεχνάω. Ξεχνάω τα περιεχόμενα τους. Στέκομαι στο κέντρο του δωματίου αμήχανος και μόνη ελπίδα μένει πάλι αυτή η ζεστή φωτιά που ανάβει σε κάποια ακόμα να θεριέψει. Να με αγκαλιάσει σαν παιδί της και το δωμάτιο να γεμίσει με το φανταχτερό της χρώμα.

Ας είναι πριν το φευγιό μας να αφήνουμε πίσω μας φλόγες…

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2011

Το κουβάρι

Όταν η ψυχή γίνεται κουβάρι που κοπιάζεις και μόνο στην σκέψη να προσπαθήσεις να το λύσεις τότε προτιμάς να γράφεις ακαταλαβίστικες αρλούμπες. Και ανάθεμα σε αυτόν που είχε την κακοτυχιά να τις διαβάσει.

Οδηγίες: Παίρνεις ένα κουβάρι από σπάγγο - κλωστή κλπ κλπ βρίσκεις και μία μεγάλη βελόνα και καθώς διαβάζεις, το άχρηστο για τη ζωή σου κείμενο, τη μπίγεις με μίσος και δύναμη κάθε τόσο στο κουβάρι. Και ξανά και ξανά... Ωσπου το κουβάρι ή να λυθεί ως δια μαγείας ή να αιμορραγήσει.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 10, 2011

Τίποτα

Γερασμένος, γεμάτος σημάδια στο πρόσωπο, ουλές που διαπερνούν τα σωθικά, έσκυψες. Πόναγες στη μέση . Όλες σου οι αναμνήσεις γίναν καρφιά που τρυπούν την σπονδυλική στήλη. Έτσι σε είδα μπροστά μου. Και είναι αυτές οι λίγες στιγμές που κανείς μπορεί να νιώσει ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε μία μάζα που όταν χτυπήσει ένας από αυτήν πονούν όλοι. Έτσι ένιωσα. Στράφηκα προς το άδειο σου βλέμμα και τρόμαξα.

Μετά με έκανες να νιώσω καλύτερα κάνοντας μου αστεία, δείχνοντας μου πως δήθεν δεν συμβαίνει τίποτα. Χαμογελώντας. Σαν να ήσουν ένας ακόμη από αυτή την μάζα και τίποτα παραπάνω. Να μην δώσω παραπάνω σημασία σε ό,τι πίστευα ότι είδα σε αυτό το κουφάρι - σε αυτά τα μάτια. «Μην δίνεις σημασία» μου είπες «σώμα – ύλη είναι. Μια χαρά είμαι. Είμαι καλά». Και σκύβοντας σου ‘πέσαν από το σακάκι ένα σωρό χαρτάκια γεμάτα σημειώσεις. Πάλι χαμογέλασες κι άρχισες να τα μαζεύεις σαν να ήταν τίποτα παλιόχαρτα, κάποιες σκισμένες αποδείξεις ή κάποια άνευ ουσίας επιστολή από κάποια δημόσια υπηρεσία.

Τα μάζευες ένα-ένα και τα ’βαζες στην εσωτερική τσέπη του σακακιού και εγώ έβλεπα κάτι κουρασμένα τρεμάμενα γράμματα πάνω τους. Ξεθωριασμένα. Θα ΄βαζα στοίχημα είναι από αυτά τα στυλό που πουλάνε στα ψιλικατζίδικα. Συνέχισες χαμογελώντας να κάνεις επαναλαμβανόμενα την κίνηση από το πάτωμα στο σακάκι βιαστικά όσο στο επέτρεπε η ευελιξία του σώματος σου. Τα χέρια σου κινούνταν γεμάτα αβεβαιότητα. Το σακάκι είχε δύο τσέπες. Άλλα τα έβαζες στην πάνω, άλλα στην κάτω και ήταν τυχαίο κάθε φορά το που θα μπει το κάθε χαρτάκι. Όπου πήγαινε το χέρι από μόνο του, σαν να μην το έλεγχες.

Αναρωτήθηκα πως άλλοι με τόση μεγάλη αυτοπεποίθηση καταφέρνουν να μετρούν και τα εκατοστά ακόμα χωρίς καθόλου να κοιτούν. Είναι μεγάλος αγώνας κάθε κίνηση. Πόσος κόπος χρειάζεται για το καθετί. Πόσο όλοι αυτοί φαίνεται να αψηφούν την ζωή που τους έχει δοθεί. Πόση ύβρις να θεωρείς τα πράγματα τόσο αυτόματα. Και πόσο άδικο να τα καταφέρνουν όμως στα αλήθεια. Χωρίς κανένα λεπτό προσωπικής αδυναμίας.

Δεν σε βοήθησα καθόλου. Ήξερα πως ότι και να έκανα θα ήταν λάθος. Κι αυτές και αν είναι καταραμένες στιγμές. Αυτές οι στιγμές που ό,τι κι αν πράξεις μπροστά σε αυτό που συμβαίνει είναι λάθος. Ό,τι – ό,τι κι αν είναι αυτό. Όλα λάθος και να το γνωρίζεις εκ των προτέρων. Και η απραξία – το να μείνεις αμέτοχος – πάλι λάθος. Και έμεινα αμέτοχος. Απλά κοίταζα χαζομειδιάζοντας. Μετά ούτε αυτό. Γύρισα και το βλέμμα, ντράπηκα. Σκεφτόμουν τόσα πράγματα. Ήξερα πως αυτά τα χαρτιά δεν θα ’πρεπε να τα διαβάσω. Ούτε λέξη. Κι εσύ δεν θα’ θελες να βλέπω την αμηχανία σου καθώς τα μαζεύεις. Απ’ την άλλη κι άμα δεν κοίταζα, πόσο άσχημο θα ήταν να μην σε βοηθήσω καθόλου, πόσο άσχημο ενώ βλέπω την κούραση προσωποποιημένη στο άσπρο σου πρόσωπο να την αγνοήσω. Όλα λάθος. Πόση βία είμαι αναγκασμένος να σου ασκήσω. Η ύπαρξη σου είναι εκ φύσεως αδύναμη. Εκ φύσεως θα βρίσκεσαι για πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται περί αναπηρίας αλλά περί αγνής υπόστασης. Μπορεί να εξηγηθεί αυτό ίσως σε κάποιον άλλον κόσμο. Να θυμηθούμε να το κοιτάξουμε όταν θα βρεθούμε εκεί. Θα το σημειώσω σε εκείνο το άδειο μπλοκάκι γράφοντας μια σημείωση με το διάφανο μελάνι. Ξέρεις αυτό το ανεξίτηλο.

Φεύγοντας τίποτα δεν έγινε. Απλά έφυγες. Κανένα ιδιαίτερο βλέμμα δεν ανταλλάξαμε, κανένα δάκρυ δεν κύλησε από κανέναν για κανέναν, τίποτα δεν νιώσαμε ούτε εσύ ούτε κι εγώ απλά κενό. Όπως πάντα. Αυτό το κενό που αγνοούσα την ύπαρξη του για τόσα χρόνια και πλέον έχει γίνει ο μόνιμος σύμμαχος της ζωής. Κενό. Αγαπημένο κενό το τίποτα.

Το χαρτί που ξέμεινε πίσω έγραφε «…στην πραγματικότητα δεν σε γνώριζα καθόλου και καθόλου δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα σου. Αν με ρώταγε κανείς θα απάνταγα "τίποτα"…» Έγραφε κι άλλα. Όμως ποιος ο λόγος να σας τα γράψω.

Τώρα που ξεκινά το μεγάλο ταξίδι που να βρει κανείς το νόημα;

Θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι με τους... παιδιάστικους στίχους... από τα ανέμελα εφηβικά χρόνια...

Τίποτα cd - "Σ' είδα να φεύγεις..." by Taxidi xwris xarti

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011

D...


D by Taxidi xwris xarti


Ξεχασμένες νότες φωνάζουν μέσα από τα κυκλώματα και από τα μαγνητικά μέσα που βρίσκονται αποθηκευμένες...

Πόσα έχουμε ξεχάσει...
Πόσα αφήνουμε να περάσουν.
Πόσα περνάνε στην λήθη.

Συνεχίζουμε και προσπαθούμε να δώσουμε στην ψυχή μας λίγο από το ναρκωτικό της μουσικής.

Από το μηδέν προκύπτει οτιδήποτε δημιουργείτε;
Όταν σκαλίζεις τα εσώψυχα σου προκύπτει...

Αναρωτίεσαι και προσπαθείς να θυμηθείς τι δίαολο σκεφτοσουν όταν ακουγες ή όταν έπαιζες αυτή ή την τείνα μελωδία...

Αναζητάς την ανάμνηση
και σκαλίζεις...




ένα d -φάκελος και ένα αρχείο- μέσα στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή... πήρε την υπόσταση που έπρεπε να έχει πάρει εδώ και καιρό...

Είχε γίνει πλέον ένα πρόσωπο πίσω από ένα συρματόπλεγμα και φώναζεεεεε...

...μια μελωδία στην κιθάρα, που δεν έπρεπε να αφεθεί ποτέ κλεισμένη μέσα σε ένα φάκελο στο σκληρό δίσκο ..... τελικά τα κατάφερε!


ή αλλίως
http://www.youtube.com/watch?v=CnpYLLD-tPc


Δεκέμβρης με τις ίδιες αναμνήσεις, εμμονές και όνειρα...


Καλά τραγούδια και καλές ακροάσεις!


Παρασκευή, Δεκεμβρίου 02, 2011

Ας είναι...

Όσους στ' αλήθεια συμπάθησα στη ζωή μου ήταν πάντοτε αυτοί που δεν ήξεραν πως να ζήσουν.
Ευχή ή κατάρα; Για αυτούς ή για εμένα;
Ας είναι να μην μάθουμε ποτέ τους τρόπους...
Ας είναι να κοιταζόμαστε για πάντα στα μάτια αμήχανα...
Να ερωτευόμαστε παράφορα το τίποτα και το τίποτα να ερωτεύεται εμάς...
Να υπάρχουμε και μάρτυρες της ύπαρξης μας να' ναι μονάχα όσοι ποτέ δεν υπήρξαν.
Να χανόμαστε στα κενά ανάμεσα από δύο όνειρα και να προσγειωνόμαστε στα βρωμόνερα των υπονόμων.
Να πέφτουμε...
Να πέφτουμε...
Να επιλέγουμε την πτώση για να χουμε μετά να ονειροπολούμε...