Δεν χρειάζεται τίποτα,
ούτε καν δάκρυα,
μονάχα μία σκέψη,
μονάχα πού νιώθεις το αδιέξοδο,
Δεν χρειάζεται τίποτα,
παρά οι λέξεις που ακούω,
ούτε καν η λογική,
μονάχα που νιώθω το αδιέξοδό σου,
που νιώθω τα δεσμά σου,τα δεσμά μου...
Και τότε νιώθω ανίκανος,
ηττημένος,
τότε η πόρτα ανοίγει...
ασπροντυμένη η θλίψη με υποδέχεται,
Κάθε παρήγορος λόγος ηχεί σαν,
ένα ανούσιο παραλήρημα.
Η υπομονή αντί για βάλσαμο,
γίνεται δηλητήριο.
Η άγνοια μου φυλακή,
που κάνει το μυαλό να τρελαίνεται
Ποτέ δεν ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει,
μια θολή εικόνα τρέλας και υστερίας.
Έτσι κατάντησα να αρκούμε,
αναζητώντας ανούσια το κλειδί...
Όποτε αφήνω πίσω μου την θλίψη, πάντα υπάρχει η λάμψη του άσπρου φωτός που βγαίνει από την χαραμάδα της πόρτας....δυστυχώς συνήθως μένει πάντα μισάνοιχτη.
