Να’ ρχόσουν, αλλά να’ρχόσουν όπως σε ξέρω. Σιωπηλός… Όπως τότε που πήγες στη θάλασσα. Καθισμένος σε εκείνη την κυματοτσακισμένη παλιά καρέκλα. Τότε που έγινες ένα μαζί της. Άφησες τα κύματα να σε τυλίξουν. Τη σιωπή της να σου μιλήσει. Δεν είναι πως με πρόδωσες. Αλλά να… θα΄ ταν αλλιώς να ήμασταν εγώ κι εσύ. Εσύ κι εγώ. Μόνοι. Και οι ήχοι μου, η ανάσα μου, τα σύννεφα να σκεπάσουν με ομίχλη τις στιγμές μας. Να χαρίσουν ξεχωριστή υπόσταση μοναδική. Τα σώματα να γίνουν για λίγο άνεμος και να ξαναενωθούν κάτω από τους χιλιάδες αστερισμούς. Μια σφαίρα η γη – πατάμε πάνω της – μια σφαίρα και ο ουρανός μεγαλύτερη και μας περιβάλλει. Ανάμεσα στις 2 σφαίρες εμείς πίσω από το γυαλί. Θολώνουμε το παιχνίδι με τις ανάσες μας. Ξεκινώ πατώντας πάνω στην πρώτη σφαίρα και ψηλώνω – ψηλώνω και οι κορφές μου σπάνε το γυαλί, βγαίνουν πιο έξω. Πάτα πάνω μου και θα δεις. Ανέβα. Θα βγούμε έξω. Θα σε βγάλω σου λέω από αυτόν τον κόσμο που σε κούρασε. Μ’ ένα πέπλο κατάλευκο θα σκεπάσω τις σφαίρες για να ξεχνάς. Όμως να’ ρχόσουν μόνος. Να’ ρχόσουν σιωπηλός. Εγώ έτσι σε περίμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου