Όλα τα παρακάτω δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αναζήτηση του τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να γράψει. Ίσως άκουγε αστείο και κάπως… στον αναγνώστη. Στην περίπτωση την δική μας, μια συγνώμη προς όσους βρίσκονται κατά καιρούς περαστικοί από εδώ χρειάζεται… Ωστόσο το να αναζητήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να γράψει είναι κάτι γενικό. Ακόμα και αυτό το ποστ από μόνο του δεν έχει υπόσταση. Ίσως γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγω. Δηλαδή για να μπουν τα πράγματα σε μία ροή ( που βέβαια το αν υπήρχε ροή κατά το παρελθόν… παίζεται).
Εδώ που τα λέμε προσωπικά έχω ξεχάσει την διασκευαστική διαδικασία του να ανεβάζει κανείς κάτι… Χαμός με τις αντιγραφές και τις επικολλήσεις… Γραμματοσειρές, μεγέθη και αποχρώσεις χρωμάτων που μπαίνουν από μόνα τους… Στοίχιση κειμένου που γίνεται αυτόματα, ανάλογα με τις διαθέσεις του υπολογιστή κ. α. Όπως και να έχει όλα αυτά ξεπερνιόντουσαν. Το να φτάνεις στο σημείο να γράφεις μία απολογία στον εαυτό σου και έτσι μέσα από αυτήν, να έρχεσαι στο σημείο να ξαναγράψεις…είναι και αυτό κάπως… είναι και αυτό κάτι.
Και κάπου φτάνει η ώρα του δια ταύτα…που λένε…
Α - Φάση
-Δεν γράφεις… γιατί;
-Δεν έχω χρόνο.
-Μπα…
-Ναι δεν προλαβαίνω…
-Α!! Τόσο απλά; Σιγά πολυάσχολε…δικαιολογίες.
Β - Φάση
-Δεν γράφεις… γιατί;
-Μεγάλη ιστορία…
-Δηλαδή;
-Συμβαίνουν τόσα πολλά στο μυαλό μου, που πραγματικά δεν ξέρω τι να πρώτο σκεφτώ. Καταρχήν πραγματικά δεν έχω και πολύ χρόνο… Άλλα αυτό δεν λέει κάτι. Απλά τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το συναίσθημα είναι αυτό που σε επηρεάζει στο να γράψεις… Είναι φορές που μόνο από μια εικόνα που βλέπεις ή από μία κατάσταση που ζεις, απλά σου ‘ρχεται να γράψεις. Το συναίσθημα σε οδηγεί. Οι λέξεις σε πνίγουν. Στην συνέχεια θέλουν να γίνουν λόγος και να βγουν από το στόμα σου. Μετά θες να συζητήσεις γι’ αυτό που ένιωσες. Να καταλάβεις τι σε έκανε να νιώσεις έτσι. Θες να μοιραστείς αυτά που ένιωσες και ας μην σε ακούει κανείς. Γράφεις κι ας μην διαβάσει κανείς αυτά που έγραψες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να βάλεις τις σκέψεις που έρχονται σε σειρά, όταν δεν έχεις χρόνο να αφήσεις τα συναισθήματα να σε ταξιδεύσουν. Μεγάλο πρόβλημα. Από την άλλη τα ερεθίσματα που παίρνει το μυαλό καθημερινά καμία φορά σε εγκλωβίζουν. Πραγματικά νιώθεις σαν έναν παλιό δύτη, με την τρομερά βαριά σιδερένια μάσκα, που η μόνη του ισορροπία για να μην χάσει την αίσθηση του ότι θα βγει κάποια στιγμή στην επιφάνεια, είναι ο σωλήνας που του δίνει αέρα. Ένα πρόβλημα με το οξυγόνο… τα διαταράσσει όλα. Έτσι ότι δέχεται το μυαλό μπορεί να θεωρηθεί σαν οξυγόνο… Αλλά όταν το οξυγόνο μολύνεται και λιγοστεύει, όταν δηλαδή τα μηνύματα που δεχόμαστε καθημερινά είναι απρόσμενα αποκαρδιωτικά, δημιουργούν αποστροφή για την ζωή που ζούμε και φορτώνουν την ψυχή με θλίψη... Αλλεπάλληλα και βάναυσα, πως μπορεί κανείς να μην χαθεί; Δεν προλαβαίνεις να κατασταλάξεις σε αυτό που θέλεις να σχολιάσεις και αμέσως γίνεται κάτι άλλο… που επηρεάζει ακόμα περισσότερο... και θέλεις να μιλήσεις… να εκφέρεις άποψη… Αλλά δυστυχώς αμέσως αμέσως το ένα έρχεται και ακυρώνει το άλλο, αφήνοντας σε, στο να μην μπορείς να σκεφτείς τι συμβαίνει επιτέλους... Πως μπορείς να έχεις καθαρό μυαλό και να γράφεις; Δυστυχώς ακόμα και τώρα που στα λέω μπερδεύομαι. Γι’ αυτό σου λέω μεγάλη ιστορία…δεν βγάζω άκρη.
-Καλά, ότι να ‘ναι ρε …
6 σχόλια:
Καταρχάς δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απολογείσαι. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος γράφει, μπλογκάρει ή κάνει το οτιδήποτε στη τελική ανάλυση. Άλλος το κάνει επειδή πολύ απλά μπορεί να γουστάρει να εκφράζεται με αυτό τον τρόπο και αυτό από μόνο να του φτάνει. Άλλος πάλι μπορεί να το κάνει για λόγους αυτοπροβολής κάτι που μερικές φορές ίσως και να έχει σαν αποτέλεσμα να το επιδιώκει πιο πολύ ( και σίγουρα και εσύ και ο Βαγγέλης δεν ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία). Διαφωνώ λίγο στο ότι για να γράψεις πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό, αλλά δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας για αυτό. Όσον αφορά το θέμα του οξυγόνου το ότι μειώνεται έχει σαν αποτέλεσμα καμιά φορά να το διακρίνουμε καλύτερα.
Την καληνύχτα μου
Βασικά δεν απολογούμαι... Και αν απολογούμαι σε κάποιον, είναι στο εαυτό μου. Όπως και να έχει συμφωνώ σε αυτό που λες και υπενθυμίζω < Θες να μοιραστείς αυτά που ένιωσες και ας μην σε ακούει κανείς. Γράφεις κι ας μην διαβάσει κανείς αυτά που έγραψες. >Εντομεταξύ, εντάξει, το ότι υπάρχει ένα μπερδεμένα στο μυαλό μου διαφαίνεται και από το ίδιο το ποστ... < Ακόμα και αυτό το ποστ από μόνο του δεν έχει υπόσταση. Ίσως γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγω. Δηλαδή για να μπουν τα πράγματα σε μία ροή >. Επαυξάνω βέβαια, στο ότι για να εκφράσεις κάτι και να μπορείς να καταλάβεις ο ίδιος όλες τις πτυχές της σκέψης σου...όπως και να το κάνουμε χρειάζεται να έχεις μία διαύγεια... Βέβαια μιλάω για θέματα τα οποία δεν είναι προσωπικά , αλλά απλά σχολιασμός της καθημερινότητας. Πάντως αυτό το τελευταίο που λες δεν το καταλαβαίνω...μήπως θα έπρεπε να σχολιάσουμε το ποστ από κοντά??? γιατί σε μπέρδεψα πάλι μου φαίνεται...εκτός και αν διαφωνείς τελικά γενικώς.. :)
Βρεθήκαμε από κοντά και δεν το σχολιάσαμε τελικά οπότε συνεχίζω εδώ.
Όσον αφορά αυτό που δεν κατάλαβες εννοώ το εξής: Παρομοιάζεις προς το τέλος του ποστ σου την ζωή με το οξυγόνο , που συνεχώς μειώνεται. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι μεν μπορεί το οξυγόνο - ζωή να μειώνεται όλο και πιο πολύ αλλά αυτό ίσως να μας κάνει να αντιληφθούμε τα σημαντικά της ζωής περισσότερο και από εκεί και πέρα είναι στο δικό μας χέρι τι πορεία θα χαράξουμε ...έστω και σε ένα ταξίδι χωρίς χάρτη... χιχιχι.
ΑΑΑ, και κάτι που ήθελα να γράψω από το πρώτο σχόλιο που άφησα. Για το θέμα το ότι εσύ και ο Βαγγέλης δεν μπλογκάρετε συχνά. όποιος σας ξέρει θα ξέρει πως βγάζετε την δημιουργικότητα σας σε άλλα πράγματα ... Την καληνύχτα μου.Γουφ, γουφ
Χρήστο ένα γρήγορο σχόλιο και συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση. Να είδες... Σαν οξυγόνο εννοούσα τις σκέψεις και όχι το οξυγόνο-ζωή.Βέβαια σε αυτό που λες με βρίσκεις πάλι σύμφωνο.Γουφ και απο τον Μαξ!!χαχα!!
- Δεν γράφεις… γιατί;
- Νιώθω άδεια.
Αν δεν νιώθω... δεν σκέφτομαι, δεν τρώω, δεν δημιουργώ...
?
Μετά απο πολύ καιρό που έχω να μπω στο ίντερνετ... είδα κ αυτο το κείμενο, που μου άρεσε το θέμα του... Μου άρεσε πολύ η παρομοίωση που κάνεις με τους δύτες!!! καθώς και το σχέδιο
Φ
Δημοσίευση σχολίου