Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010

Κιτρινο

Καθε μερα και ενα ταξιδι. Ποσα χιλιομετρα μακρυα; Οι αναμνησεις...γλυκοπικρη η γευση τους. Χαμενο το μυαλο μου. Η καθε σκεψη, το καθε συναισθημα ριζωνει στο χωμα... Στα κιτρινα λιβαδια της νοσταλγιας. Ομως οσο φυσαει ο ανεμος, τοσο πιο κοντα μας φερνει. Γιατι αναμεσα στην φωνη του, ακουω που ψιθυριζεις τ' ονομα μου. Ανατριχιαζω. Τα ματια σου ενας ουρανος βαμμενος με τα χρωματα της ψυχης σου. Ενας ουρανος που κουρνιαζουν τα συννεφα και η οψη του, ομορφαινει την υπαρξη μου. Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο την αυγη και το χαμογελο σου; Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο τον ιδιο μου τον ευατο; Οι σταγονες της βροχης γινονται ενα με τα δακρυα μου. Τα ματια μου σε αναζητουν μεσα στις κιτρινες αποχρωσεις του τοπιο. Το προσωπο σου σχηματιζεται με την γυρη των λουλουδιων. Μοιρασου μαζι μου το φως που σαν φαρος θα με οδηγησει και παρε με μακρυα απο τα κυματα.
Απο τα λιβαδια, στα βουνα κι απο τις λιμνες, στην θαλασσα. Οι ψιθυροι σου, σαν πουλια, με πετουν περα απο την φυση, περα απο την πραγματικοτητα. Σε ενα κοσμο γαληνιο, πορτοκαλι, σαν το χρωμα των σκιων που δημιουργει ο ηλιος. Εκει που τα χερια μας κρατουν την αγαπη μας και οι ψυχες μας κυνηγουν την μοναδικη ομορφια των λουλουδιων. Ψιθυρησε μου κι αυτο το πρωινο. Οι λεξεις θα περασουν τα αγερωχα εμποδια της φυσης και θα σχηματισουν τ'ονειρα μου. Η αυγη και το χαμογελο σου. Ο τοπος της γαληνης βρισκεται περα απο 'δω, περα απο την θαμπαδα της κιτρινης αυτης γης που ριζωνει η νοσταλγια. Βρισκεται εκει που ο ηλιος ανατελει με ενα σου χαμογελο, εκει που η βροχη και το δακρυ γινονται βαλσαμο. Κι ομως καθε ταξιδι μου ξεκινα νοσταλγοντας το χαμογελο σου.

Σάββατο, Ιουνίου 26, 2010

Η θαλασσα, το κυμα, το κενο.

Σε μια θαλασσα. Αναμεσα στα κυματα. Κατω απο αυτα, βρισκεται το μισο σωμα. Το αλλο, το χτυπαει η αλμυρα, ο ηλιος κι ο ανεμος. Επιπλεουμε σε αυτην την θαλασσα, σαν χαμενοι. Δεν ειναι ταξιδι αυτο. Απλα επιπλεουμε στο κενο. Μα το μεγαλυτερο κενο της φυσης ειν ο ανθρωπος. Ειναι αμπορετο να αναζητας την ταυτοτητα σου σε μια θαλασσα ανθρωπων. Αν καποιος κοιταγε απο ψηλα - ισως να 'ταν καθισμενος πανω σε ενα συννεφο - θα εβλεπε τα σωματα μας. Τα χερια μας ανοιχτα, διαπλατα! Τα ματια μας κλειστα, το ιδιο κ το στομα. Η φυση μιλα με τον ανεμο, το κυμα, το νερο. Ο ανθρωπος; Η εικονα του κενο υπερεχει... γιατι τα χερια μας ποτε δεν γινοντε ενα. Η φωνη μας ποτε δεν απομακρυνει την αισθηση του κενου - αυτου του βαθυπρασινου αρμυρου νερου-. Τα ματια μας; κλειστα. Η ελπιδα; Οσο δυσκολα μοιραζετε, τοσο δυσκολα διακρινετε. Αναμεσα μας το κενο. Το κενο που δημιουργουμε. Οποιος θυμαται να κολυμπα, ας το μοιραστει με τους αλλους. Οποιος θελει να χτυπησει το κορμι του δυνατα, κοντρα στο νερο, ας αντιδρασει. Οποιος θελει να αναπνευσει μεσ' το νερο σημαινει οτι θελει να ταξιδεψει κι οχι απλα να επιπλευει. Αυτος που αγαπα θα αρκεστει στο να βουτηξει, κι απο το συννεφο να βρεθει στο κυμα. Αυτος που θελει να ελπιζει ας ανοιξει τα ματια του. Τοσο καιρο περιμενω να αντικρυσω το χρωμα τους.





Παρασκευή, Ιουνίου 25, 2010

Απόπειρες 13: Η Πρωτοβουλία


Πρωτοβουλία σημαίνει να ξελαφρώνεις τον άλλον απ' την επίπονη διαδικασία της σκέψης. Να παίρνεις σύντομα το βάρος απ' τα χέρια του.Ή να το επωμίζεσαι εξ' αρχής.

Πέμπτη, Ιουνίου 24, 2010

Απόπειρες 12: Τα κάδρα


Σαν την σημερινή. Υπάρχουν πολλές τέτοιες μέρες. Αυτές που σηκώνεσαι απ' το κρεβάτι σαν σε αργή κίνηση. Και μέχρι να πλυθείς και να φτιάξεις το σάντουιτς για την δουλειά κάτι δεν σου πάει καλά αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι. Βγαίνεις έξω και τότε η υποψία σου πάυει να είναι υποψία αλλά πραγματικότητα που την αντιλαμβάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις. Όλα γύρω σου είναι ακίνητα. Σαν παγωμένα. Μόνο εσύ κινείσαι μέσα σε εναλλασόμενες φωτογραφίες. Και προχωράς. Πας στο γραφείο. Πρέπει ναπάρεις κι εσύ μια θέση σε ένα κάδρο.

Κυριακή, Ιουνίου 20, 2010

Απόπειρες 11: Μακριά απ' το παντού


Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να πιστεύει και να δωθεί κανείς από το ακαθόριστο, το αόριστο, το ανύπαρκτο. Ου και τόπος. Ένας τόπος ανύπαρκτος. Εκέι κρύβεται όλη μου η ζωή. Σ' αυτόν ακριβώς τον τόπο. Αρχίζει και γίνεται πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Μακριά απ' το παντού εκεί είναι η αλήθεια μας. Θα χαρώ πολύ να σας δω εκεί. Να με δείτε όπως στα αλήθεια είμαι. Να σας δω όπως αλήθεια είστε. Κύριοι συγγνώμη για την ανόητη ύπαρξη μου στον κόσμο αυτό.

Παρασκευή, Ιουνίου 18, 2010

Απόπειρες 10: Η Αμφιβολία



Πάντα σε ό,τι κι αν λέω - σε ό,τι κι αν γράψω υπάρχει ένα ανοιχτό παραθυράκι που φυσάει τον αέρα της αμφιβολίας. Ανά πάσα στιγμή μπορώ πολύ εύκολα και με βάσιμα επιχειρήματα να αποδείξω ότι αυτό που είπα ή εγραψα είναι ένα μεγαλειώδες λάθος. Όμως αρέσκομαι στο να αγνοώ επιτηδευμένα κομμάτια του εαυτού μου. Απ' τις μεγαλύτερες ενοχές μου αυτή η γνώση. Μόλις πρόσθεσα μια ακόμη ενοχή να με ταλαιπωρεί το βράδυ που σας χρησιμοποίησα για την εξομολόγηση μου.

Τετάρτη, Ιουνίου 16, 2010

Απόπειρες 9: Η ελπίδα


Αν δύο τελείως αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα μπορούν να ενυπάρχουν ταυτόχρονα και να είναι και τα δύο σωστά τότε σε τι να ελπίζει κανείς;

Απόπειρες 8: Το αντίθετο


Καμιά φορά λέω πως αρκεί κανείς να ζήσει πολύ λίγα πράγματα για να καταλάβει τα πάντα. Καμιά φορά όμως λέω και το αντίθετο. Και τα δύο σωστά είναι, πως γίνεται αυτό;

Απόπειρες 7: Η επανάληψη

Αφού η ζωή είναι τόσο μα τόσο γρήγορη και τα συναισθήματα αναντίστοιχα αργά αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς να γράψει ή να κάνει τέχνη - οτιδήποτε - μουσική θέατρο - ποίηση - ζωγραφική... Καθώς χρειάζεται κάπως τα πράγματα να είναι σε έξαρση μέσα σου είτε να έχουν γαληνέψει - καταλαγιάσει. Επομένως χρειάζεται είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου να κάνεις τις απαραίτητες διεργασίες για να εξάγεις συμπεράσματα - να εκφράσεις αληθινά συναισθήματα που επεξεργάστηκες και μπορείς να αναλύσεις ή να μιμηθείς. Αλλά είναι πάμπολλες οι φορές που ζούμε πράγματα που δεν έχουμε τον χρόνο να τα σκεφτούμε. Όμως η ζωή έχει φροντίσει και για αυτές τις περιπτώσεις... Με την στείρα επανάληψη.

Τρίτη, Ιουνίου 15, 2010

Απόπειρες 6: Η γιορτή


Μια γιορτή. Ένα τόσο απλό καθημερινό βίωμα. Το σπίτι σου είναι γεμάτο κόσμο. Μια σκηνή θεάτρου όπου διαδραματίζονται δεκάδες μονόπρακτα ταυτόχρονα. Ποιο να πρωτοπαρακολουθήσεις; Τα πιτσιρίκια που παίζουν στο δωμάτιο; Τις γυναίκες που έχουν χωριστεί σε δύο σκηνές; Τους άντρες που έχουν χωριστεί σε τρεις; Τους εφήβους στο πίσω μπαλκόνι; Ξαφνικά όλοι φεύγουν. Πότε να προλάβεις να αισθανθείς την μοναξιά που είναι εκ φύσεως από τα πιο αργά συναισθήματα… Πότε να σκεφτείς όλα όσα είδες – όσα ακούστηκαν – να διαβάσεις τις κάρτες – να σκεφτείς για αυτές – να δεις τα δώρα, να αναλογιστείς τις σκέψεις που έκανε ο καθένας για να πάρει το συγκεκριμένο δώρο. Μια τρίωρη συνεστίαση αποτελεί τροφή για το μυαλό ίσως και για μια βδομάδα. Ενώ παράλληλα ζεις εκατοντάδες – χιλιάδες άλλες στιγμές – παραστάσεις αφού απ’ την επόμενη κιόλας μέρα πας στη δουλειά σου. Δεν προλαβαίνεις ούτε στο ελάχιστο και αυτό σε αποσυντονίζει.

Κυριακή, Ιουνίου 13, 2010

Απόπειρες 5: Σκέψη και βίωμα



Τα βιώματα πρέπει να είναι πιο αργά από την σκέψη. Φαντάσου τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να σκεφτεί - να νοιώσει αυτόν τον θάνατο; Και πόσο διήρκησε ο θάνατος; Όταν η σκέψη δεν προφταίνει στον άτυπο αυτόν αγώνα δρόμου αποσυντονιζόμαστε - εκνευριζόμαστε.
Συγκρίνετε τον ξαφνικό θάνατο μ' έναν αργό. Ένα τροχαίο ας πούμε. Τι νεύρα! Εγωιστικό κι όμως ... είναι αυτό! Δεν αντέχουμε την τόσο ξαφνική μεταβολή των πραγμάτων.

Απόπειρες 4: Ο αποχωρισμός


Χρειάζεται να μείνεις καμιά ώρα έξω απ' την πόρτα που έκλεισε. Την πόρτα ας πούμε του αποχωρισμού. Για να συνειδητοποιήσεις τον χωρισμό.

Παρασκευή, Ιουνίου 11, 2010

Απόπειρες 3: Η τέχνη


Η τέχνη αν έχει ταχύτητα είναι αργή. Όπως ακριβώς και το συναίσθημα.

Απόπειρες 2: Η βόλτα


Καμιά φορά σκέφτομαι πως μια βόλτα μιας ώρας μπορεί και να φτάνει για μια ολόκληρη ζωή σκέψεων και ποίησης. Να μην χρειαστεί να ξαναβγείς έξω.

Απόπειρες 1: Ο Δύτης


Έχω ξεχάσει να ακούω τις σκέψεις μου. Εκείνες τις νύχτες επιστρέφοντας από τον Πειραιά με το λεωφορείο και τα ακουστικά στ’ αυτιά ακόμη τις νοσταλγώ. Περπατώντας- εμβαθύνοντας στη μουσική – στη ψυχή – στις σκέψεις – στις αστικές εικόνες. Θα ’λεγε κανείς πόσο απλό είναι για να γραφτεί κάτι τέτοιο. Εκεί λοιπόν αποδεικνύεται πως όλα είναι στο μυαλό ενός ανθρώπου. Γιατί ένας βλέπει απλά έναν άνθρωπο που επιστρέφει κουρασμένος απ’ τη δουλειά σπίτι κι ένας άλλος βλέπει μια ολόκληρη θεατρική ιεροτελεστία. Στις κινήσεις του έχουν χαραχτεί τα σημάδια όλων των χρόνων της ζωής του – στο βλέμμα. Αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση που αλλάζει αργά και με δυσκαμψία. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα όταν προστίθεται η πιο πρόσφατη κατάσταση του «ήρωα» και του περιβάλλοντος του. Η συναισθηματική κατάσταση – οι καιρικές συνθήκες προσδίδουν μεταπτώσεις – η σωματική κούραση… Η μουσική αλλάζει ρυθμούς στο περπάτημα και τρόπο να κοιτάς – να νοιώθεις. Οι εικόνες – τα τοπία αλλά και όσα διαδραματίζονται μπροστά σου καθορίζουν την σκέψη – την ταχύτητα… Και το βάθος που κανείς φτάνει όλο και αυξάνεται. Με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής ο δύτης συνεχίζει σε βάθος.

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

Γκρίζο

Νωρίς το πρωί, το πρώιμο στάδιο της μέρας. Τα σύννεφα ξεκινούν την περιπλάνηση τους χαμηλά. Προσφέρουν την πάχνη και την υγρασία σε αυτό το κορμί. Το δωμάτιο ασφυκτικά κλειστό. Το μικρό παράθυρο του ξενώνα με την κατακίτρινη κουρτίνα κάνει την αίσθηση της παρακμής ακόμη πιο αβάσταχτη. Το μικρό κρεβάτι, το κατασκονισμένο κομοδίνο και το μισοκαμένο πορτατίφ. Η αναζήτηση κατοικεί σε τέτοια δωμάτια το ίδιο και ο Γ. Αυτό το πρωί βρίσκεται φιλοξενούμενος σε μια τέτοια κατοικία, που παρακμάζει και αργά αργά οδεύει προς το γκρέμισμα. Η αποσύνθεση μιας ζωής μπορεί να παρομοιαστεί με την αποσύνθεση της υλής. Με αντικείμενα όπως αυτό το μικρό τραπέζι και αυτούς τους ξεχασμένους στο χρόνο τοίχους, με αυτήν την χαζή ντεμοντέ γκρίζα ταπετσαρία. Αυτή η αίσθηση του γκρίζου μπορεί να στιγματίσει ολόκληρη την ζωή. Ο γκρίζος ουρανός φανερώνει αυτό το συναίσθημα. Το δυναμώνει.

Ο Γ. βρέθηκε σε αυτό το δωμάτιο. Αργά το βράδυ έφτασε, άνοιξε την πόρτα. Δεξιά του το γραφείο της υποδοχής με το χαρακτηριστικό κουδούνι να αστράφτει πάνω στο πάγκο της ρεσεψιον, αριστερά ο απαραίτητος καναπές, τα περιοδικά και το μεγάλο κοντό μαύρο τραπεζάκι. Δίνει την ταυτότητα, παίρνει τα κλειδιά, ο διάλογος με τον ξενοδόχο ανύπαρκτος. Το δωμάτιο βρισκόταν στον δεύτερο όροφο, μόλις εξήλθε του ασανσέρ, η μυρωδιά της κλεισούρας επικράτησε κάθε άλλης αίσθησης. Τα πάντα γύρω του γκρίζα...μισοφωτισμένα. Διακρίνοντας τον αριθμό του δωματίου, έσπευσε να φτάσει στην πόρτα. Το μοναχικό, παράξενο ταξίδι του, τον έφερε σε αυτό το ρημαγμένο ξενώνα. Η πόρτα πίσω του κλείνει. Ανάβει το φως. Στάθηκε ένα δεύτερο και πίσω του ακούστηκε βάδισμα. Ακούει τα κλειδιά, η πόρτα ανοίγει, βλέπει τον εαυτό του να ανάβει το φως. Το φως σβήνει. Τα πάντα παγώνουν. Ανάβει το φως του μπάνιου. Ο εαυτός του πουθενά. Παρ όλη την ταραχή δεν χάνει την ψυχραιμία του. Συνεχίζει να περιεργάζεται το δωμάτιο. Η κουβέρτα είναι στην απόχρωση του γκρίζου. Το μυαλό του στριφογυρνά στην κουβέντα που είχε προημερών με τον κ.Χ.


  • Η μοναξιά συναντιέται σε κάθε κίνηση που κάνεις. Σε βρίσκει στο πρωινό ξύπνημα, βρίσκεται στην κίνηση του ανοίγματος της πόρτας και στην αίσθηση που δίνει αυτό το άνοιγμα. Βρίσκεται στο πώς επιλέγεις φαγητό, ρούχα, μια βόλτα, μια εκδρομή. Στο πώς γελάς, πώς τραγουδάς, πώς σκέφτεσαι. Από το πιο μικρό πράγμα στο πιο σύνθετο. Για αυτό είναι αμπόρετη. Γιατί κάθε φορά έρχεται και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί μόνος; Σε κάνει να αμφιταλαντεύεσαι, αν έκανα κάτι λάθος. Οι επιλογές, αυτές οι ηλίθιες καθημερινές επιλογές σιγά σιγά γίνονται θηλιά στο λαιμό.

  • Δηλαδή το ότι επιλέγω, σημαίνει ότι θα μένω και σιγά σιγά πιο μόνος;

  • Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το είναι σου συναντά την μοναξιά πιο συχνά από ότι νομίζεις. Χτίζεις καθημερινά το μονοπάτι εκείνο που βγάζει σε αυτό το αδιέξοδο.

  • Μα δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο μόνος. Δεν μπορεί όλοι γύρω μου να είναι τόσο μόνοι. Εγώ αναζητώ τους τρόπους να ισοπεδώσω αυτήν την μοναξιά. Ωστόσο αυτό που νιώθω όμως ότι καταλαβαίνω καλά είναι ο εαυτός μου. Ίσως να πλανιέμαι γιατί σιγά σιγά νιώθω ότι τον χάνω και αυτόν. Η ανάγκη μου για ζωή και ευτυχία, έχει μετατραπεί σε ανάγκη για ησυχία και λιτότητα των αισθήσεών μου. Γιατί όσο περισσότερο νιώθω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ αυτό το μοναχικό γκρίζο. Αυτό όμως δεν μπορώ να το αποφύγω...πάντα μα πάντα επιδιώκω αυτήν την αναζήτηση.

  • Όλα πλέον στην ζωή τείνουν να μετατρέπονται σε απλοϊκά γνωμικά ή ακόμη ακόμη μπορεί κάποιος να τα παρομοιάσει με χρώματα. Άσπρο η μαύρο. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες επιλογές δεν μπορούν να έχουν μια μέση κατάσταση ουδετερότητας, άλλα η ζωή δεν είναι ποτέ έτσι. Η ζωή εάν παρομοιαζόταν με χρώμα, για μένα θα ήταν το γκρίζο, για άλλους κάθε χρωματική απόχρωση η οποία θα ήταν το πάντρεμα ενός-δύο-τριών-άπειρων χρωμάτων.

  • Εσύ αναζητάς; Η μονή ελπίδα που βρίσκω ώρες ώρες είναι στην αναζήτηση του εαυτού μου. Σε κανέναν άλλον. Θέλω να πορεύομαι μόνος, για να είναι όλα πιο εύκολα...

  • Συνάμα όμως γίνονται όλα τόσο τραγικά και προβλεπόμενα, τόσο μοναχικά. Πραγματικά δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η μοναξιά μου με ωθεί ακόμη πιο πολύ στην αναζήτηση. Αλλά άλλοτε με φέρνει ακόμη πιο κοντά στην σκιά μου και δεν το μπορώ. Όταν μένω μόνος τρέμω. Εκεί έχω καταλήξει. Ότι αυτή η σκιά αν απλωθεί κι άλλο κάποια στιγμή θα με στιγματίσει. Πάντα θέλησα να ακούσω, να καταλάβω, να συμμορφωθώ με τα συναισθήματα, να βοηθήσω, να εμπνεύσω και να εμπνευστώ, να χτίσω... αλλά τα πάντα γύρω μου γυρνάν μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, με γνωστό αποτέλεσμα ,άλλα με τόσο απρόβλεπτη διάμετρο.


Ο Γ. πήγε να ξαπλώσει στο κρεβάτι μα ήδη είχαν σχηματιστεί στην κουβέρτα τα βαθουλώματα από ένα κορμί. Τρόμαξε. Τα πάντα πάγωσαν. Ήταν πολύ εκνευριστικό αυτό που γινόταν. Άπλωσε το χέρι του να σηκώσει τα σκεπάσματα. Έγειρε το κορμί του προς την πλευρά του παραθύρου και είδε ξανά τον εαυτό του να κοιτά έξω από το παράθυρο. Τα μάτια του έκλειναν. Το άλλο πρωί, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Ανοιξε λίγο την κουρτίνα και κοίταξε το λιβάδι απέναντι. Το δωμάτιο ασφυκτικά κλειστό. Το πρωινό ήταν πολύ υγρό. Η ανάγκη του για να ξεφύγει από αυτήν την αλλόκοτη κατάσταση ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν μόνος του μα πλέον ήταν τρομαγμένος. Αυτό που βίωνε ήταν ένα παράξενο σημάδι. Άνοιξε την πόρτα. Κοίταξε προς το ασανσέρ, είδε πάλι τον εαυτό του να περιμένει το ασανσέρ και να μπαίνει μέσα.... Έτρεξε προς την πόρτα μα το ασανσέρ ήταν στον ίδιο όροφο, δεν είχε μετακινηθεί. Έγνεψε στον ξενοδόχο. Βγήκε έξω, πάτησε το πλακόστρωτο. Αλαφιασμένος ανέβηκε προς το ύψωμα. Στα αριστερά του το μονοπάτι πέρναγε τις άσπρες αμυγδαλιές... πίσω του είδε πάλι μία γνώριμη φιγούρα να πετιέται έξω από τον ξενώνα. Γνωστό το πρόσωπο... Ανέβηκε στην κορφή του υψώματος. Ένιωθε ότι ήταν πλέον τόσο αργά, τόσες στιγμές, τόσες προσπάθειες, τόσος χρόνος και δεν είχε κερδίσει τίποτα... το μόνο που ένιωθε ήταν ότι έχανε τον ίδιο του τον εαυτό, έχανε τα λογικά του. Στην κορυφή του υψώματος, για άλλη μια φορά αντίκρισε το ίδιο πράγμα... μία ακόμη επιλογή. Κανείς δεν τον ένιωθε, κανείς δεν τον κατάλαβε. Η αναζήτηση. Το άγνωστο.

Ώρες ώρες τα πάντα περιστρέφονται σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Φαύλος γιατί μπορεί να είναι γνωστό το πού τελικά – ή μπορεί να φάνταζε γνωστό- μα ο Γ. ένιωθε ότι βάδιζε στο απρόβλεπτο δρόμο της διαμέτρου αυτού του κύκλου, για ακόμη μία φορά.