Ό,τι επιθυμείς

Σκεφτόμουν πρόσφατα εκείνο το πανηγυράκι που έγινε πρόσφατα με αυτό που λένε "δημοτικές εκλογές" αν θυμάμαι καλά... Και έλεγα από μέσα μου...

- Μαλάκα! ε Μαλάκα!!! Μαλάκααααααα!!!!!! Όλο λάθη! Μια ζωή λάθηηηηη!!! Θυμάσαι σε κάτι γιορτές που έλεγες σ' εκείνο το φιλαράκι σου "Σταύρο χρόνια πολλά ρε, ό,τι επιθυμείς! " τι Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑ! Που ξέρεις εσύ τι θα επιθυμεί το "φιλαράκι" μετά από ένα - δύο - δέκα χρόνια;;;; Μπορεί να επιθυμέι την κοπέλα σου! Ή μπορεί να επιθυμεί τον θάνατο σου τέλοσπαντων... Π-Ο-Υ Ξ-Ε-Ρ-Ε-Ι-Σ???

Το 2010 λοιπόν ο "Σταύρος" "επιθυμεί" να γίνει δημοτικός σύμβουλος με το σχήμα της δεξιάς στην περιοχή όπου μεγαλώσατε μαζί ... ναι, ναι... κι εσύ Μαλάκα έχεις ευχηθεί ότι επιθυμεί! Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα (που ακόμα δεν έμαθα) αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη... Ναι Κύριοι... Έφταιξα. Αμάρτησα. Και δεν είναι μόνο αυτός. Μαθαίνω και για άλλους παλιούς φίλους τα ίδια. Έφταιξα εις διπλούν λοιπόν... έις τριπλούν. (Πόσο να αντέξει κανείς;) Και ξαναλέω: Αναλαμβάνω κάθε ευθύνη που μου αναλογεί καθώς βοήθησα με τις καταραμένες ευχές μου να γίνει ο τύπος "αυτό που επιθυμεί". Και αν κάποιος απ ' αυτούς που εγώ υποβοήθησα με τις ευχές μου σας φορτωθεί στο κεφάλι, γίνει αφεντικό σας, δήμαρχος σας, πρωθυπουργός, πλανητάρχης... να ξέρετε ότι πάλι αναλαμβάνω την ευθύνη! Ρίξτε με στην πυρά! Έχω κάνει ηλιθιωδώς πολλές φορές αυτή την ευχή. Ως εκ τούτου λοιπόν σας συμβουλεύω κι εσάς γι' αυτή την προπαγάνδα του "Ό,τι επιθυμείς" προσέξτε την επόμενη φορά που θα την ξεστομίσετε! Ή μπορείτε να κάνετε πίσω από την πλάτη σας αυτό:

"Χεχε.. ότι επιθυμείς Σταύρο..."

Κρατήστε λοιπόν μια πισινή... Ποτέ δεν ξέρεις... Αν και για ' μένα πρέπει απλά η ευχή αυτή να καταργηθεί. Ζητάμε λοιπόν άμεση απόσυρση της ευχής ΤΩΡΑ! Και διαγραφή των παλαιότερων παραπτωμάτων για ανθρώπους που ευχήθηκαν τα λάθος πράγματα στις λάθος στιγμές. Οι ευθύνες είναι πολλές, το παρελθόν βαρύ! Πως να αντέξει κανείς τόσο βάρος στις πλάτες!;!;

Και κάπου εδώ έρχεται να συμπληρώσει ο παρακάτω κύριος Kurt Vonnegut (1922 - 2007 Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας) (ιδέα δεν είχα ποιος είναι αλλά αυτό που είπε είναι επικό) :
"Ο πραγματικός τρόμος είναι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να ανακαλύψεις ότι οι συμμαθητές σου από το Γυμνάσιο κυβερνάνε τη χώρα."

...εμένα μου λές...

FreeFall

You're out on the ocean and you get pulled down
Freefall to the bottom
Like when you're drowning or falling asleep
You get turned around
And when you think you're swimming to the surface
You're swimming straight down.
Down to the bottom. All the way to the bottom.

Secret codes and cryptograms
I'm lost in your words I'm swimming.
We're going down to the bottom. All the way to the bottom.
Rapture of the deep.

I got your letter. I couldn't read it. It was a cryptogram.
Did it say Take me with you or Take me as I am?
We're going down to the bottom.
All the way to the bottom. We get turned around.
There is another world spinning inside of this one.

I remember where I came from
There were tropical breezes and a wide open sea
I remember my childhood
I remember being free.

Down to the bottom.
All the way to the bottom. We get turned around.
There is another world inside of this one.
Rapture of the deep.

We're going down to the bottom.
There is another world spinning inside of this one.

Ίσως να μπορούν να δοθούν αρκετές ερμηνείες στους στίχους αυτού του κομματιού:

Ώρες ώρες αυτή η αίσθηση της ατέρμονης πτώσης... απλώνεται σε όλα τα στάδια της ζωής
Η ελπίδα μας κάνει να νομίζουμε ότι επιπλέουμε στην επιφάνεια... όμως η πτώση μας καλά κρατεί.

Όντως υπάρχει ένας κόσμος που στριφογυρνάει μέσα σε αυτόν... χτίζεται και γκρεμίζεται... Ξανά και ξανά. Ο καθημερινός αγώνας για την διεκδίκηση της ζωής μας καλά κρατεί.

Ελπίζουμε ότι επιπλεόυμε...
Μέχρι να γίνει ξεκάθαρη η πτώση μας.

Η φαντασία σας συμπληρώνει την ερμηνεία του κομματιού. Άλλωστε αυτό το δικαίωμα μας το έδωσε η δημιουργός του...

Πλησιάζουμε...

Νοιώθετε τις ανάσες μας;

H αίσθηση της παρατήρησης

Κέντρο του δωματίου,

μετράω αντίστροφα, οι ανάσες μετρημένες...

Τόσο βαριά πλέον αυτή η αίσθηση... Μια καθημερινή θορυβώδης υπόκωφη μουρμούρα.

Η αίσθηση της παρατήρησης - σαν να υπήρχα και να παρατηρούσα ως ένα δεύτερο αιωρούμενο πρόσωπο -. Στρέφομαι αέναα γύρω από τον άξονα μου άλλα ταυτόχρονα υφίσταμαι ως παρατηρητής αψηφώντας την βαρύτητα.

Τι παρατηρώ; Μια παρατήρηση δεν αρκεί να γεμίσει το κενό ανάμεσα μου. Αέναες στροφές γύρω από τις παρατηρήσεις. Αέναες στροφές γύρω από το κενό.

Η αέναη εικόνα...

Ακόμη στο κέντρο του δωματίου,

μετρήσιμες παράμετροι - οι στιγμές.

Ο άξονας - μεταφορικά- είναι η σύνδεση της ζωής με τα λάθη, τις επιλογές, τις επαναλαμβανόμενες συνθήκες θλίψης και τις εικονικές ελπίδες. Το κενό δεν γεμίζει παρατηρώντας. Θα είναι τελικά αέναη η θορυβώδης λειψή-ανεκπλήρωτη καθημερινότητα; Ανασαίνοντας όλο και πιο γρήγορα πλέον...

Η φαντασία είναι μία χίμαιρα... Δεν συμπληρώνεται, δεν μορφοποιείται, δεν καλουπώνεται γι' αυτό γεννιέται πάντα ως “μερικό” - στο περίπου δηλαδή - Παραμένει εγκλωβισμένη μέσα σου, τρώει τα σωθικά σου και μετά ζει από την αναγέννηση τους.

Ήδη παρατηρώ τον εαυτό μου, να παρατηρεί το σώμα μου, που περιστρέφεται...

Τελικά νιώθω σαν ένας καθρέπτης. Άπειρες επαναλαμβανόμενες εικόνες... και εγώ να παρατηρώ το βάθος των επαναλήψεων μου -μία να περιστρέφομαι στο κέντρο του δωματίου και μία να με κοιτάω από ψηλά- παρατηρώντας τι συμβαίνει μέσα μου. Άπειρες παρατηρήσεις, άπειρο το βάθος... αέναος ο εγκλωβισμός μου.

Η επαναλαμβανόμενη φαντασιακή οπτική και μέτρηση των παραμέτρων κούρασε.

Κουράστηκα να παρατηρώ το κενό γύρω μου να συνθλίβει τον άξονα μου, προτιμώ απλά την αέναη αιώρηση... Άλλωστε η φαντασία μου λειτουργεί πλέον χωρίς σύνδεση με τον άξονα...

Η φαντασία ως τελική εικόνα δεν θα υπάρξει ποτέ... Υπάρχει μόνο στην μοναδικότητα της στιγμής της γέννησης ενός ονείρου, μίας ιδέας... Σκεφτείτε λίγο τα δευτερόλεπτα της γέννησης.

Πριν λίγο πέρασε η στιγμή της αναγέννησης. Το τώρα... με κερνάει με την ματαιότητα του ξανά.

(photo: Robert & Shana Parkeharrison- "Earth Elegies")

Μουσική συνοδεία (πατήστε τον τίτλο) Hauschka-One wish

Puppeteer Philippe Genty

Όταν μια κούκλα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι αυτοκινούμενη... Καιρός είναι να συνειδητοποιούν και οι δημιουργοί τους ότι δεν είναι αυτοκινούμενοι και να αυτονομούνται σιγά σιγά...

"Ο τυχαίος ξεπεσμός ενός γελωτοποιού"

Αναδημοσίευση από το Ταξίδι Χωρίς Χάρτη:

Κάποια στιγμή κάπου στο 1968 ο Ντάριο Φο σε μία συνέντευξη στην εφημερίδα Λιμπερασιόν λέει: "...Η αστική τάξη δεχοταν να την κριτικάρουμε ακόμη και άγρια μέσα από την σάτιρα και το γκροτέσκο, αλλά με τον όρο να την κριτικάρουμε από το εσωτερικό της δικής της δομής. Όπως ακριβώς ο γελωτοποιός του βασιλιά έχει το ελεύθερο να λέει τα πιο βαριά πράγματα ακόμα και για τον ίδιο τον βασιλιά, φτάνει να το κάνει μεσα στην αυλή, ανάμεσα στους αυλικούς που γελούν , χειροκροτούν και λένε: "Για κοίτα πόσο δημοκρατικός είναι ο μονάρχης μας". Για την αστική τάξη ήταν μάλιστα ένας τρόπος να αποδείξει στον εαυτό της πόση κατανόηση είχε, πόσο ήταν...δημοκρατική. Οι μεγάλοι βασιλιάδες, οι ισχυροί που καταλαβαίνουν καλά ορισμένα πράματα πληρώνουν πάντα τους γελωτοποιούς της αυλής για να τους ειρωνεύονται..."

Κάπως έτσι λοιπόν οι Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε αποφασίζουν να σταματήσουν παρά την επιτυχία τους τις παραστάσεις στα αστικά θέατρα. "Είχαμε βαρεθεί να κάνουμε τους γελωτοποιούς της αστικής τάξης..." Και ενώ φαίνεται πως ο λόγος τους τελικά στηρίχθηκε και από τις πράξεις όταν η εξουσία μεταλλάσεται και ελίσεται με ακόμη πιο έξυπνους τρόπους αποφασίζει να χειραγωγήσει ακόμη και αυτό το ριζοσπαστικό καλλιτεχνικό κομμάτι της Ιταλίας και έτσι το 1997 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας απονέμεται στον Ντάριο Φο!Μεγάλη η έκπληξη για όλους... "Μα καλά είναι δυνατόν να πάρει το βραβείο ένας κλόουν;;" Ο φασίστας Ιταλός πολιτικός θα πει πως "έιναι ντροπή να παίρνει το Νόμπελ ο Φο" άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν δεχτεί επιθέσεις ο Φο και η Ράμε από ακροδεξιούς, η τελευταία μάλιστα βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια σε μία από αυτές τις επιθέσεις. Άλλοι λέγανε πως "επιτέλους το πήρε και ένας δικός μας" και άλλοι περιμένουν πως δεν θα το δεχτεί. Όμως ο Φο θα παραλάβει τελικά το βραβείο και δηλώνει σε ένα εμβρόντητο κοινό ότι το ενα εκκατομύριο δολλάρια που συνοδεύουν το Νόμπελ θα δωθούν για τον αγώνα απελευθέρωσης 3 πολιτικών κρατούμενων (Σόφρι, Μπομπρέσι, Πιέτροστεφάνι) μέλη της Lotta Continua (πολιτική οργάνωση και εφημερίδα), που εκείνη την εποχή είχαν καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση, ως υπεύθυνοι για τη δολοφονία του διοικητή της αστυνομίας Καλαμπρέζι στο Μιλάνο το 1972. Ο Καλαμπρέζι βέβαια δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν ένα πρόσωπο από τα πιο γνωστά στο ισχυρό παρακράτος της Ιταλίας με πολλές διασυνδέσεις με στρατιωτικούς αξιωματικούς που ονειρεύονταν το πραξικόπημα αλλά ήταν και ο υπαίτιος κατά πολλούς για την δολοφονία που βαφτίστηκε "αυτοκτονία" του Τζουζέπε Πινέλι, καθώς ήταν ο επικεφαλής των τριήμερων ανακρίσεων του κατά τις οποίες προσπαθούσε να φορτώσει σε αυτόν την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα που στοίχισε την ζωή 16 ατόμων. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων κάποιοι διακρίνουν το σώμα του Πινέλι να εκπαραθυρώνεται από τα γραφεία της αστυνομίας. Από εκεί εμπνέεται και ο Φο και γράφει τον "Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού". Αργότερα θα αποδειχτεί πως η έκρηξη ήταν έργο των μυστικών υπηρεσιών.

Από εκείνες τις εποχές των βασιλιάδων και των γελωτοποιών της αυλής ή από εκείνες τις εποχές των μολυβένιων χρόνων της ιταλικής δικαιοσύνης δεν απέχουμε σχεδόν καθόλου. "Η εξουσία και η έννοια της είναι διαχρονική, η μορφή της όμως αναδημιουργείται διαφορετική κατά καιρούς απ’ τον ίδιο της τον εαυτό" θα πει αργότερα, στο περίπου, ο επίσης Ιταλός Πιερ Πάολο Παζολίνι στο θεατρικό του έργο "Καλντερόν" και δεν θα έχει καθόλου άδικο.

Μετεξέλιξη σημερινών γελωτοποιών της αυλής απεικονίζει και το "παρακάτω εικαστικό έργο":

Τώρα βέβαια αναρωτιέται κανείς, να τους συμπεριλάβουμε ως τους γελωτοποιούς του βασιλιά, ή τους ίδιους τους εξουσιαστές; Μικρή η διαφορά, ε; Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και η ιστορια συνεχίζεται και καπηλεύεται συνεχώς τις αξίες κάποιων πιο γνήσιων ανθρώπων και έιναι σημαντικό να μπορεί κανείς να διακρίνει που κρύβεται από πίσω το "φίδι"... Έτσι λοιπόν φέτος στο "αστικό" θέατρο (θα μου πεις ποιο αστικό και ποιο όχι τώρα όπως έχουμε γίνει...και δεν θα'χεις και άδικο) "Ριάλτο" ο πάμπλουτος "αριστερών φρονημάτων" Κ.Σπύρος Παπαδόπουλος έναντι 18 ευρακίων, έκαστος, μας παρουσιάζει την παράσταση του Ντάριο Φο "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού". Και εννοείται τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα συμβαίνουν αλλά έτσι αναφέρω κάποια παραδείγματα που τώρα μου ήρθαν. Και τέλος έτσι γιατί μόλις τώρα μου ήρθαν και αυτά στο μυαλό...

Πόσο γελοίο είναι να έχεις το φίλτατο Wyclef να τραγουδάει "Diallo Diallo" , για τον νεαρό μετανάστη Amadou Diallo που δολοφονήθηκε άνευ αιτίας με 16 πιστολιές το 1999, παραλαμβάνοντας το "Νόμπελ Ειρήνης" και φωνάζοντας ακίνδυνα συνθηματάκια "we dont need war" και άλλα τέτοια χαριτωμένα σε ένα επίσης χαριτωμένο κοινό που οι μίσοι απ' αυτούς ευθύνονται για τους πολέμους που αναφέρει ο Kύριος Wyclef;

http://www.youtube.com/watch?v=rhXAW32X5I8&feature=related

Πόσο γελοίο επίσης είναι η Κ.Λιάνα Κανέλη να μας κάνει πρωτοποριακές δηλώσεις παραλαμβανοντας βραβείο του Life and Style θέλοντας να μας υποδείξει μία λογική media assassin που καθόλου όμως δεν μας πείθει για αυτό!

http://www.youtube.com/watch?v=lDe3kp_FbqU

Μια χαρά την βλέπω να ταιριάζει με όλο τον υπόλοιπο συρφετό εκεί μέσα... Άντε καλά μυαλά να έχουμε για να ξεχωρίζουμε την τέχνη από τα σκατά (την είπα την λέξη, δεν άντεχα με τόση αηδία).

Τα όσα λέγονται για τον Ντάριο Φο βασισμένα εξ ολοκλήρου στο βιβλιαράκι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πανοπτικόν "Ντάριο Φο - Εναντίον των γελωτοποιών" και συγκεκριμένα από την εισαγωγή του βιβλίου του Κώστα Δεσποινιάδη. Τα υπόλοιπα για τον Φο και για την Ιταλία του 70 από τον Ιο της Ελευθεροτυπίας εδώ:

http://www.iospress.gr/ios1998/ios19980118a.htm

ενώ για το Καλντερόν του Παζολίνι κάποια λίγα λέγονται εδώ:

http://pikralida.blogspot.com/2007/05/blog-post.html

Το στενσιλ παραπάνω από την ομάδα Political zoo.

Ενώ για τον Amadou Diallo μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Amadou Diallo