Βαδίζοντας...αντίθετα.

Κάποιες στιγμές, κάποια καθημερινά αντίο ή κάποιοι καθημερινοί διάλογοι καρφώνονται στο μυαλό όπως ... (ναι... δεν τα πάω καλά με τις μεταφορές τελευταία. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Στολίζουν όμορφα τον λόγο και φροντίζουν να συνδέουν το υποσυνείδητο με την πραγματικότητα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό σε αυτή την φάση...)

Αυτοί οι καθημερινοί διάλογοι λοιπόν και τα λόγια τα οποία μένουν στο αέρα, δεν λένε να φύγουν από το μυαλό...στριφογυρνάνε εκεί μέσα και απαντούν συνεχώς στις πιο ηλίθιες φοβίες και στις πιο ηλίθιες αδυναμίες...

Το ποίημα λοιπόν βγήκε σκάρτο σήμερα χωρίς μεταφορές και “ομορφιές” και όσο πιο στεγνή και ηλίθια είναι η ζωή μας τόσο πιο ξεκάθαρη και τρανταχτή πρέπει να είναι η καθημερινή κατάπτωση.

Δυστυχώς δεν είναι το σημείο όπου λες ότι δεν υπάρχει επιστροφή...

Οι πτώσεις είναι δεδομένες και επαναλαμβανόμενες και μερικές φορές ακατανόητες... Όταν δε βασίζονται σε συγκεκριμένους λόγους και αφορμές, απαντούν στο πιο απλό πράγμα, την έλλειψη επικοινωνίας...

Καρφωμένο εκεί το συμπέρασμα...

διότι όσο και να μην θες, η ζωή είναι όχι απλώς ένα "δυναμικό σύστημα", είναι και κάτι παραπάνω... είναι συνεχώς ένα βήμα μπροστά σου και για να ριχθεί το εμπόδιο αυτό που λέγεται “έλλειψη” πρέπει καθημερινά να μετράς και να ξαναμετράς μάχες και ήττες. Να μην αφήσεις τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου, τα όνειρα σου να έρχονται πάνω από κάποιου άλλου. Η παραλληλία είναι κάτι πολύ δύσκολο κι αγωνιώδες ... Χαζό ε?

Γιατί αν μετράς νίκες, την γάμησες. Τα γκρέμισες όλα...η επικοινωνία έκανε φτερά. Ωστόσο η μοναξιά είναι μοναδικό συναίσθημα, γεμάτο. Και αν νικήσεις την πλησιάζεις πιο εύκολα και να χάσεις δεδομένη είναι, αλλά λέμε τώρα...

Καρφωμένες λοιπόν στο μυαλό μου κάποιες πολύ ασήμαντες κουβέντες, οι οποίες σε κυριεύουν, σε κυνηγούν και τελικά δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να θεριεύουν τον εγωισμό...
τότε έρχονται οι νίκες που λέγαμε. (Δεν ξέρω μένει κάτι θετικό καρφωμένο στο μυαλό; μόνο οι στιγμές που νιώθεις ότι αγαπάς κι επικοινωνείς... γιατί οτιδήποτε άλλο θα με προβλημάτιζε ακόμη παραπάνω, και θα το έβρισκα ακόμη πιο εγωιστικό...)  

Εγώ παλεύω για τις ήττες (κάποιος δεν το έχει ξαναπεί αυτό;), δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ο ηλίθιος,  (τώρα νιώθω ηλίθιος), κάποια στιγμή που θα ξαναβρώ τον εαυτό μου ίσως λέω κάτι παρόμοιο:

http://www.pikralida.blogspot.com/2010/01/blog-post_12.html