Τι σχέση μπορεί να έχει η ατμόσφαιρα με τα όνειρα ?

Ο χαρακτήρας μου σφυρηλατημένος από τις σκέψεις, από τις απογοητεύσεις και από το άγχος. Έτσι έχει σφυρηλατηθεί και η ψυχή μου. Τα εργαλεία αυτά ήταν -βέβαια υπάρχει και η αγάπη-. Στον πυρήνα της ψυχής, η καλοσύνη και γύρω ένα χάος.

Ένας χαρακτήρας που όσο περνάν τα χρόνια, μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει.
Ποίος άνθρωπος άραγε μας εμπνέει πια? Ποίος θα μας δώσει την ελπίδα να παλέψουμε? Ο ίδιος μας ο εαυτός... Παραπαίει μόνος...
Γίνεται μια χαοτική κατάσταση να σε κάνει αναίσθητο? Γίνεται να παιδεύεσαι για να ονειρευτείς και να ελπίζεις ότι το όνειρο σου δεν θα μολυνθεί από την πραγματικότητα?

Είναι ένα απλό φαινόμενο αμυντικής συμπεριφοράς. Ενός χαρακτήρα σε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο... σε αλλοπρόσαλλους καιρούς... Ακόμα και τα όνειρα συμβιβάζονται με την ιδέα του ότι, η αποτυχία έχει προκαθοριστεί! Πως θα διαφυλάξεις τα όνειρά σου από την μόλυνση του προκαθορισμού? Μήπως παύεις να ονειρεύεσαι? Η μήπως ξεκινάς να πετάς σε έναν κόσμο πάνω από αυτόν που ζείς? Μεταξύ της θερμόσφαιρας και της ιονόσφαιρας ? Εκεί που βρίσκεται μόνο παγωμένος αέρας, εκεί που το περιβάλλον είναι καθαρό...Ο τόπος αυτός είναι μόνο για να ονειρεύεσαι και αυτό που επιθυμείς, καλύτερα να μένει εκεί, καθάριο... Εκεί που δεν μπορεί να μολυνθεί από τις ανώφελες, μακάβριες, ανόητες, μα κλασσικές, προκαθορισμένες – γεννημένες από τις πράξεις (μη πράξεις) των ανθρώπων – σκέψεις.

Τα έχω ξαναγράψει αυτά? Μάλλον ναι. Μεταξύ πεζογραφήματος και ημερολογίου κινούμε. Όποιος διαβάζει αυτά τα “αβάσταχτα” για μερικούς, μην πελαγώνει! Ας αναρωτηθεί καλύτερα. Εγώ όπως και να έχει ονειρεύομαι! Γιατί τα όνειρα μου, μου δίνουν ζωή (αυτό το έχω ξαναπεί πολλές φορές). Μικρά κομμάτια στιγμών ή έστω κάποιες νότες ή ακόμα ακόμα μερικές στιγμές που με συντροφεύει η αγάπη, με κάνουν να ονειρεύομαι. Πόσο μάλλον όταν ονειρεύομαι για χάρη της - μίας δημιουργίας. Αυτή είναι η ουσία οι πράξεις σου- οι δημιουργίες – να σε οδηγούν σε περισσότερα όνειρα. Μπορείς να ονειρευτείς έως ότου η ψυχή σου να ραγίσει από την ίδια της την πεμπτουσία, τα όνειρα? Οι λόγοι του ραγίσματος ευνόητοι... Αυτή η αναθεματισμένη μόλυνση και ο χαρακτήρας σου.

Κι όμως καθώς γράφω αυτά, σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι όπως και να έχει και ίσως, με οποιοδήποτε κόστος. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί θα φτάσω στο σημείο που δεν θα έχω μέσα μου την ανάγκη να ονειρευτώ - που θα νιώθω στείρος- .

Μήπως τελικά είναι προτιμότερο να φυλάσσω τα όνειρά μου κάπου εκεί ψηλά όπως προείπα. Μακρυά από την μόλυνση της πραγματικότητας. Μεταξύ θερμοσφαιρας και ιονόσφραιρας ή ακόμα και πιο ψηλά....Μήπως έξω από την Γή? Να γαληνεύω, να ζώ και ονειρεύομαι... με την συντροφιά ήχων και ρυθμών από μια duduk ή ένα σαντούρι ? Τραγούδια που κανείς δεν θα μπορεί να ακούσει. Θα είναι η πόρτα που πίσω από αυτήν, θα βρίσκονται τα όνειρα και η ψυχή μου.

Πολλά τα λόγια, πολλά τα όνειρα, πολλά χαμένα χρόνια
πονάς και γίνεσαι, μικρός και αφήνεσαι, να σε πάρει η μπόρα...

Λόγια από ένα τραγούδι του Βαγγέλη.