Σάλια και ψίθυροι πνιγμένοι σε ισομετρημένες δόσεις ποίησης και θλίψης έτσι για να επιβιώνουμε. Να λέμε ότι έχουμε ένα άκρως ποιητικό και άσχημο παρελθόν άξιο αυτοκτονίας. Έτσι για να μπορούμε να ζούμε αγνοώντας τις τύψεις βλέποντας την ασχήμια μας στον καθρέφτη. Να αυτοπαρατηρούμαστε και να λέμε... "γαμώτο μου... είμαι και πολύ καταθλιπτικό - μελαγχολικό τυπάκι τελικά"... Μήπως πρέπει τώρα να πιώ; Δεν έφυγα εγώ - ο "κόσμος" απομακρύνθηκε, δεν φταίω εγώ - η ελεύθερη - ξεχωριστή μου υπόσταση είναι αδέσμευτη, δεν φταίω είπα! Έχω ψυχολογικά (αλλά κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει στα αλήθεια - ΚΑΝΕΙΣ). Όλοι είναι προδότες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου