Η συγκεκριμένη ενότητα προέκυψε τελείως αυθόρμητα. Άσε που είναι και η πρώτη φορά που θα φτιάξω μια ενότητα για την Πικραλίδα. Εκεί που σκεφτόμουν λοιπόν να γράψω κάτι για τα φαλανστήρια του Φουριέ για τα οποία διάβαζα πρόσφατα τελικά προέκυψε ένα πολύ πιο ανάλαφρο θέμα και ίσως και περισσότερο χρήσιμο να διαβάσει κανείς, που δεν είχα σκεφτεί κι όλας ότι θα μπορούσα να γράψω στην Πικραλίδα. Τελευταία λοιπόν ο μικρός Βαγγέλης ανακαλύπτει τον κόσμο. Όχι δεν αστειεύομαι, αυτό είναι μία αλήθεια όπως θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια. Τα θέματα που θα ασχοληθεί η ενότητα είναι πολλά και πολλές φορές εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Αρχίζω αμέσως να καταγράφω για αρχή τις καινούριες γνώσεις που απέκτησα κατά τη διάρκεια του Αυγούστου. Στο πρώτο κατά σειρά post θα ασχοληθούμε με τον κύριο από κάτω:
Τζιτζίκι
Η αναζήτηση για το τζιτζίκι άρχισε ενώ καθόμασταν στον λόφο Φιλοπάππου και διαβάζαμε (λόγω εξεταστικής περιόδου). Η εύλογη απορία ήταν πως στο διάολο δημιουργούν αυτόν τον ήχο. Ο μύθος που κάποιος εκ της παρέας μας είπε ( και αργότερα ψάχνοντας το διαπίστωσα ότι είναι πολλοί που νομίζουν το ίδιο ) ήταν ότι τρίβοντας τα δύο μπροστινά τους πόδια δημιουργείται αυτό το «τζιτζίρισμα».
Η πραγματικότητα βέβαια απέχει κατά πολύ και απεδήχθη και δια της προσωπικής παρατηρητικότητας αλλά και δια της επιστημονικής έρευνας. Εγώ λοιπόν απ’ την μια δεν παρατήρησα κανέναν τζίτζικα να γυμνάζει τους γλουτούς του τρίβοντας τα πόδια του σαν να είναι ο κάτοχος του «λύχνου του Αλλαντίνου» αλλά και οι εγκυκλοπαίδειες μας ενημερώνουν πως ο τέτιξ είναι ιδιοκτήτης ενός παράξενου μηχανισμού τείνοντος να ομοιάσει στα γνωστά μας subwoofer (καμία σχέση). Διαθέτουν λοιπόν μηχανισμό ευρισκόμενο ανάμεσα κοιλιακής χώρας και πνευμόνων που έχει δύο κοιλότητες απ’ τις οποίες φιλτράρεται ο αέρας και αναπάλλεται μία μεμβράνη ευρισκόμενη ακριβώς πάνω από αυτές που είναι και η υπεύθυνη για το τραγούδι των τζιτζικιών. Ο ήχος δυναμώνει μέσα στις κοιλότητες που λειτουργούν ως αντηχείο. Τώρα δεν ξέρω αν κανείς πρέπει να υποθέσει πως όταν πλησιάζεις πολύ ένα τζιτζίκι και το βουλώσει τότε αυτό σημαίνει ότι ο δύστυχος τζίτζικας δεν αναπνέει με τον άμεσο κίνδυνο εάν δεν απομακρυνθείς να σκάσει…
Με αφορμή όμως τα παραπάνω μπορεί κανείς να επωφεληθεί της ευκαιρίας και να γίνει «τέρας γνώσεων»! Ο επόμενος γρίφος ήταν πόσο είναι η διάρκεια ζωής των τζιτζικιών. Εδώ ο μύθος είναι πασίγνωστος και αγαπημένο παραμύθι (και παιδικό) . Ο τεμπέλης καλλιτέχνης τζίτζικας που ξεχνάει ακόμη και να φάει παραδομένος στα τραγούδια του και ο εργατικός μυρμήγκης , μάλλον κλασσικός απεργοσπάστης και μισθωτός σκλάβος του την σπάει κατηγορώντας τον για απρονοησία και οκνηρότητα.
Εδώ να κάνω μία παρατήρηση. Είναι ευτυχές το γεγονός και δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση τους δικούς μας «καλλιτέχνες» ότι ο τζίτζικας λησμονούσε το φαί.
Αυτός ο μύθος λοιπόν προϊδεάζει ότι αφού ο τζίτζικας δεν εργάστηκε για να μαζέψει την τροφή του για τον χειμώνα ζει μόνο ένα καλοκαίρι και ύστερα βλέπει τα τζιτζίκια ανάποδα – τα ραδίκια συγγνώμη! Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα τζιτζίκια είναι ουσιαστικά η τελευταία μορφή αυτών των εντόμων διότι προηγουμένως ζουν 4 έως και 17 χρόνια (ανάλογα το είδος) στο χώμα ως νύμφες έως ώτου μεταμορφωθούν στην γνωστή μορφή για να γλεντήσουν το τελευταίο τους καλοκαιράκι!
Άλλος ένας μύθος που ίσως αποτελεί και αλήθεια η οποία όμως δεν είναι αποδεδειγμένη ακόμα είναι ότι σε κάποια συγκεκριμένα είδη οι νύμφες μεταμορφώνονται σε τζιτζίκια μόνο μετά από 13 ή 17 χρόνια δηλαδή μετά από μονό αριθμό προσπαθώντας να αποφύγει κάποιο παράσιτο (που μάλλον αποτελεί κάποιον κίνδυνο για αυτό) που έχει παρόμοιο κύκλο ζωής. Για παράδειγμα αν το παράσιτο εμφανίζεται κάθε 4 χρόνια το τζιτζίκι αποφεύγει έναν κύκλο που διαιρείται με το 4 και ούτω καθ’ εξής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και με πολλά μαθηματικά καταλήγουμε στο ότι υπάρχουν περιπτώσεις που τα τζιτζίκια θα κάνουν να συναντήσουν τα παράσιτα – εχθρούς έως και 272 χρόνια. Και ο μύθος φτάνει στα όρια πραγματικά της φαντασίας γιατί υποστηρίζεται επίσης ότι για αυτόν ακριβώς τον λόγο πριν πολλά χρόνια τα παράσιτα αυτά αφανίσθηκαν.
Τέλος αξιοσημείωτο και άγνωστο στους περισσότερους είναι ότι υπάρχουν και θηλυκά τζιτζίκια τα οποία όμως δεν διαθέτουν ηχογόνα συσκευή. Η φύση μάλλον δεν προνόησε για την ισότητα των φύλων και φαντάζομαι πως οι τζιτζικίνες διεκδικούν χρόνια από γενιά σε γενιά τα δικαιώματα τους.
Να είστε σε αναμονή για τις επόμενες γνώσεις του μήνα Αυγούστου ασχέτως εάν έχουμε μπει στα τέλη Σεπτεμβρίου και ο καιρός άλλαξε για τα καλά.
