Μπήκα και χτύπησα το εισιτήριο μου. Κάθισα. «Νομοταγής πολίτης», «φιλήσυχος». Πάντα. Δεν σκέφτηκα ποτέ να συντρίψω έτσι απλά ότι νοιώθω να με περιορίζει. Ποτέ δεν έκανα την παραπάνω αυτή σκέψη που θα με χωρίσει απ’ το ανούσιο και την ανία της εποχής μας .. Πάντα κλεισμένος στο δωμάτιο που έχτισαν για’ μένα να παραμένω εκεί και να αφουγκράζομαι την ζωή 24 ώρες το 24ωρο. Πότε θα ξεσπάσω ; Το έχω στ’ αλήθεια ανάγκη. Να φτύσω κατάμουτρα όσα μίσησα.. Όσα μου καταστρέφουν την κάθε μέρα. Την κάθε στιγμή. Ένας πλανόδιος μουσικός μπήκε μερικές στάσεις μετά από ‘μένα . Φλάουτο. Ααααχ… Γαλήνη. Μέσα στη βουή ,τη τόση φασαρία ένα όργανο που βγάζει γλυκές μελωδίες σαν της σιωπής. . Νότες που ταξίδεψαν απ’ τα δέντρα και τις πεδιάδες , τα βουνά , τους βοσκούς και τα κελαριστά νερά ήρθαν ως εδώ για να με συναντήσουν . Σ’ ευχαριστώ... Δεν ξέρω τ’ όνομα του. Κοιτάω στ’ αριστερά . Μια τεράστια έντονα φωτισμένη διαφήμιση με φτιασιδωμένες «καλλιτέχνιδες» και «καλλιτέχνες». Αψεγάδιαστα πρόσωπα με χρώματα κλόουν στο απαλότερο τους. Ο πλανόδιος μουσικός συνέχισε να παίζει … Κοίταξα γύρω και όπως μάντεψα: Όλοι ήταν αδιάφοροι. Έμοιαζε μουσικός καταδικασμένος στη μοναξιά του. Σ’ αυτή την σκληρή μοναξιά που ένας καλλιτέχνης νοιώθει όταν φανερώνει την ψυχή του σε ακροατήριο χωρίς ψυχή. Μια άλλη φωτεινή διαφήμιση τώρα τραβούσε σε όλους την προσοχή. Νοιώθω την ανάγκη να δώσω μια και να πυροβολήσω αυτό το ψέμα. Να βάλω φωτιά σε όσα περιβάλλουν την ουσία μας. Σε όσα με σάρκα και ψέμα κρύβουν την αλήθεια μας. Να λιώσουν εκεί μπροστά στα μάτια μου και να ξέρω πως δεν θα τα ξαναδώ.
Πόσοι θα πουν αυτόν τον άνθρωπο ζητιάνο…;
Μα ποιος στ’ αλήθεια είναι ο ζητιάνος ; Αυτός ;; Αυτός που απέμεινε με το μικρό ,ταπεινό του φλάουτο να παίζει τις πιο γλυκές του μελωδίες στα λεωφορεία ή αυτά τα τόσο εκνευριστικά χαμογελαστά , φωτισμένα πρόσωπα της επιγραφής ; Ποιος ζητιάνεψε την δόξα και τον πλούτο ; Ποιος εμφανίζεται συνεχώς μπροστά στα αποχαυνωμένα μας μάτια ζητιανεύοντας φήμη ; Ποιος έπνιξε την «τέχνη» - την ψυχή του στα σκατά για τα λεφτά ; Τόσες κι άλλες τόσες σκέψεις… Δεν άντεξα. Η αηδία υπερχείλισε στο μυαλό μου.
Χαμογέλασα… Έδωσα 50 λεπτά στον μουσικό και κατέβηκα .
Έψαξα αρκετή ώρα για να βρω μια πέτρα στα μέτρα που ήθελα. Πήγα κοντά στην επιγραφή…
... Αντίο Ζητιάνοι Πολυτελείας!
(Το σκίτσο , πολυχρησιμοποιμένο . Απ'τον banksy.)
1 σχόλιο:
Πολύ καλό το κειμένο. Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο ως προς του ζητιάνους πολυτελείας αν και ποτέ ως τώρα δεν τους σκέφτηκα σαν ζητιάνους. Το κείμενο πιστεύω πως μπορεί να μπει και αυτούσιο στην συλλογή αλλά και με μικρές αλλαγές όπως π.χ το μετατρέψεις σε διήγηση από τρίτο πρόσωπο.Ο,τι θες εσύ βασικά. Άντε να βγάλουμε την συλλογή...
Δημοσίευση σχολίου