Δευτέρα, Οκτωβρίου 15, 2007

Ο ΛΙΠΟΤΑΧΤΗΣ


Κύριε πρόεδρε

Σας γράφω ένα γράμμα

Που ίσως διαβάσετε

Αν έχετε καιρό

Φτάσανε τα χαρτιά μου

Πως πρέπει να καταταγώ

Να φύγω για τον πόλεμο

Τ’ αργότερο την Τετάρτη.

Όμως κύριε πρόεδρε

Δεν πρόκειται να πάω

Δεν βρέθηκα σ’ αυτή τη γη

Για να σκοτώνω αθώους.

Δεν θέλω να θυμώσετε

Μα πρέπει να σας πω

Πως το’ χα πάρει απόφαση

Να γίνω λιποτάχτης.

Βλέπω στη λίγη μου ζωή

Πως πέθανε ο πατέρας μου

Πως φύγανε τα αδέρφια μου

Και τα παιδιά μου κλαίνε

Η μάνα μου απ’ τα βάσανα

Τώρα βαθιά στον τάφο

Γελάει με τους εξοπλισμούς

Περιγελάει τους στίχους

Όταν με χώσαν φυλακή

Άρπαξαν τη γυναίκα μου

Άρπαξαν τη ψυχή μου

Το παρελθόν που αγάπησα.

Αύριο ξημερώματα

Την πόρτα θα χτυπήσω

Στα μούτρα των νεκρών

Καιρών

Και θα χυθώ στους δρόμους

Θα ζητιανέψω τη ζωή μου

Γυρνώντας τη Γαλλία

Από Βρετάνη ως Προβηγκία

Και σ’ όλους θα φωνάξω

Άρνηση στην υποταγή

Άρνηση στην κατάταξη

Μην πάει κανείς στον

Πόλεμο

Να φύγετε αρνηθείτε.

Αν πρέπει αίμα να χυθεί

Να δώσετε το δικό σας

Αφού αυτό διδάσκετε

Σε όλους κύριε πρόεδρε

Κι αν είναι να με πιάσετε

Πέστε στους χωροφύλακες

Ότι θα είμαι άοπλος

Κι αν θέλουν ας μου ρίξουν.



(Του Μπορίς Βιάν μεταφορά από το Πανοπτικόν τεύχος 9.)

Και ελπίζω στο τέλος ο ...ποιητής να μην είναι και τόσο ειλικρινής...


Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007

Απαρηγόρητο Παραλήρημα ( Σκοτεινές Ψυχές)

Δύο ταξιδιώτες ντυμένοι με ρούχα κουρελιασμένα λεν ό ένας στον άλλο : Νιώσαμε την αγάπη, αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, μα η ψύχη μας είναι γεμάτη θλίψη. Αγαπάμε να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε και να πλέουμε, πέρα και από τα αστέρια του γαλαξία μας. Τα παιδικά μας χρόνια πέρασαν ανάμεσα από τα αστέρια, αυτά τα θλιμμένα παιδικά μας χρόνια που ποτέ δεν βρήκαν παρηγοριά. Η ζωή μας, γεμάτη από αναζητήσεις, πέρασε δίπλα μας σαν όνειρο. Θέλω να τραγουδήσω για την λαμπρότητα του θεού και για την μεγαλοπρέπεια της αγάπης, μα η καρδιά μου ξεχειλίζει από θλίψη και μένω εδώ τραγουδώντας το τραγούδια των δύσκολων, σκοτεινών καιρών μας. Κανείς δεν μας κατάλαβε σε αυτήν την ζωή και το φως δεν γέμισε ποτέ τις σκοτεινές ψυχές μας. Η ζωή πια, έγινε ένα απαρηγόρητο παραλήρημα.



Ο Πίνακας αποτελεί έργο του Jack B. Yeats
Οι στίχοι του παρακάτω τραγουδιού προέρχονται πιθανότατα απο κάποιο παραδοσιακό Αρμένικο Ποίημα. Η παραπάνω μετάφραση έγινε απο αγγλικό κείμενο.
Djivan Gasparyan & Michael Brook - Dark Souls

Τρίτη, Οκτωβρίου 09, 2007

Επιδιώκοντας το κενό (Η δικτακτορία του μυαλού... Συνέχεια)




Το μικρό μας σύμπαν συρρικνώνετε… Ένας στίχος που άκουσα σε ένα τραγούδι… Όνειρα, ελπίδες, αποτυχίες, λόγια, κρίσεις, κανόνες, νόμοι, τραγούδια... Όλα μπορούν να συνυπάρχουν μαζί, σε ένα χώρο… Στο μυαλό.

Το μυαλό μας συρρικνώνετε λοιπόν.

Άφησε τα όλα στο μυαλό σου να γίνουν ένα λοιπόν μικρέ μου άνθρωπε. Να μην χρειάζεται να ξεχωρίζεις τίποτα. Συρρίκνωσε τα όλα σε ένα μικρό ναι ή ένα όχι. Σε ένα δε με νοιάζει, είτε σε ένα, δεν χρειάζεται. Άφησε το μυαλό σου να συρρικνωθεί. Επέτρεψε τα όλα. Ξέχνα την σκέψη. Άσε τους πάντες να αποφασίζουν χωρίς εσένα. Δεν χρειάζεται να επιδιώξεις τίποτα… Εκτός της υποταγής σου.

Πραγματικά δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και πολύ. Στο να υπότασσε, εκπαιδεύεσαι κάθε μέρα. Η ελευθερία για σένα θεωρείτε, μια βόλτα με το κωλοφτιαγμένο σου αμάξι… ή το να οδηγείς μεθυσμένος, ή το να πίνεις μπάφους με τους κολλητούς σου, ή το να πειραματίζεσαι με οποιασδήποτε απαγορευμένη ουσία. Άλλωστε ακόμα και οι επαναστάσεις σου καταπιάνονται με θέματα όπως το να μπορείς ελεύθερος να βλέπεις το αγαπημένο σου reality. Είτε στο να αγωνίας για να αποβάλεις από πάνω σου τα ταμπού και να πηδιέσαι ελεύθερα με οποιονδήποτε άγνωστο γουστάρεις, έτσι για μία βραδιά. Τόσο απλά, αγωνίζεσαι για μία εκπαίδευση στην οποία θα πρέπει να πληρώνεις. Είτε επιτρέπεις σε κάποιον να επιβάλει την ελευθερία σου και να την προστατεύει, με τα γκλομπ.

Πως θα γίνεις άνθρωπος εάν δεν έχεις κάποιον να σου βάζει πρόστιμα όταν εσύ κάνεις λάθος… Όταν εσύ κάνεις το λάθος και πρέπει να γίνεις άνθρωπός…πρέπει να πληρώσεις το χρηματικό τίμημα... Σαν να αγοράζεις την τιμιότητα και τις αξίες σου…Αγοράζεις την δυνατότητα σου να κάνεις κακό. Ξεχρεώνοντας το, όχι με τύψεις ή ενοχές, ούτε καν σκεπτόμενος την πρόληψη του… Ξέρεις απλά, ότι στην τελική θα τα πληρώσεις όλα, με χρήμα. Βέβαια τα λεφτά και τα πρόστιμα είναι ότι ποιο έξυπνο και άμεσο μπόρεσες να βρεις για να σου θυμίζει ότι η ‘ελευθερία’ σου…μπορεί να κάνει κακό. Και ότι πρέπει να υπάρχουν και όρια. Εξού και οι νόμοι που σου χώρεσαν μέσα στο μυαλό.

Στο ότι συρρικνώνεις το σύμπαν σου, την ζωή σου, την δημιουργικότητα σου, το μυαλό σου... Οφείλετε και η συντριβή σου. Οφείλετε ο φόβος και οι αντιλήψεις σου.