Έχω ξεχάσει να ακούω τις σκέψεις μου. Εκείνες τις νύχτες επιστρέφοντας από τον Πειραιά με το λεωφορείο και τα ακουστικά στ’ αυτιά ακόμη τις νοσταλγώ. Περπατώντας- εμβαθύνοντας στη μουσική – στη ψυχή – στις σκέψεις – στις αστικές εικόνες. Θα ’λεγε κανείς πόσο απλό είναι για να γραφτεί κάτι τέτοιο. Εκεί λοιπόν αποδεικνύεται πως όλα είναι στο μυαλό ενός ανθρώπου. Γιατί ένας βλέπει απλά έναν άνθρωπο που επιστρέφει κουρασμένος απ’ τη δουλειά σπίτι κι ένας άλλος βλέπει μια ολόκληρη θεατρική ιεροτελεστία. Στις κινήσεις του έχουν χαραχτεί τα σημάδια όλων των χρόνων της ζωής του – στο βλέμμα. Αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση που αλλάζει αργά και με δυσκαμψία. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα όταν προστίθεται η πιο πρόσφατη κατάσταση του «ήρωα» και του περιβάλλοντος του. Η συναισθηματική κατάσταση – οι καιρικές συνθήκες προσδίδουν μεταπτώσεις – η σωματική κούραση… Η μουσική αλλάζει ρυθμούς στο περπάτημα και τρόπο να κοιτάς – να νοιώθεις. Οι εικόνες – τα τοπία αλλά και όσα διαδραματίζονται μπροστά σου καθορίζουν την σκέψη – την ταχύτητα… Και το βάθος που κανείς φτάνει όλο και αυξάνεται. Με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής ο δύτης συνεχίζει σε βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου