Μια γιορτή. Ένα τόσο απλό καθημερινό βίωμα. Το σπίτι σου είναι γεμάτο κόσμο. Μια σκηνή θεάτρου όπου διαδραματίζονται δεκάδες μονόπρακτα ταυτόχρονα. Ποιο να πρωτοπαρακολουθήσεις; Τα πιτσιρίκια που παίζουν στο δωμάτιο; Τις γυναίκες που έχουν χωριστεί σε δύο σκηνές; Τους άντρες που έχουν χωριστεί σε τρεις; Τους εφήβους στο πίσω μπαλκόνι; Ξαφνικά όλοι φεύγουν. Πότε να προλάβεις να αισθανθείς την μοναξιά που είναι εκ φύσεως από τα πιο αργά συναισθήματα… Πότε να σκεφτείς όλα όσα είδες – όσα ακούστηκαν – να διαβάσεις τις κάρτες – να σκεφτείς για αυτές – να δεις τα δώρα, να αναλογιστείς τις σκέψεις που έκανε ο καθένας για να πάρει το συγκεκριμένο δώρο. Μια τρίωρη συνεστίαση αποτελεί τροφή για το μυαλό ίσως και για μια βδομάδα. Ενώ παράλληλα ζεις εκατοντάδες – χιλιάδες άλλες στιγμές – παραστάσεις αφού απ’ την επόμενη κιόλας μέρα πας στη δουλειά σου. Δεν προλαβαίνεις ούτε στο ελάχιστο και αυτό σε αποσυντονίζει.
1 σχόλιο:
Επιτέλους η έκτη απόπειρα που όλοι περιμέναμε τόσες μέρες!
Αυτό το συναίσθημα είναι πραγματικά πολύ έντονο και σε ξενίζει, η φωνές που σώπασαν, ο χώρος που άδειασε, το μυαλό σου που δεν ξέρει τι να πρωτοσκεφτεί αλλά και οι μυρωδιές που έμειναν, που άλλοτε δεν έχει το σπίτι σου, μόνο μετά από μία τέτοια επίσκεψη..
Δημοσίευση σχολίου