Ας είναι...

Όσους στ' αλήθεια συμπάθησα στη ζωή μου ήταν πάντοτε αυτοί που δεν ήξεραν πως να ζήσουν.
Ευχή ή κατάρα; Για αυτούς ή για εμένα;
Ας είναι να μην μάθουμε ποτέ τους τρόπους...
Ας είναι να κοιταζόμαστε για πάντα στα μάτια αμήχανα...
Να ερωτευόμαστε παράφορα το τίποτα και το τίποτα να ερωτεύεται εμάς...
Να υπάρχουμε και μάρτυρες της ύπαρξης μας να' ναι μονάχα όσοι ποτέ δεν υπήρξαν.
Να χανόμαστε στα κενά ανάμεσα από δύο όνειρα και να προσγειωνόμαστε στα βρωμόνερα των υπονόμων.
Να πέφτουμε...
Να πέφτουμε...
Να επιλέγουμε την πτώση για να χουμε μετά να ονειροπολούμε...