Σιγη κι αναμονη

Ο ανεμος, οπως και οι μυρωδιες, φερνει θυμησες. Φερνει συναισθηματα. Πανω στις ραχες των βουνων φαινεται οτι τοσο καιρο ταξιδευα. Πανω στις ραχες και διπλα στις οχθες του ποταμιου. Αυτο ηταν το τοπιο που αντικρυζα, σχεδον καθε μερα. Αυτο με ταξιδευε και μου εδινε εμπνευση και κουραγιο. Το παραμυθι φαινεται να τελειωνει. Κι εγω αυτο που κραταω στο μυαλο μου ειναι η σιγη κι η αναμονη. Μια σιγη που επηλθε μετα απο ενα ταξιδι, ιδανικο, απο οτι φαινεται. Ανακεφαλαιωνω αναπολωντας λεξεις, φρασεις, γραμμες, στιγμες. Το πιο ομορφο εγκλημα μου, αυτη την φορα, ηταν η καταθεση της ψυχης μου. Καθε στιγμη εμοιαζα αλλα και ημουν πραγματικα ευαλωτος. Ετοιμος να αφησω τον πονο και την θλιψη να γινει κατι ομορφο και να περασει στην μνημη μου με ικανοποιηση, χωρις να χαθει στη ληθη. Ηταν πολυ ευκολο να γινει αυτο...
Πλεον εχω να θυμαμαι με τον καλυτερο τροπο- απο τα ιδια μου τα λογια- οτι η μοναξια μου βρηκε αντικρυσμα μεσα στις λεξεις. Τωρα σιγα σιγα περναω στη πνευματικη παυση,την σιγη, αναζητωντας πραξεις. Τωρα αναμενω τα ονειρα, τις σκεψεις να ανθισουν.
Απο την αδυναμια και την τρελα, στο απαγκιο του γραπτου λογου, στην παυση των συναισθηματικων μεταπτωσεων -η σιγη- και τωρα στη γλυκοπικρη αναμονη η με λιγα λογια, οπως μπορει να περιγραψει ενα ευστοχο γνωμικο, "0 και σημερα".