ΦΩΣ

Είναι στιγμές που βλέποντας και μόνο πονάς γι αυτούς που δεν μπορούν να δουν. Κι είναι άλλες, όπως όταν αντικρίσεις κάτι που σου προκαλεί φρίκη, που ξεστομίζεις με λύπη και πικρία « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η σκέψη βέβαια αυτή, του να είσαι τυφλός, κάποιον που βλέπει μπορεί να τον κάνει να προσεύχεται…Άλλος μπορεί να προσεύχεται για να μην χάσει την όραση του και άλλος, μέσα από τις προσευχές του, να ζητά να μην χάσει όλα αυτά που θέλει να "βλέπει" η ψυχή του.

Ο δεύτερος ίσως φοβάται ότι πλέον, πολλά πράγματα αρχίζουν να χάνουν την υπόστασή τους, σαν να χάνονται από την όρασή του, σαν να σκοτεινιάζουν και να γίνονται αχνά, σαν να εκλείπουν από την ψυχή του, τα συναισθήματα από όλες αυτές τις πανέμορφες καθημερινές εικόνες που μπορεί να αντίκριζε κάποτε. Παρόλο που θα τις αναζητά παντού, στη γη, στον ουρανό, κοντά ή μακριά, σε ένα ταξίδι, σε μία εκδρομή, σε έναν δίκαιο και αγνό άνθρωπο, σε μία αγάπη, σε μία χαρά, στην φύση, εικόνες που γεννίουνται από ένα τραγούδι, είτε σε εικόνες που θα έχουν γεννηθεί από την φαντασία του, δεν θα μπορεί να τις αντικρύσει. Ήδη θα αρχίζουν να χάνονται. H όραση του θα αρχίσει να περιορίζεται, αφού παντού θα αντικρίζει εικόνες, οι οποίες το μόνο που θα τον κάνουν, είναι να ξεστομίζει την φράση, « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η προσευχή – ικεσία αυτή, ίσως σημαίνει ότι το μόνο που του μένει πια είναι να ελπίζει ότι με την όρασή του, θα προσπαθεί να χαρίζει εικόνες που θέλει η ψυχή του. Έτσι ακόμα και τυφλός να ήταν, θα είχε τουλάχιστον χαρίσει στην ψυχή του φως.