Κιτρινο

Καθε μερα και ενα ταξιδι. Ποσα χιλιομετρα μακρυα; Οι αναμνησεις...γλυκοπικρη η γευση τους. Χαμενο το μυαλο μου. Η καθε σκεψη, το καθε συναισθημα ριζωνει στο χωμα... Στα κιτρινα λιβαδια της νοσταλγιας. Ομως οσο φυσαει ο ανεμος, τοσο πιο κοντα μας φερνει. Γιατι αναμεσα στην φωνη του, ακουω που ψιθυριζεις τ' ονομα μου. Ανατριχιαζω. Τα ματια σου ενας ουρανος βαμμενος με τα χρωματα της ψυχης σου. Ενας ουρανος που κουρνιαζουν τα συννεφα και η οψη του, ομορφαινει την υπαρξη μου. Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο την αυγη και το χαμογελο σου; Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο τον ιδιο μου τον ευατο; Οι σταγονες της βροχης γινονται ενα με τα δακρυα μου. Τα ματια μου σε αναζητουν μεσα στις κιτρινες αποχρωσεις του τοπιο. Το προσωπο σου σχηματιζεται με την γυρη των λουλουδιων. Μοιρασου μαζι μου το φως που σαν φαρος θα με οδηγησει και παρε με μακρυα απο τα κυματα.
Απο τα λιβαδια, στα βουνα κι απο τις λιμνες, στην θαλασσα. Οι ψιθυροι σου, σαν πουλια, με πετουν περα απο την φυση, περα απο την πραγματικοτητα. Σε ενα κοσμο γαληνιο, πορτοκαλι, σαν το χρωμα των σκιων που δημιουργει ο ηλιος. Εκει που τα χερια μας κρατουν την αγαπη μας και οι ψυχες μας κυνηγουν την μοναδικη ομορφια των λουλουδιων. Ψιθυρησε μου κι αυτο το πρωινο. Οι λεξεις θα περασουν τα αγερωχα εμποδια της φυσης και θα σχηματισουν τ'ονειρα μου. Η αυγη και το χαμογελο σου. Ο τοπος της γαληνης βρισκεται περα απο 'δω, περα απο την θαμπαδα της κιτρινης αυτης γης που ριζωνει η νοσταλγια. Βρισκεται εκει που ο ηλιος ανατελει με ενα σου χαμογελο, εκει που η βροχη και το δακρυ γινονται βαλσαμο. Κι ομως καθε ταξιδι μου ξεκινα νοσταλγοντας το χαμογελο σου.