Βαδίζοντας...αντίθετα.

Κάποιες στιγμές, κάποια καθημερινά αντίο ή κάποιοι καθημερινοί διάλογοι καρφώνονται στο μυαλό όπως ... (ναι... δεν τα πάω καλά με τις μεταφορές τελευταία. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Στολίζουν όμορφα τον λόγο και φροντίζουν να συνδέουν το υποσυνείδητο με την πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό σε αυτή την φάση...)

Αυτοί οι καθημερινοί διάλογοι λοιπόν και τα λόγια τα οποία μένουν στο αέρα, δεν λένε να φύγουν από το μυαλό...στριφογυρνάνε εκεί μέσα και απαντούν συνεχώς στις πιο ηλίθιες φοβίες και στις πιο ηλίθιες αδυναμίες...

Το ποίημα λοιπόν βγήκε σκάρτο σήμερα χωρίς μεταφορές και “ομορφιές” και όσο πιο στεγνή και ηλίθια είναι η ζωή μας τόσο πιο ξεκάθαρη και τρανταχτή πρέπει να είναι η καθημερινή κατάπτωση.

Δυστυχώς δεν είναι το σημείο όπου λες ότι δεν υπάρχει επιστροφή...

Οι πτώσεις είναι δεδομένες και επαναλαμβανόμενες και μερικές φορές ακατανόητες... Όταν δε βασίζονται σε συγκεκριμένους λόγους και αφορμές, απαντούν στο πιο απλό πράγμα, την έλλειψη επικοινωνίας...

Καρφωμένο εκεί το συμπέρασμα...

διότι όσο και να μην θες, η ζωή είναι όχι απλώς ένα "δυναμικό σύστημα", είναι και κάτι παραπάνω... είναι συνεχώς ένα βήμα μπροστά σου και για να ριχθεί το εμπόδιο αυτό που λέγεται “έλλειψη” πρέπει καθημερινά να μετράς και να ξαναμετράς μάχες και ήττες. Να μην αφήσεις τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρα σου να έρχονται πάνω από κάποιου άλλου. Η παραλληλία είναι κάτι πολύ δύσκολο κι αγωνιώδες ... Χαζό ε?

Γιατί αν μετράς νίκες, την γάμησες. Τα γκρέμισες όλα...η επικοινωνία έκανε φτερά. Ωστόσο η μοναξιά είναι μοναδικό συναίσθημα, γεμάτο. Και αν νικήσεις την πλησιάζεις πιο εύκολα και να χάσεις δεδομένη είναι, αλλά λέμε τώρα...

Καρφωμένες λοιπόν στο μυαλό μου κάποιες πολύ ασήμαντες κουβέντες, οι οποίες σε κυριεύουν, σε κυνηγούν και τελικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να θεριεύουν τον εγωισμό...
τότε έρχονται οι νίκες που λέγαμε. (Δεν ξέρω μένει κάτι θετικό καρφωμένο στο μυαλό; μόνο οι στιγμές που νιώθεις ότι αγαπάς κι επικοινωνείς... γιατί οτιδήποτε άλλο θα με προβλημάτιζε ακόμη παραπάνω, και θα το έβρισκα ακόμη πιο εγωιστικό...)  

Εγώ παλεύω για τις ήττες (κάποιος δεν το έχει ξαναπεί αυτό;), δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ο ηλίθιος,  (τώρα νιώθω ηλίθιος), κάποια στιγμή που θα ξαναβρώ τον εαυτό μου ίσως λέω κάτι παρόμοιο:

http://www.pikralida.blogspot.com/2010/01/blog-post_12.html

Μάχη μεταξύ γυναικών

Λένε πως στην Αιωνιότητα υπήρξε μόνο μια στιγμή Αθωότητας. Αμέσως μετά κάποιος την αμφισβήτησε και από τότε η Αθωότητα καταζητείται. Αν την δει κάποιος ας βάλει μια φωνή... Η Ομορφιά ψάχνει να τιμωρήσει όσους ευθύνονται για την χαμένη της Αίγλη. Ενώ η Ωριμότητα σπρώχνει την Ομορφιά να πολεμήσει με την σύμμαχο Λήθη. Κάθε άνοιξη η μάχη μαίνεται κι οι θεατές παρακολουθούν σχεδόν αμέτοχοι κραυγάζοντας πότε υπέρ της μίας και πότε υπέρ της άλλης. Πρόκειται για τους πιο διχασμένους θεατές που υπήρξαν στην ιστορία των μαχών.

Δεν θα ρθεί η στιγμή...

Βασικά δεν παραθέτω το βίντεο ως κάτι πρωτοφανές...
Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι, αν θα έρθει κάποια στιγμή η ώρα που θα αντιστραφούν οι ρόλοι...
Αηδία και οργή...
Όσο αδιέξοδη και αν φαντάζει αυτή η σκέψη, για μένα φαντάζει λυτρωτική.

Κάθε τι που ανασαίνει

στίχοι Παντελή Ροδοστογλου:

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί,
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη.
Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει.

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι.
Κάθε τι που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη.

 

Φ.Κ _ 1

Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει πλέον επιστροφή. Αυτό είναι το σημείο που πρέπει να φτάσουμε.

 Φ.Κάφκα

Γίνε όνειρο

Να σου μιλάω και να μην σε ρωτώ τίποτα ποτέ για να μην περιμένω απάντηση. Να σε κοιτάζω πάντα όταν εσύ δεν με βλέπεις μην και αντικρύσω ένα παγερό σου βλέμμα. Να μ' απλώνεις το χέρι σου και να μην το αγγίζω για να μην μάθω πως δεν υπάρχεις. Να μιλάμε - να κοιταζόμαστε - να μ' αγγίζεις μόνο στα όνειρα για να μην μάθω ποτέ πως είσαι ένα όνειρο. Να είσαι όνειρο. Όνειρο που στην πραγματικότητα δεν θα χαλάσει ποτέ ή...

γίνε όνειρο έστω "μια στιγμή"... "πριν να 'ρθει η σιωπή και σβήσουν τα βουνά".

Κάνε μου την χάρη...

Όταν ανοίγεις την καρδιά σου κράτα ρε και λίγο αβάντα
όλα τον κόπο δεν αξίζουν το ίδιο πάντα
μην ξεγελίεσαι και σε παίρνουν χαμπάρι με την πρώτη
μπορεί η τύχη να σου χρωστάει έναν προδότη.
Ή ακόμα ένα φίδι με την γλώσσα ποτισμένη
με φαρμάκι που αντέχει στον καιρό δεν ξεθυμαίνει
μην το χαϊδεύεις λοιπόν κι όταν άκακο σου μοιάζει
κάνε το πρώτος να τρομάζει
Τι έχεις να χάσεις το καλό ή το κακό
έτσι κι αλλιώς θα σε δαγκώσει όταν σε βρεί βολικό
θα τυλιχτεί απ'το λαιμό σου
θ'αλλάξει δέρμα να ξαλαφρώσει απ'τον καημό σου...