Επιστροφή στο blog και επιστροφή κατά κάποιο τρόπο με ένα «post δικαιολογία» για την απουσία τουλάχιστον τη δική μου ,ο άλλος ας δικαιολογηθεί μόνος του J, τόσο καιρό απ’την Πικραλίδα.
Καλντερόν λοιπόν είναι το όνομα της παράστασης που ήταν ο λόγος να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το θεατρικό «σανίδι». Ίσως επίσης η πρώτη φορά (μετά το σχολείο και τα ποιήματα) που βρέθηκα ενώπιον 100 και πάνω ανθρώπων να ξεμπροστιάζω την ψυχή μου.
Δεν θα μείνω στο τι σήμαινε για’ μένα όλο αυτό που έζησα μισό περίπου χρόνο με τη θεατρική ομάδα , τι κέρδισα , τι έζησα , πόσα κατάλαβα , πόσα ονειρεύτηκα και πόσο απογοητεύτηκα. Αλλά θα μείνω μόνο στην ουσία της παράστασης.
Μελετώντας το έργο περισσότερο από 3 μήνες αλλά και συζητώντας με πολλούς για την αποκωδικοποίηση του έργου κατέληξα στο ότι οποιαδήποτε ερμηνεία κι αν δώσεις , δεν θα’ ναι τίποτα άλλο από μια στενοκέφαλη άποψη. Άλλωστε στενοκέφαλος αισθάνεται μάλλον ακόμη κι ο ίδιος ο συγγραφέας μπροστά στο δημιούργημα του. Μην ξεχνάμε τα λόγια του σπήκερ:
«….Πως είναι κατώτερος ο συγγραφέας από το ίδιο του το έργο. Πως το κεφάλι του είναι πιο μικρό απ’ αυτό που το ίδιο του το κεφάλι φαντάζεται…..»
Παρόλα αυτά βέβαια δεν μπορώ να αποφύγω το καθήκον το οποίο μου ανατίθεται ακόμη και ως Βαγγέλης (και όχι ως σπήκερ).
Έτσι λοιπόν κι εγώ προσπάθησα παρόλα αυτα να γράψω δυο λόγια για το έργο χωρίς να το προσβάλλω. Με την πολύτιμη βοήθεια της Έλενας αλλά και του Χάρη που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το πρώτο αναπόσπαστο κομμάτι απ’ την τελετουργία κάθε βραδιάς απ’ την 27η Απριλίου ως και την 6η του Μάη στο θέατρο κάτω απ’τη γέφυρα. Το video εισαγωγής . Ο συνδετικός κρίκος της πραγματικότητας μας με το όνειρο. Δηλαδή την παράσταση. Και άρχιζε κάπως έτσι…
Las meninas
ένας πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Ντιέγκο Ροντρίγκεζ Βελάσκεθ. Μία σκηνή της καθημερινότητας ενός ζωγράφου της αυλής το 1656. 4 αιώνες μετά ο πίνακας φιλοξενείται στο μουσείο του Prado . Σ’ αυτόν οι επισκέπτες αντικρίζουν το μεγαλείο και το πλούτο μιας βασιλικής οικογένειας του 17ου αιώνα. Μια εικόνα της απόλυτης εξουσίας, η έννοια της οποίας είναι διαχρονική. Η μορφή της όμως αναδημιουργείται διαφορετική κατά καιρούς απ’ τον ίδιο της τον εαυτό.
Φρανσίσκο Φράνκο
δικτάτορας της Ισπανίας
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που εξεγείρονται στους αυστηρούς θεσμούς μιας ζωής τόσο αυστηρής και μονοκόμματης σαν τοίχος απέναντι στον ουρανό – σαν τοίχος μπροστά στην ελευθερία. Άνθρωποι που αρνούνται να ζήσουν την πραγματικότητα που τους επιβάλλεται και προσπαθούν να την ανατρέψουν.
Και είναι 2 οι περιπτώσεις με τις οποίες ο συγγραφέας καταπιάνεται συγκεκριμένα στο έργο. Ο Ισπανικός εμφύλιος και ο πολυτάραχος Μάης του 68 .
Η Ροζάουρα λοιπόν η ηρωίδα του Παζολίνι στο Καλντερόν δεν αντέχει να ζήσει καμία απ’ τις πραγματικότητες που της επιβάλλουν και διαλέγει να τις αποφύγει. Ο τρόπος που διάλεξε ήταν εμφανής στη παράσταση.
Κι όλα αυτά γιατί οι πραγματικότητες - ο κόσμος – η κοσμοθεωρία – το κράτος – η θρησκεία – ο τρόπος ζωής – ο τρόπος σκέψης ακόμη και ο τρόπος που θα επαναστατούμε είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένος. Απ’την στιγμή της γέννησης μας προσαρμοζόμαστε σ’ έναν κόσμο ιεραρχημένο και νοιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.
Τα δικαιώματα που έχει κανείς είναι κι αυτά κατοχυρωμένα πριν καν την ύπαρξη του. Γιατί σίγουρα άλλα είναι τα δικαιώματα που έχει στη ζωή του ο Νέγρος ή ο μικρός Βιετναμέζος σαν έμβρυο καμένο απ’ τις ναπάλμ και άλλα ο μέσος Ευρωπαίος. Άλλα η Νιγηριανή μετανάστρια πόρνη άλλα ο Αλβανός άλλα ο Ιρακινός και άλλα ο Έλληνας. Η γέννηση βέβαια προσφέρει ζωές χιλιών ειδών και με πολλές διαφορετικές κατηγορίες . Όχι μόνο ανάλογα τον τόπο , όχι μόνο ανάλογα τον πλούτο αλλά και χρονολογικά. Γιατί άλλα δικαιώματα έχει ο αριστερός που έγινε και βουλευτής στο τώρα και άλλα δικαιώματα είχε ο αριστερός που θα ’ταν εξόριστος στον Αη Στράτη πριν κάποια χρόνια. Και αυτό το παιχνίδι δεν σταματάει ποτέ. Ένα παιχνίδι που καθορίζει ολόκληρες ζωές. Άλλωστε όπως ανέφερε ο ψυχίατρος του Παζολίνι….
«Η γέννηση είναι το παν… Βαδίζει κανείς στη συντριβή από τη γέννηση του ακόμα. Για φαντάσου να είχες γεννηθεί με σκούρα επιδερμίδα…»
Για φαντάσου… Μάλλον δεν μπορείς καν.
Έτσι λοιπόν για να γυρίσω στο video που το ξέχασα , αφού έδειξε όσα κρίναμε απαραίτητα για μια σύντομη αλλά περιεκτική αναδρομή στα γεγονότα του εμφυλίου αλλά και του Μάη τελειώνει κάπως έτσι (πάντα σύμφωνα με το Καλντερόν του Παζολίνι)….
Είναι λοιπόν χιλιάδες διαφορετικές πραγματικότητες που θα ’πρεπε κανείς να προσαρμοστεί. Με ή χωρίς τη θέληση του. Απ’ τη στιγμή της γέννησης , τη μεγαλύτερη πηγή δικαιωμάτων. Πολλοί αντέδρασαν και πολλοί αντιδρούν ακόμη. Παρά τη συντριβή τους. Υποτιμώντας μια ζωή άξια υποτίμησης. Ελπίζοντας να ζήσουν στα όνειρα τους.
9 σχόλια:
ΚΑΛΩΡΘΕΣ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ BLOGS.ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΘΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΨΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΚΟΜΜΕΝΤ ΛΟΓΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΡΟΝΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΤΩΡΑ.
Kαλήσπερα. το εργό με ενθουσίασε όπως και η ερμηνεία του ηθοποιού που έπαιζε τους δύο ρόλους, Βαγγέλη θαρρώ τον λένε. Αυτό που με ενθουσίασε ήταν οι πολλές εμηνείες που θα μπορούσε να δώσει κανείς στο έργο. Ήδη εγώ έχω σκεφτεί μερικές παρόλο που είδα μόνο μια φορά την παράσταση, φαντάσου εσύ οπου μελετούσες το έργο τόσο καιρό κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα από η ερμηνεία σου να είναι σαν μια κατάθεση ψυχής. Οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να θεωρηθούν συμβολικοί. Άλλος να συμβολίζει τον λαό άλλος την εξουσία κλπ. Επίσης κάτι που ήθελα να ρωτήσω είναι το εξής. Στην παράσταση σαν πραγματικότητα δόθηκε η τελευταία. Στο αρχικό κείμενο δίνεται αυτή ή είναι κάτι που το αποφασίσατε εσείς; ...Απ’την στιγμή της γέννησης μας προσαρμοζόμαστε σ’ έναν κόσμο ιεραρχημένο και νοιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας... Το συγκεκριμένο σηκώνει πολλή συζητηση την οποία ευελπιστώ να την κάνουμε κάποια στιγμή.
Πολλοί είπαν πως οι χαρακτήρες ίσως είναι συμβολικοί.. Εντάξει πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς αλλά νομίζω και θέλω να πιστεύω ότι μέσες άκρες βγαίνουν κάποια κοινά νοήματα.
Τώρα όσον αφορά την ερώτηση σου το να μοιάζει πως η τελευταία είναι η πραγματικότητα είναι σκηνοθετική άποψη (αν και δεν πιστεύω ότι γίνεται τελειως ξεκάθαρο) πάντως εγώ δεν περιορίζομαι να μάθω ποια είναι η πραγματικότητα και αν υπάρχει. Άλλωστε δεν κρύβεται εκεί το νόημα. Πάντως η 3η κατάσταση είναι και η πιο κοντινή ακόμη και στην σημερινή μας κατάσταση. Δηλαδή το κλασσικό μεσοαστικό σπίτι που αν υπάρχει ένα πράγμα που έχει σαν ιδανικό είναι η "ησυχία" δηλαδή να μην ξεφεύγει πέρα από τα στανταρ της εποχής για να μην εκτεθεί με οποιονδήποτε τρόπο ή να μην κινδυνέψει. θυμίζω.....-μα τι γίνεται εκεί έξω;Ακούω πυροβολισμούς ,σκοτώνονται!
-εμείς αγαπητή κουνιάδα δεν βρισκόμαστε έξω , είμαστε εδώ στο σπίτι μας και γιορτάζουμε....
επίσης: -έλα τώρα καρμεντσίτα επανέλαβε μαζί μου αυτή τη πρόποση: ευχαριστούμε που αποδέχτηκες ξανά τους κανόνες με τους οποίους παρά τη θέληση σου, εκπαίδευσες την κόρη σου. Αυτή θα συνεχίσει τον αγώνα σου.Αγώνα σαστισμένης αστής.
κ.α
τέλος για την γέννηση περιμένω να ανοίξεις την συζήτηση...
Μην ξεχάσω... Ο θίασος ήδη ταξιδεύει για Κρήτη.(εγώ φεύγω αύριο... :-( ) Πάμε το Καλντερόν στα Χανιά! Οπότε Χρήστο για περαιτέρω ανάλυση του έργου πέρνα λίγο από εκεί να ξαναδείς και το έργο!χα!)
Καλως ήρθατε πίσω,γεια χαρά! Εγώ ήμουν απο τους τυχερούς που είδαν την παράσταση και ήθελα να πω ότι μου άρεσε πολύ.Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω κάποια πράγματα στην αρχή αλλά και μετά απο αυτά που διάβασα εδώ και απο αυτά που είπατε ξεδιάλυναν τα πράγματα. Σίγουρα ήταν πολύ διαφωτιστικό και το video στην αρχή,και για την εποχή στην οποία διαδραματίστηκαν όλα αυτά(ειδικά για μένα που δεν ξέρω πολλά ιστορικά γεγονότα)αλλά και για την εισαγωγή στα νοήματα της παράστασης.Επίσης έδινε μια αισιοδοξία δείχνοντας ανθρώπους να πετυχαίνουν όμορφα πράγματα αντιδρώντας σε μια πραγματικότητα "άξια υποτίμισης" και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ.
Αυτό που λέτε για την γέννηση ας προσπαήσω ν'ανοίξω την κουβέντα γιατί έχει ενδιαφέρον και θα ήθελα να καταλάβω...Εγώ αυτό που κατάλβα απο την παράσταση είναι ότι ανάλογα με την κοινωνική-οικονομική κτλ θέση που θα έχεις όταν γεννηθείς, αυτήν έχεις περισσότερες πιθανότητες να ακολουθήσεις κι εσύ...εκτός απο λόγο που δεν ξέρω πως συμβαίνει(συγκοιρία,τυχαίο...)προσπαθήσεις να ξεφύγεις όπως η Ροζάουρα...Αυτο που με τρομάζει πολύ είναι αυτό που λές Βαγγέλη ακόμη και το πως θα επαναστατήσεις!!!
Φωτεινή
Γεια χαρά Φωτεινή. ..Αυτο που με τρομάζει πολύ είναι αυτό που λές Βαγγέλη ακόμη και το πως θα επαναστατήσεις!!!.. Το συγκεκριμένο που αναφέρεσαι έχω την εντύπωση πως είναι απόσπαμα από τα λόγια του σπίκερ και όχι κάτι το οποίο υποστηρίζει ο Βαγγελης. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια αλλά δεν έχει κάποια σημασία. Πάντως η συγκεκριμένη άποψη που εκφραζεται με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Οι πρισσότερες από τις πράξεις που θεορούνται επαναστατικές από την στιγμή που δεν έχουν φέρει το επιθυμητό απότελεσμα ως σημερα γιατί να το φέρουν στο μέλλον( με ελαχιστες κατα εμένα εξαιρέσεις). Όλοι όσοι μιλούν για(ομάδες ,κόμματα κ.α) και συχνά καπιλεύονται την λέξη επανάσταση δεν κάνουν τίποτα το διαφορετικό από αυτό που έκαν και οι προηγούμενοι απο αυτόυς χώρις να καταφέρουν το επιθυμητό απότελεσμα. Η ιστορία (δυστυχώς) μας το δείχνει αυτό πολλές φορές. Επανέρχομαι έτσι σε ένα ερώτημα που με τα παιδιά (Χάρης και Βαγγέλης, Βλέπε ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ στο radicalistic) τ α έχουμε ξαναπεί. Εφόσον ο τρόπος που θα επαναστατήσουμε είναι ήδη προδιεγραμμένος και αναποτελεσματικός γιατί δεν προσπαθούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που θα επαναστατήσουμε;
Καλησπέρα Φωτεινή.Προτίμησα να σου απαντήσω εδώ για να μπορέσει να συζητηθεί κάπως καλύτερα το θέμα μιας και και το συγκεκριμένο ποστ είναι πιο κοντά χρονικά.Η παραπομπή που έκανα ήταν απλά για να δείξω ένα διαφορετικό τρόπο επαναστατικότητας.Ούτε εγώ ξέρω εάν αυτός είναι ο κατάλληλος για να επιφέρει το αποτέλεσμα που πολλοί από εμάς ονειρευόμαστε. Πάντως η άποψη μου (πολύ συμπεκκνωμένη) είναι ότι μέσα από πολλές μικρές επαναστάσεις από όλους μας (από τα πιο μικρά εώς και τα πιο μεγάλα πράγματα) θα μπορούσαμε να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσαμα. Βέβαια σε αυτό θα συντελούσε να υπάρχει μια μαζικότητα (σιχαίνομαι να χρησιμοποιω αυτή την λέξη αλλά είμαι αναγκασμένος) κάτι που θεωρώ πολύ δύσκολο να επιτευθεί. Το έρισμα για να γίνουν όλα αυτά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάτι το πολιτιστικό.
Υ.Γ Σε ευχαριστώ θερμά που διάβασες το ποστ και το comment που άφησες στο radicalistic
Ευχαριστούμε Φωτεινή που ήρθες να δεις την παράσταση και μάλιστα από τη Θεσσαλονίκη…Λοιπόν, λες:
“Επίσης έδινε μια αισιοδοξία δείχνοντας ανθρώπους να πετυχαίνουν όμορφα πράγματα αντιδρώντας σε μια πραγματικότητα "άξια υποτίμισης" και αυτό ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ.”
Οσον αφορά τον Ισπανικό εμφύλιο εννοείς; Ναι σίγουρα είναι αισιόδοξα όλα αυτά που κατάφεραν όμως ταυτόχρονα είναι και πολύ απαισιόδοξα τα αποτελέσματα. Και ίσως δεν είναι τυχαίος λοιπόν ο σκληρός ρεαλισμός που χρησιμοποιεί ο Παζολίνι στο τέλος του έργου.
Όσον αφορά την γέννηση και βέβαια είναι κάπως έτσι (σε παραπέμπω και στα παραδείγματα του post) . Η Ροζάουρα νομίζω κι εγώ ότι προσπαθεί να ξεφύγει από την μοίρα που της επιφυλάσει κάθε κατάσταση στην οποία με έναν μαγικό τρόπο (σε μια παράσταση είναι πολύ εύκολα τα μαγικά) κάθε φορά «γεννιέται», «ξυπνά» , «μεταφέρεται», «ονειρευεται» ή όπως θες πες το.
Αλλά για να προχωρήσουμε παρακάτω ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε όχι απλά τι αρνήθηκε αλλά και τι επιθυμούσε , τι αναζητούσε σε κάθε της κατάσταση.
Ερωτεύεται τον πατέρα της (χωρίς βέβαια να γνωρίζει την ιδιότητα του αυτή) , επαναστάτη και πολεμιστή στον εμφύλιο και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο αλλά και βιαστή της μητέρας της.
Αργότερα ερωτεύεται τον γιο της. Ένα παιδί που αρνείται τα πλούτη του (ή μάλλον την κληρονομιά του) αμφισβητεί τα πάντα και τους πάντες και έχει πρωτόγνωρη για ένα παιδί στην ηλικία του κριτική ικανότητα.
Τέλος εμφανίζεται ο νεαρός φοιτητής απ’ τον πολυτάραχο Μάη του 68. Ιδρωμένος ακόμα απ’ το κυνηγητό. Τρέχοντας για έναν καλύτερο κόσμο ζητώντας τα πάντα (όπως χαρακτηριστικά λέει).
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ηλέκτριζαν τα κύτταρα της Ροζάουρα . Κατάφερναν να την ταξιδέψουν παραπέρα από τις συμβατικές και συμβιβασμένες ζωές μιας πλούσιας , μιας μέσης αστής ακόμη και μιας πόρνης. Σε κάθε περίπτωση αναζητά την ανατροπή . Τον διαφορετικό τρόπο ζωής.
Αυτό που επίσης ίσως έχει νόημα να ψάξεις είναι το αν και κατά πόσο είναι τυχαίες οι στιγμές που η Ροζάουρα κοιμάται και ξυπνά στην διαφορετική της κατάσταση.
Τωρα όσον αφορά την προσχεδιασμένη από άλλους επανάσταση είναι όντως ένα θέμα που σηκώνει πολύ κουβέντα. Ras δεν είναι λόγια του Σπήκερ . Όμως το αναφέρει στο περίπου ο Μανουέλ αλλά και ο Μπαζίλιο. Χαρακτηριστικά λένε ότι η εξουσία χρησιμοποιεί τους ίδιους τους επαναστάτες για να μετουσιωθεί - αναγεννηθεί η ίδια με διαφορετικό τρόπο. Αυτό είναι ένα πράγμα που ακόμη το παλεύω πολύ στο μυαλό μου για να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο το έγραψε ο Παζολίνι. Πάντως το’ χω σκεφτεί από διάφορες σκοπιές . Σ’ αυτή που καταλήγω τώρα τελευταία είναι ότι αν αυτή την αλλαγή την θεωρήσουμε ως αλλαγή όχι οπωσδήποτε μορφής δλδ πχ. παλιά η εξουσία ήταν οι Βασιλιάδες μετά οι επιχειρήσεις ή ένας δικτάτορας αλλά σαν αλλαγή προσώπων πχ. Άρα καταλήγεις στο ότι αυτοί που τώρα είναι οι επαναστάτες, ίσως αύριο να είναι η εξουσία. Οπότε η εξουσία και πάλι χρησιμοποιεί κάποιο επαναστατικό κίνημα ώστε κάποιο άνθρωποι ίσως αυτοί που το ξεκίνησαν αργότερα να αναδειχθούν για να γίνουν χαλίφηδες στη θέση των χαλίφηδων. Ίσως βέβαια κάνω κι ένα μεγάλο λάθος. Θα μπορούσα να δώσω κι άλλες εξηγήσεις που μου έχουν περάσει κατά καιρούς απ ‘ το μυαλό αλλά θα προτιμούσα να ακούω τις δικιές σας ερμηνείες.
Πάντως Χρήστο νομίζω ότι με τον τάδε ή δείνα τρόπο το υποστηρίζω κι εγώ αυτό. Απλά δεν το πιστεύω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το πιστεύεις εσύ. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι αυτό που λείπει είναι η καινοτομία όπως εσύ. Δηλαδή κάτι το ριζοσπαστικό. Για να γίνω όμως συγκεκριμένος στις θέσεις μου αποκλείω κι εγώ κάθε κόμμα. Με την έννοια μιας κατευθυντήριας γραμμής για το πώς πρέπει να πραγματωθούν ορισμένα πράγματα κλπ κλπ. Πιστεύω λοιπόν ότι πολλά από αυτά που έχουν συμβεί εως τώρα στην ιστορία έχουν πάρα πολύ καλά στοιχεία απλά πιστεύω ότι εκτός της απίστευτης δυσκολίας του να ανατρέψεις κάτι τόσο καλά εδραιωμένο όπως πχ το σύστημα του καπιταλισμού λείπει η αγνότητα και η σοβαρότητα. Και για να καταλάβεις δεν σε παραπέμπω πουθενά αλλού από την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι χρειάζεται επιδεξιότητα για να μπορέσεις να ξεφύγεις από τη σκλαβιά σου. Για την απογείωση (τηυ αρχή) θέλει ισχυρή θέληση και πάθος. Μεγάλη δύναμη . Αλλά όταν ανέβεις τότε δυσκολεύουν περισσότερο τα πράγματα. Όπως λέω και σε ένα διήγημα (ξέρεις εσύ) στον ουρανό (ελευθερία) δεν υπάρχουν δρόμοι. Δεν υπάρχουν οδοί να σου δείξουν που είσαι , που πας ακριβώς κλπ. Εκεί είσαι απλά ελεύθερος. Και θέλει ιδιαίτερη επιδεξιότητα στο πέταγμα για να μην τα σκατώσεις και προσγειωθείς στα αγκάθια (για να μην πω τπτ χειρότερο).
Για να γυρίσω στην κουβέντα μας λοιπόν όταν παίρνεις τα πράγματα στα χέρια σου (επανάσταση) θέλει ιδιαίτερη προσοχή , πάθος και σοβαρότητα. Αυτά πιστεύω λείπουν στις περισσότερες των περιπτώσεων(αν όχι όλων). Άλλωστε δεν θυμάμαι να έγινε καμιά επανάσταση που να πατάει σε ένα καθαρό ιδεολογικό υπόβαθρο λόγω συνειδητοποίησης πχ κάποιων λάθος πραγμάτων στις ζωές των ανθρώπων ή κάτι τέτοιο. Οι επαναστάσεις γίνονται συνήθως τη κρίσιμη περίοδο, τη στιγμή που δεν πάει άλλο. Θέλω να πω πως δεν έχει γίνει κάτι συντονισμένο και σχεδιασμένο σωστά γνωρίζοντας καλά ποιοι είναι οι εχθροί και τι ακριβως θέλουμε να επιφέρουμε. Βέβαια όλα αυτά θεωρητικά μην γνωρίζοντας διόλου αν μια τέτοιου είδους επανάσταση ,προσεγμένη , μελετημένη και πολιτισμική ίσως είναι εφικτή.
Τώρα γιατί κατακρίνεις τις ομάδες δεν κατάλαβα ακριβώς. Δεν βλέπω κάτι αρνητικό στη δημιουργία μιας πολιτικής ας πούμε ομάδας. Μια συζήτηση επίσης είναι εννοείται το τι προτείνεις δλδ εσύ τελικά.
Αυτά λοιπόν προς το παρόν γιατί μου φαίνεται πως το παραέκανα. Συγγνώμη για την μεγάλη καθυστέρηση αλλά 2 δουλειές και σχολή δεν παλευόταν η κατάσταση . Τώρα νομίζω θα ηρεμήσω λίγο.
...Οι επαναστάσεις γίνονται συνήθως τη κρίσιμη περίοδο, τη στιγμή που δεν πάει άλλο. ... Οι εξεγέρσεις γίνονται τότε , όχι οι επαναστάσεις. Η επανάσταση είναι επακόλουθο κάποιων επιτυχημένων εξεγέρσεων. Από την ιστορία μπορούμε να κρατήσουμε πολλά καλά στοχεία από διάφορες εξεγέρσεις αλλά την επανάσταση δεν την είδαμε ακόμα. Το τι προτείνω εγώ νομίζω πως πάνω κάτω ( σε υπερβολικά απλή μορφή) το ανέφερα στο προηγούμενο μου ποστ.Βέβαια κατανοώ πλήρως πως μια επανάσταση στην σημερινή κοινωνία είναι πολύ δύσκολη να πραγματοποιηθεί.Πρώτα από όλα πρέπει να κατανοήσουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας;Είναι το κράτος και οι μηχνισμοί του(σιγουρα είναι); Είναι οι τράπεζες(ναι ναι ναι); Είναι τα αφεντικά;(αυτοί κι αν είναι); Ειναι οι ρουφιάνοι; εεε συγνώμη οι δημοσιογράφοι εννοώ.Το καπιταλιστικό σύστημα μας έκανε να έχουμε πολλούς εχθρούς , και συχνά αόρατους.
Δημοσίευση σχολίου