Σε μια θαλασσα. Αναμεσα στα κυματα. Κατω απο αυτα, βρισκεται το μισο σωμα. Το αλλο, το χτυπαει η αλμυρα, ο ηλιος κι ο ανεμος. Επιπλεουμε σε αυτην την θαλασσα, σαν χαμενοι. Δεν ειναι ταξιδι αυτο. Απλα επιπλεουμε στο κενο. Μα το μεγαλυτερο κενο της φυσης ειν ο ανθρωπος. Ειναι αμπορετο να αναζητας την ταυτοτητα σου σε μια θαλασσα ανθρωπων. Αν καποιος κοιταγε απο ψηλα - ισως να 'ταν καθισμενος πανω σε ενα συννεφο - θα εβλεπε τα σωματα μας. Τα χερια μας ανοιχτα, διαπλατα! Τα ματια μας κλειστα, το ιδιο κ το στομα. Η φυση μιλα με τον ανεμο, το κυμα, το νερο. Ο ανθρωπος; Η εικονα του κενο υπερεχει... γιατι τα χερια μας ποτε δεν γινοντε ενα. Η φωνη μας ποτε δεν απομακρυνει την αισθηση του κενου - αυτου του βαθυπρασινου αρμυρου νερου-. Τα ματια μας; κλειστα. Η ελπιδα; Οσο δυσκολα μοιραζετε, τοσο δυσκολα διακρινετε. Αναμεσα μας το κενο. Το κενο που δημιουργουμε. Οποιος θυμαται να κολυμπα, ας το μοιραστει με τους αλλους. Οποιος θελει να χτυπησει το κορμι του δυνατα, κοντρα στο νερο, ας αντιδρασει. Οποιος θελει να αναπνευσει μεσ' το νερο σημαινει οτι θελει να ταξιδεψει κι οχι απλα να επιπλευει. Αυτος που αγαπα θα αρκεστει στο να βουτηξει, κι απο το συννεφο να βρεθει στο κυμα. Αυτος που θελει να ελπιζει ας ανοιξει τα ματια του. Τοσο καιρο περιμενω να αντικρυσω το χρωμα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου