Σχετικά με το κάτω κείμενο... Το παρακάτω γράφτηκε κάποιο καιρό πριν. Μάλλον από παρόμοια ερεθίσματα.
Κάποια ανήσυχη βραδιά φτάνει στο κατώφλι της πόρτας σου και χτυπάει σαν φυγαδεμένος εγκληματίας δυνατά και βιαστικά για να μπει. Κοιτάς απ’ την γρίλια στο παράθυρο και σκέφτεσαι τι θα’ ναι ορθότερο να πράξεις…Ν’ ανοίξεις ή να πας στην άλλη άκρη του σπιτιού να βάλεις δυνατά την μουσική… στην τελική να κλείσεις τα’ αυτιά και να κάνεις πως δεν ακούς; Ή όντως να μην ακούς…
Αισθάνεσαι χάλια, ξέρω… Είναι απίστευτα μικρή η φυλακή που είσαι εγκλωβισμένος. Φτάνει να αντιληφθείς τα ερεθίσματα που δέχονται οι αισθήσεις σου. Φτάνει να μπορέσεις να κατανοήσεις το βαθύτερο εγώ σου που είναι κρυμμένο σε απάτητα χώματα , υγρά… που σεργιανίζεις μονάχα τα βράδια. Σ΄ αυτές τις μεθυσμένες στιγμές που σε ζαλίζει ο ύπνος με τα τραγούδια του και σε τραβά κοντά του.
Αυτές, αυτές τις στιγμές λοιπόν καταλαβαίνεις ή μάλλον νιώθεις πόσο εγκλωβισμένος είσαι στην ίδια σου την ύπαρξη. Καλά δεν το ’χει αισθανθεί κανείς άλλος λοιπόν;;; Δεν έχει αγγίξει κανείς ποτέ τα κρύα εκείνα κάγκελα του κελιού που τον περιβάλλει;
Εσύ αυτή την στιγμή θες απλά να μην ακούς και δεν μπορεί να κάνεις τίποτα για αυτό. Καταδικασμένος λοιπόν να ακούς τα πάντα όσο κι αν δεν το θες. Ισόβια καταδίκη…
Οι πιο αληθινές στιγμές τελικά ήταν αυτές που εκδήλωνες την λύπη σου , την αγανάκτηση σου σχετικά μ’ αυτή την άδικη μεταχείριση της ζωής σου κι έβαζες τα κλάματα. Αλλά τι κρίμα , ούτε αυτό δεν συμβαίνει πια. Τότε η πηγή των δακρύων ήταν αστείρευτη και δεν το ήθελες. Τώρα το θες όσο ποτέ και η πηγή ξεράθηκε.
Ό,τι και να σκεφτείς, όσο κι αν θες να παραπλανήσεις τον εαυτό σου, οι φωνές και τα χτυπήματα απέξω χτυπάνε κατευθείαν στο ακουστικό σου τύμπανο. Ξέρεις ποιος είναι, άνοιξε!
- Καλησπέρα… θέλατε κάτι;
- Καλησπέρα, ξέρεις τι θέλω, ξέρεις ποια είμαι , άνοιξες την πόρτα και δεν πρόκειται πια να φύγω. Ακόμη και πριν ανοίξεις την πόρτα ήξερες καλά ότι θα είμαι εκεί για πάντα. Δεν είχες επιλογή ούτε και τώρα έχεις. Για την χειρότερη φυλακή που είναι ο εαυτός σου τα ’χεις ακούσει , τα ’χεις διαβάσει και τα έχεις πει κι ο ίδιος τόσες φορές. Ε, αυτός φταίει. Αν θες να ρίξεις δηλαδή κάπου τις ευθύνες. Αυτός με κάλεσε.
Είμαι η θλίψη.
Η ζωγραφιά της Έλενας από την συλλογή διηγημάτων "Βροχολόγιο".
