Δυσκολεύομαι
ώρες ώρες να συνδεθώ με την πραγματικότητα. Να την καταπιώ. Είναι δύσκολο
βλέπεις. Όσα συμβαίνουν γύρω... η ξεφτίλα
προελαύνει. Εγώ βέβαια αλλιώς τα φανταζόμουν τα πράγματα. Αντί του φόβου,
αισθανόμουν μια ελπίδα ατέρμονη. Κι όμως η ελπίδα φιμώνετε… παύει. Αντί αυτής
της εξαθλίωσης, έβλεπα γύρω μου να κυριαρχεί η αλληλεγγύη. Πλέον ακόμη κι οι
"σοφοί" φοβούνται να βγουν από το καβούκι τους.
Είναι το
σημείο φαίνεται αυτό που ζούμε, που όλα γίνονται ξεκάθαρα. Οι απόψεις και οι
αερολογίες γίνονται πλέον ξεκάθαρες και απόλυτες θέσεις. Το μίσος είναι πλέον ξεκάθαρο
κι ο διαχωρισμός γιατρεύει σαν βάλσαμο. Η άγνοια γίνεται θεμέλιο και οι σημαίες
με τα απόλυτα ορθά γεωμετρικά σχήματα προελαύνουν.
Πλέον
όταν ακούω τα βήματα κάποιου, ξέρω ότι βαδίζουμε μαζί στο αδιέξοδο… μερικές φορές
οδηγούμαστε εκεί από αντίθετους δρόμους αλλά το κρίμα είναι ότι η επικοινωνία που
έχουμε είναι ανόητη. Φαίνεται είμαστε τόσο αποκομμένοι…
Τα
τερατουργήματα που έχουμε χτίσει γύρω μας, δεν μας επιτρέπουν να κοιταζόμαστε.
Και όταν κοιταζόμαστε - γύρω από τις σκοτεινές γωνίες - νιώθουμε ίσως μια απέχθεια
ο ένας για τον άλλον. Εγώ τουλάχιστον αρχίζω να απεχθάνομαι την βλακεία. Με
έχει κουράσει πάρα πολύ. Δεν μπορώ να συγχωρέσω εύκολα, δεν μπορώ να υπομένω
άλλο αυτές τις σάπιες σκέψεις, τις ανόητες. Κι όμως παραμένω στην γωνία αποχαυνωμένος
και κοιτάζω.
Στα μάτια
σου περιμένω να δω την αγάπη, την αλληλεγγύη, την γαλήνη, να ξέρω ότι θα είσαι
εκεί. Έτσι ονειρευόμουν τα πρωινά μου εγώ. Την κάθε μου ανάσα, λεύτερη.
Η ίδια
μου η οργή, η απέχθεια και η αντίσταση σε αυτήν την ξεφτίλα, σε αυτόν τον πλήρη
αποπροσανατολισμό στον οποίο έχουμε επιδοθεί. Με πνίγει…
Ας με
πνίξει λοιπόν, μέχρι να καούν οι σημαίες σας, να καούν τα σύνορα που έχετε
χαράξει στις ψυχές, μέχρι να καταρρεύσει η άγνοια -τα θεμέλια σας-, μέχρι να
καταλάβετε ότι το κεφάλι σας - που ομιλεί και υμνεί τα δεδομένα και τα αδιέξοδα
αυτού του κόσμου, αυτού του κόσμου που σας έκανε απόντες, φασίστες, νομιμόφρονες,
οικογενειάρχες, λεφτάδες, αφεντικά, βολεμένους, πρόβατα δικαστές, νωθρούς,
δειλούς και υπερασπιστές των δυναστών σας - είναι στο λάκκο.
Και είναι
πολύ βαθύς ο λάκκος και δεν
μπορούμε να έχουμε το βλέμμα μας γερμένο προς το φως, γιατί οι γραμμοσκιάσεις από τα σώματα
τους μας καλύπτουν τον ουρανό.
Περιμένουν
στην κορφή. Από το πέρα της παιδικής αθωότητας μου και μετά τους βλέπω συνεχώς
εκεί.
Είμαι
συνεχώς εκεί.
Είμαστε
συνεχώς εκεί.
Κι εγώ άραγε τι ακριβώς περιμένω
ν' αλλάξει;
