Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

ΦΩΣ

Είναι στιγμές που βλέποντας και μόνο πονάς γι αυτούς που δεν μπορούν να δουν. Κι είναι άλλες, όπως όταν αντικρίσεις κάτι που σου προκαλεί φρίκη, που ξεστομίζεις με λύπη και πικρία « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η σκέψη βέβαια αυτή, του να είσαι τυφλός, κάποιον που βλέπει μπορεί να τον κάνει να προσεύχεται…Άλλος μπορεί να προσεύχεται για να μην χάσει την όραση του και άλλος, μέσα από τις προσευχές του, να ζητά να μην χάσει όλα αυτά που θέλει να "βλέπει" η ψυχή του.

Ο δεύτερος ίσως φοβάται ότι πλέον, πολλά πράγματα αρχίζουν να χάνουν την υπόστασή τους, σαν να χάνονται από την όρασή του, σαν να σκοτεινιάζουν και να γίνονται αχνά, σαν να εκλείπουν από την ψυχή του, τα συναισθήματα από όλες αυτές τις πανέμορφες καθημερινές εικόνες που μπορεί να αντίκριζε κάποτε. Παρόλο που θα τις αναζητά παντού, στη γη, στον ουρανό, κοντά ή μακριά, σε ένα ταξίδι, σε μία εκδρομή, σε έναν δίκαιο και αγνό άνθρωπο, σε μία αγάπη, σε μία χαρά, στην φύση, εικόνες που γεννίουνται από ένα τραγούδι, είτε σε εικόνες που θα έχουν γεννηθεί από την φαντασία του, δεν θα μπορεί να τις αντικρύσει. Ήδη θα αρχίζουν να χάνονται. H όραση του θα αρχίσει να περιορίζεται, αφού παντού θα αντικρίζει εικόνες, οι οποίες το μόνο που θα τον κάνουν, είναι να ξεστομίζει την φράση, « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η προσευχή – ικεσία αυτή, ίσως σημαίνει ότι το μόνο που του μένει πια είναι να ελπίζει ότι με την όρασή του, θα προσπαθεί να χαρίζει εικόνες που θέλει η ψυχή του. Έτσι ακόμα και τυφλός να ήταν, θα είχε τουλάχιστον χαρίσει στην ψυχή του φως.



Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ

Επιστροφή στο blog και επιστροφή κατά κάποιο τρόπο με ένα «post δικαιολογία» για την απουσία τουλάχιστον τη δική μου ,ο άλλος ας δικαιολογηθεί μόνος του J, τόσο καιρό απ’την Πικραλίδα.

Καλντερόν λοιπόν είναι το όνομα της παράστασης που ήταν ο λόγος να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το θεατρικό «σανίδι». Ίσως επίσης η πρώτη φορά (μετά το σχολείο και τα ποιήματα) που βρέθηκα ενώπιον 100 και πάνω ανθρώπων να ξεμπροστιάζω την ψυχή μου.

Δεν θα μείνω στο τι σήμαινε για’ μένα όλο αυτό που έζησα μισό περίπου χρόνο με τη θεατρική ομάδα , τι κέρδισα , τι έζησα , πόσα κατάλαβα , πόσα ονειρεύτηκα και πόσο απογοητεύτηκα. Αλλά θα μείνω μόνο στην ουσία της παράστασης.

Μελετώντας το έργο περισσότερο από 3 μήνες αλλά και συζητώντας με πολλούς για την αποκωδικοποίηση του έργου κατέληξα στο ότι οποιαδήποτε ερμηνεία κι αν δώσεις , δεν θα’ ναι τίποτα άλλο από μια στενοκέφαλη άποψη. Άλλωστε στενοκέφαλος αισθάνεται μάλλον ακόμη κι ο ίδιος ο συγγραφέας μπροστά στο δημιούργημα του. Μην ξεχνάμε τα λόγια του σπήκερ:

«….Πως είναι κατώτερος ο συγγραφέας από το ίδιο του το έργο. Πως το κεφάλι του είναι πιο μικρό απ’ αυτό που το ίδιο του το κεφάλι φαντάζεται…..»

Παρόλα αυτά βέβαια δεν μπορώ να αποφύγω το καθήκον το οποίο μου ανατίθεται ακόμη και ως Βαγγέλης (και όχι ως σπήκερ).

Έτσι λοιπόν κι εγώ προσπάθησα παρόλα αυτα να γράψω δυο λόγια για το έργο χωρίς να το προσβάλλω. Με την πολύτιμη βοήθεια της Έλενας αλλά και του Χάρη που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το πρώτο αναπόσπαστο κομμάτι απ’ την τελετουργία κάθε βραδιάς απ’ την 27η Απριλίου ως και την 6η του Μάη στο θέατρο κάτω απ’τη γέφυρα. Το video εισαγωγής . Ο συνδετικός κρίκος της πραγματικότητας μας με το όνειρο. Δηλαδή την παράσταση. Και άρχιζε κάπως έτσι…


Las meninas

ένας πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Ντιέγκο Ροντρίγκεζ Βελάσκεθ. Μία σκηνή της καθημερινότητας ενός ζωγράφου της αυλής το 1656. 4 αιώνες μετά ο πίνακας φιλοξενείται στο μουσείο του Prado . Σ’ αυτόν οι επισκέπτες αντικρίζουν το μεγαλείο και το πλούτο μιας βασιλικής οικογένειας του 17ου αιώνα. Μια εικόνα της απόλυτης εξουσίας, η έννοια της οποίας είναι διαχρονική. Η μορφή της όμως αναδημιουργείται διαφορετική κατά καιρούς απ’ τον ίδιο της τον εαυτό.

Φρανσίσκο Φράνκο

δικτάτορας της Ισπανίας


Υπάρχουν όμως άνθρωποι που εξεγείρονται στους αυστηρούς θεσμούς μιας ζωής τόσο αυστηρής και μονοκόμματης σαν τοίχος απέναντι στον ουρανό – σαν τοίχος μπροστά στην ελευθερία. Άνθρωποι που αρνούνται να ζήσουν την πραγματικότητα που τους επιβάλλεται και προσπαθούν να την ανατρέψουν.

Και είναι 2 οι περιπτώσεις με τις οποίες ο συγγραφέας καταπιάνεται συγκεκριμένα στο έργο. Ο Ισπανικός εμφύλιος και ο πολυτάραχος Μάης του 68 .

Η Ροζάουρα λοιπόν η ηρωίδα του Παζολίνι στο Καλντερόν δεν αντέχει να ζήσει καμία απ’ τις πραγματικότητες που της επιβάλλουν και διαλέγει να τις αποφύγει. Ο τρόπος που διάλεξε ήταν εμφανής στη παράσταση.

Κι όλα αυτά γιατί οι πραγματικότητες - ο κόσμος – η κοσμοθεωρία – το κράτος – η θρησκεία – ο τρόπος ζωής – ο τρόπος σκέψης ακόμη και ο τρόπος που θα επαναστατούμε είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένος. Απ’την στιγμή της γέννησης μας προσαρμοζόμαστε σ’ έναν κόσμο ιεραρχημένο και νοιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

Τα δικαιώματα που έχει κανείς είναι κι αυτά κατοχυρωμένα πριν καν την ύπαρξη του. Γιατί σίγουρα άλλα είναι τα δικαιώματα που έχει στη ζωή του ο Νέγρος ή ο μικρός Βιετναμέζος σαν έμβρυο καμένο απ’ τις ναπάλμ και άλλα ο μέσος Ευρωπαίος. Άλλα η Νιγηριανή μετανάστρια πόρνη άλλα ο Αλβανός άλλα ο Ιρακινός και άλλα ο Έλληνας. Η γέννηση βέβαια προσφέρει ζωές χιλιών ειδών και με πολλές διαφορετικές κατηγορίες . Όχι μόνο ανάλογα τον τόπο , όχι μόνο ανάλογα τον πλούτο αλλά και χρονολογικά. Γιατί άλλα δικαιώματα έχει ο αριστερός που έγινε και βουλευτής στο τώρα και άλλα δικαιώματα είχε ο αριστερός που θα ’ταν εξόριστος στον Αη Στράτη πριν κάποια χρόνια. Και αυτό το παιχνίδι δεν σταματάει ποτέ. Ένα παιχνίδι που καθορίζει ολόκληρες ζωές. Άλλωστε όπως ανέφερε ο ψυχίατρος του Παζολίνι….

«Η γέννηση είναι το παν… Βαδίζει κανείς στη συντριβή από τη γέννηση του ακόμα. Για φαντάσου να είχες γεννηθεί με σκούρα επιδερμίδα…»

Για φαντάσου… Μάλλον δεν μπορείς καν.

Έτσι λοιπόν για να γυρίσω στο video που το ξέχασα , αφού έδειξε όσα κρίναμε απαραίτητα για μια σύντομη αλλά περιεκτική αναδρομή στα γεγονότα του εμφυλίου αλλά και του Μάη τελειώνει κάπως έτσι (πάντα σύμφωνα με το Καλντερόν του Παζολίνι)….

Είναι λοιπόν χιλιάδες διαφορετικές πραγματικότητες που θα ’πρεπε κανείς να προσαρμοστεί. Με ή χωρίς τη θέληση του. Απ’ τη στιγμή της γέννησης , τη μεγαλύτερη πηγή δικαιωμάτων. Πολλοί αντέδρασαν και πολλοί αντιδρούν ακόμη. Παρά τη συντριβή τους. Υποτιμώντας μια ζωή άξια υποτίμησης. Ελπίζοντας να ζήσουν στα όνειρα τους.