ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΜΟΥ

Για εκείνα τα καλοκαίρια
που δεν ήρθα σ' εσένα - γιατί ήμουν δέσμιος
Δέσμιος της μικροπρέπειας,
δέσμιος των τερατόμορφων εξουσιαστικών υπάρξεων,
ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΜΟΥ.


Για εκείνους τους χειμώνες
που δεν ήρθες σ' εμένα - γιατί ήσουν δέσμια
Δέσμια της μικροπρέπειας,
δέσμια των τερατόμορφων εξουσιαστικών υπάρξεων,
ΔΕΣΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΜΑΣ.


( photo: Robert & Shana Parkeharrison)

Αντίθεση

Αντίθεση, κάπως σαν και αυτήν. Ανάποδα χρώματα
που μαρτυρούν ότι η πραγματικότητα…

Δεν έχει καμία σχέση με τα αληθινά χρώματα
της ψυχής…

Ανήμπορος, σαν ένα βράχο.

Καμία κίνηση.
Κανένα σημάδι ελευθερίας. Ούτε καν ελεύθερη ψυχή.

Η αίσθηση της ελευθερίας... μονάχα όταν οι αισθήσεις,
βρίσκονται σε έξαρση και το μυαλό παγώνει.

Όταν οι σκέψεις σε πλημμυρίζουν από ευτυχία. Άραγε σκέφτεσαι τότε ?

Φώς. Μόνο τότε ελευθερώνεσαι πραγματικά, μόνο για αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα.

Ήξερα πως ανήκω σε κόσμους σαν και αυτόν - στα σύννεφα ή σ’ εφιάλτες, μαζί με αυτούς που έχουν φύγει ή αυτούς που βρίσκονται ακόμα εδώ - κόσμους αληθινούς – Ουτοπίες –

Ελεύθεροι και όμως πάντα σκλαβωμένοι.
Ελεύθεροι κι όμως πάντα κάτι υπάρχει που θυμίζει πως όλα γύρω είναι μία φυλακή.

Και συ κάπου στην μέση.

Απέναντι?

Μια ζωή που χάνεται, μια ζωή που ζητάει βοήθεια.
Μια ζωή που είναι κοντά σου και παράλληλα ζείτε.

Απέναντι?

Ένα άδικο που δεν φαίνεται να κερδίζεται… Όσο και αν αγωνίζεσαι. Όσο κι αν ο αγώνας αυτός σε φέρνει μια ανάσα από την ελευθερία.

Το παράδοξο?

Ζωή και ελευθερία, μια αντίθεση.
Η πραγματικότητα μιας εικόνας από την ζωή,
ίσως να βρίσκεται τελικά στην αντίθεση των χρωμάτων της

σε μια ουτοπία…