Όλα τα παρακάτω δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αναζήτηση του τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να γράψει. Ίσως άκουγε αστείο και κάπως… στον αναγνώστη. Στην περίπτωση την δική μας, μια συγνώμη προς όσους βρίσκονται κατά καιρούς περαστικοί από εδώ χρειάζεται… Ωστόσο το να αναζητήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να γράψει είναι κάτι γενικό. Ακόμα και αυτό το ποστ από μόνο του δεν έχει υπόσταση. Ίσως γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγω. Δηλαδή για να μπουν τα πράγματα σε μία ροή ( που βέβαια το αν υπήρχε ροή κατά το παρελθόν… παίζεται).
Εδώ που τα λέμε προσωπικά έχω ξεχάσει την διασκευαστική διαδικασία του να ανεβάζει κανείς κάτι… Χαμός με τις αντιγραφές και τις επικολλήσεις… Γραμματοσειρές, μεγέθη και αποχρώσεις χρωμάτων που μπαίνουν από μόνα τους… Στοίχιση κειμένου που γίνεται αυτόματα, ανάλογα με τις διαθέσεις του υπολογιστή κ. α. Όπως και να έχει όλα αυτά ξεπερνιόντουσαν. Το να φτάνεις στο σημείο να γράφεις μία απολογία στον εαυτό σου και έτσι μέσα από αυτήν, να έρχεσαι στο σημείο να ξαναγράψεις…είναι και αυτό κάπως… είναι και αυτό κάτι.
Και κάπου φτάνει η ώρα του δια ταύτα…που λένε…
Α - Φάση
-Δεν γράφεις… γιατί;
-Δεν έχω χρόνο.
-Μπα…
-Ναι δεν προλαβαίνω…
-Α!! Τόσο απλά; Σιγά πολυάσχολε…δικαιολογίες.
Β - Φάση
-Δεν γράφεις… γιατί;
-Μεγάλη ιστορία…
-Δηλαδή;
-Συμβαίνουν τόσα πολλά στο μυαλό μου, που πραγματικά δεν ξέρω τι να πρώτο σκεφτώ. Καταρχήν πραγματικά δεν έχω και πολύ χρόνο… Άλλα αυτό δεν λέει κάτι. Απλά τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το συναίσθημα είναι αυτό που σε επηρεάζει στο να γράψεις… Είναι φορές που μόνο από μια εικόνα που βλέπεις ή από μία κατάσταση που ζεις, απλά σου ‘ρχεται να γράψεις. Το συναίσθημα σε οδηγεί. Οι λέξεις σε πνίγουν. Στην συνέχεια θέλουν να γίνουν λόγος και να βγουν από το στόμα σου. Μετά θες να συζητήσεις γι’ αυτό που ένιωσες. Να καταλάβεις τι σε έκανε να νιώσεις έτσι. Θες να μοιραστείς αυτά που ένιωσες και ας μην σε ακούει κανείς. Γράφεις κι ας μην διαβάσει κανείς αυτά που έγραψες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να βάλεις τις σκέψεις που έρχονται σε σειρά, όταν δεν έχεις χρόνο να αφήσεις τα συναισθήματα να σε ταξιδεύσουν. Μεγάλο πρόβλημα. Από την άλλη τα ερεθίσματα που παίρνει το μυαλό καθημερινά καμία φορά σε εγκλωβίζουν. Πραγματικά νιώθεις σαν έναν παλιό δύτη, με την τρομερά βαριά σιδερένια μάσκα, που η μόνη του ισορροπία για να μην χάσει την αίσθηση του ότι θα βγει κάποια στιγμή στην επιφάνεια, είναι ο σωλήνας που του δίνει αέρα. Ένα πρόβλημα με το οξυγόνο… τα διαταράσσει όλα. Έτσι ότι δέχεται το μυαλό μπορεί να θεωρηθεί σαν οξυγόνο… Αλλά όταν το οξυγόνο μολύνεται και λιγοστεύει, όταν δηλαδή τα μηνύματα που δεχόμαστε καθημερινά είναι απρόσμενα αποκαρδιωτικά, δημιουργούν αποστροφή για την ζωή που ζούμε και φορτώνουν την ψυχή με θλίψη... Αλλεπάλληλα και βάναυσα, πως μπορεί κανείς να μην χαθεί; Δεν προλαβαίνεις να κατασταλάξεις σε αυτό που θέλεις να σχολιάσεις και αμέσως γίνεται κάτι άλλο… που επηρεάζει ακόμα περισσότερο... και θέλεις να μιλήσεις… να εκφέρεις άποψη… Αλλά δυστυχώς αμέσως αμέσως το ένα έρχεται και ακυρώνει το άλλο, αφήνοντας σε, στο να μην μπορείς να σκεφτείς τι συμβαίνει επιτέλους... Πως μπορείς να έχεις καθαρό μυαλό και να γράφεις; Δυστυχώς ακόμα και τώρα που στα λέω μπερδεύομαι. Γι’ αυτό σου λέω μεγάλη ιστορία…δεν βγάζω άκρη.
-Καλά, ότι να ‘ναι ρε …
