Ξημερώματα Κυριακής. Κάπου 6 - 6.15. Τα μάτια βαριά. Ύπνος... Ακούγονται γλυκά τιτιβίσματα πουλιών. Και η δεκαοχτούρα με την χαρακτηριστική της φωνή. Μα όσο κι αν είναι καλοδεχούμενη αυτή η μελωδία, όχι από πλεονεξία αλλά από ενοχική ευγνωμοσύνη χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι και ψιθυρίζω... " Μα γιατί... Γιατί δεν μας αφήνεται στη μοίρα μας; Ειδικά εσείς που με ένα φτερούγισμα σας αγγίζετε τον ουρανό. Είμαστε εδώ , σ' αυτή τη γαμημένη πόλη, γύρισα 6 γιατί απ' τις 12 ως τις 2 έψαχνα μια παραλία με υποφερτό πλήθος κόσμου, υποφερτή βρώμα και ελεύθερη πρόσβαση. Ο θόρυβος μας, του Σαββάτου ο θόρυβος, πρέπει να' ναι απ'τους χειρότερους εφιάλτες σας κι εσείς εδώ, υπομονετικά, στοργικά, ομορφαίνετε τα πρωινά... τιτιβίζοντας ... κελαηδόντας πάνω στο τελευταίο εναπομείναν δέντρο. Γιατί; Γιατί δεν φεύγετε; Ντρέπομαι...
Η στιγμή της δικαιοσύνης δεν μπορεί παρά να είναι η στιγμή που η φύση στρέφεται εναντίον μας. Δείτε το anime : Kaze no tani no Naushika
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου