Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα βουνά στο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη

Από την Τρίτη 15/11 και ως την Παρασκευή 25/11 στο πολιτιστικό κοινωνικό χώρο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη : Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα ελληνικά βουνά. Διαβάστε το σχετικό κείμενο:

"Στόχος της έκθεσης είναι να αναδειχτεί μέσα από προσωπικά βιώματα - φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τις πεζοπορίες μας και τις αναβάσεις - η ομορφιά που πηγάζει απ’ τις στιγμές επαφής και αρμονίας με την φύση. Να αναδειχτεί ένας τρόπος πιο ειλικρινής και άμεσος να ζήσει κανείς μέσα σε αυτήν. Στις πεζοπορικές διαδρομές αισθάνεται κανείς τον αέρα που τον περιβάλλει, το χώμα που πατάει, μυρίζει, αγγίζει και προλαβαίνει να νιώσει και να σκεφτεί. Ελπίζουμε οι φωτογραφίες αυτές να αποτελέσουν μια αφορμή για να μοιραστούμε εμπειρίες, να προβληματιστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με την σχέση μας με τη φύση αλλά και την εμπορευματοποίηση της. Η συγκεκριμένη έκθεση φωτογραφίας, που πραγματοποιείται στο πολιτιστικό - κοινωνικό στέκι Ταξίδι Χωρίς Χάρτη, δεν αποτελεί υπόθεση κάποιων φωτογράφων - ειδικών ή κάποιας ομάδας καλλιτεχνών ούτε παρουσίαση του έργου ενός ορειβατικού συλλόγου. Δεν θα συναντήσει κάποιος τεχνικά άρτιες φωτογραφίες αλλά φωτογραφίες που μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο που τείνουμε να ξεχάσουμε, σε στιγμές συλλογικής συμβίωσης στα μονοπάτια των βουνών. Η αρτιότητα και η μαγεία βρίσκονται, όχι στο μέσο που χρησιμοποιήσαμε (φωτογραφίες), αλλά στο ίδιο το απεικονιζόμενο αντικείμενο που είναι η φύση."

Το πρόγραμμα της έκθεσης είναι γραμμένο στην αφίσα:

Σας περιμένουμε όλους!

Παράσιτα (2)

Γεμάτος μετά από καιρό από ανθρώπινα βλέμματα. Έστω και για λίγο... Ας είναι... Κάποτε έλεγα για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πόσο τ' αξίζουν. Ω,ναι, είναι χίλιες φορές προτιμότερο ένα ειλικρινές - ντόμπρο ψέμα από πλευράς του εαυτού σου για σένα από τις "θανάσιμες" αλήθειες! Ένα ψέμα ολόδικο σου. Πόσο πιο όμορφο όταν, καλώς ή κακώς, όπως και να το κρίνει κανείς, δεν είναι και κλειστό. Ένας μικρόκοσμος γεμάτος ψέμα (κάτα κάποιους) γεμάτος άνθη (κατά άλλους, ίσως ακόμη και τους ίδιους) όμως ανοιχτός μικρόκοσμος. Άμα θες μίκρυνε και μπες κι εσύ. Όμως μην παραγίνεις μικρός. Φτιάχτηκε έτσι, μικρόκοσμος,για μικρούς ταπεινούς ανθρώπους, για να είναι πολύ πιο δύσκολο κάποιος να γίνει ακόμη πιο μικρός και να ζήσει μέσα σε αυτόν ως παράσιτο. Καταλαβαίνεις ότι όποιος τελικά το καταφέρνει ακόμη κι αυτό, τότε κατάφερε το ακατόρθωτο. "Συγχαρητήρια σας απονέμουμε το βραβείο του πιο μικρού - λεπτεπίλεπτου και αποτελεσματικού παράσιτου". Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να μην τα σκεφτώ όλα αυτά. Δεν μπορώ να τα πνίξω. Εσύ χρειάζεσαι και τον κόσμο για να επιβεβαιώνεσαι. Όχι εδώ δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Αυτές είναι οι παρασιτικές συμπεριφορές. Ένα παράσιτο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ζήσει αυτόνομα. Δεν ξέρω αν το έκανες λοιπόν ποτέ αυτό (να ζήσεις αυτόνομα) όμως αυτή σου η συμπεριφορά μου δείχνει την αδυναμία σου να θες να τρέφεσαι από το αίμα των άλλων. Κι αν το αίμα μου λιγόστεψε ή το αίμα μου έγινε πιο πικρό από τις απανωτές "θλίψεις" το φτύνεις; Πως τολμάς; Πόσο σε έθρεψα κι εσύ ακόμα μικρό παραμένεις. Σε παρακαλώ από εδώ και πέρα μεγάλωσε επιτέλους γιατί δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου άλλη ζωή να επιβιώνει πάνω στο δέρμα μου. Μεγάλωσε. Δεν το βλέπεις; Παραπαίεις!Στις λύπες σε ψάχνω μικρή μου συντροφιά και δεν σε βρίσκω πουθενά. Κι ας με κάνεις πιο αδύναμο ρουφώντας με, εγώ σε ψάχνω, σε έχω ανάγκη. Αλλά τίποτα. Στις χαρές ξαναπηδάς πάνω μου και προσπαθείς με το ατροφικό σου στόμα να με δαγκώσεις... Δεν το βλέπεις, μετεωρίζεσαι ανάμεσα στην αλήθεια σου και το ψέμα μου. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να ψηλώσει. Αποδέξου το σώμα σου και γίνε επιτέλους ανθρωπάκι. Πάρε τις αποφάσεις σου. Αυτονομήσου. Δέξου τις παράδοξες σκέψεις σου και αφέσου. Μην βαστάς συνεχώς το σχοινί της αλήθειας μπαίνοντας στο ψέμα μας. Φαίνεται ξεκάθαρα - κάνει μπαμ ότι είσαι μία προέκταση της γαμημένης αλήθειας μέσα στο συννεφάκι μας! Οπότε ή δίνε του ή πέτα το σχοινί και γίνε με μιας ανθρωπάκι. Άντε μπας και μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ποτέ στα αλήθεια! Ξέχνα τον κόσμο. Εσύ νιώσε. Νιώσε επιτέλους μέχρι τα βάθη σου. Μην περιμένεις να σου επιβεβαιώσουν τίποτα για να υπάρξεις. Ζήσε επιτέλους στο πλάι μας, σε αυτόν τον κόσμο και ξέχνα... Να σαι εδώ και στις χαρές και στις λύπες. Όχι σαν τώρα. Όχι σαν πάντα. Να γίνουμε εικόνα από το μέλλον όπως συνηθίζουν να λένε. Κάτι περισσότερο από το πάντα. Γιατί να θυμάσαι ως τώρα στα ζόρια ήμασταν χώρια. Κι αν δεν θυμάσαι εσύ, θυμάμαι εγώ. Δυστυχώς.

Αντόνιο Πόρτσια - άλλη μία απ' τις "Φωνές"

Αν αυτοί δεν σου έκαναν κακό, ο πόνος τους θα ήταν υπερβολικός πόνος για' σένα.

Like an owl exploding

Επειδή νοιάζομαι, έχω πάψει να πειθαρχώ στο σεβασμό.
Μια αντίληψη αντιφατική...
Όσο είχα υπομονή μπορούσα να σέβομαι κι έτσι ξοδευόμουν στις αντιφάσεις και βαπτιζόμουν με τ' ακάθαρτα νερά της σκέψης... *

Δεν λένε ότι για όλα υπάρχουν όρια;
Η ζωή παντρεύτηκε με την άγνοια. όμορφο τέλμα.

Η ελευθερία δεν έχει όρια. Οτιδήποτε άλλο έχει.
Πράττω ελεύθερα λοιπόν. Μην ακούσω κιχ...

Επειδή νοιάζομαι, έχω πάψει να πειθαρχώ στο σεβασμό.
Σέβομαι μόνο τον καθαρό αέρα, τ' άσπιλα βουνά και αυτούς που σέβονται.


*το ίδιο κάνω και τώρα...κάθε συζήτηση που κάνω
φέρει την ίδια αρχή από μέρους μου...




Το συνδέω με τα λεγόμενα μου:
.
.
.
Like an owl exploding in your life in your brain
like an owl who knows the devil all night all day
you hear the questions rise in a flame
like a whistle of a crazy dog who's the ruler of this hell

Δύο σφαίρες...

Να’ ρχόσουν, αλλά να’ρχόσουν όπως σε ξέρω. Σιωπηλός… Όπως τότε που πήγες στη θάλασσα. Καθισμένος σε εκείνη την κυματοτσακισμένη παλιά καρέκλα. Τότε που έγινες ένα μαζί της. Άφησες τα κύματα να σε τυλίξουν. Τη σιωπή της να σου μιλήσει. Δεν είναι πως με πρόδωσες. Αλλά να… θα΄ ταν αλλιώς να ήμασταν εγώ κι εσύ. Εσύ κι εγώ. Μόνοι. Και οι ήχοι μου, η ανάσα μου, τα σύννεφα να σκεπάσουν με ομίχλη τις στιγμές μας. Να χαρίσουν ξεχωριστή υπόσταση μοναδική. Τα σώματα να γίνουν για λίγο άνεμος και να ξαναενωθούν κάτω από τους χιλιάδες αστερισμούς. Μια σφαίρα η γη – πατάμε πάνω της – μια σφαίρα και ο ουρανός μεγαλύτερη και μας περιβάλλει. Ανάμεσα στις 2 σφαίρες εμείς πίσω από το γυαλί. Θολώνουμε το παιχνίδι με τις ανάσες μας. Ξεκινώ πατώντας πάνω στην πρώτη σφαίρα και ψηλώνω – ψηλώνω και οι κορφές μου σπάνε το γυαλί, βγαίνουν πιο έξω. Πάτα πάνω μου και θα δεις. Ανέβα. Θα βγούμε έξω. Θα σε βγάλω σου λέω από αυτόν τον κόσμο που σε κούρασε. Μ’ ένα πέπλο κατάλευκο θα σκεπάσω τις σφαίρες για να ξεχνάς. Όμως να’ ρχόσουν μόνος. Να’ ρχόσουν σιωπηλός. Εγώ έτσι σε περίμενα.