Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

Περί Παιδείας...

Τις μέρες που είχα μάθει ότι πέρασα σε ένα τμήμα του Τει Σερρών και ετοιμαζόμουν να κάνω την εγράφη μου, έμαθα ότι γίνονταν κινητοποιήσεις από συγκεκριμένο κλάδο ( μετείχε και το αντίστοιχο Πανεπιστήμιο ) για να γίνει σαφές στους υψηλά υφιστάμενους ότι οι απόφοιτοι του τμήματος μου δεν θα έπρεπε ( λόγω του χαμηλού βαθμού εισαγωγής και του χαμηλού επιπέδου σπουδών ) να διεκδικούν καν τις δουλειές που θα μπορούσαν να πάρουν αφού δεν μπορούν να θεωρούνται σε καμία περίπτωση ισάξιοι. ( Το θέμα προφανώς είναι ότι ποιος εργοδότης θα ήθελε να δίνει μεγαλύτερο μισθούς αφού μπορούσε να έχει μικρότερα έξοδα χρησιμοποιώντας αποφοίτους ΤΕΙ.) Μιλάω για συγκεκριμένες δουλειές που μπορούν να διεκδικήσουν και οι των Αει και οι των Τει . Κακά τα ψέματα από όσα είδα αυτόν τον καιρό που φοιτώ η γνώση που μπορεί να πάρει κάποιός είναι πολύ σημαντική απλά τα Τει έχουν πολλές ελλείψεις.

Εν ολίγης αυτό που κατάλαβα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια είναι ότι σαν σπουδαστής αυτού του τμήματος θα έχω πολλούς αντίδικους.
Είτε το Τ.Ε.Ε (Τεχνικό Επιμελιτίρειο Ελλάδας ) θα πρωτοστατεί στο να διασφαλίσει την ‘πίτα’ για αυτούς που υποκηντε σε αυτό και να διαφωνεί σε κάθε πρόταση που γίνεται από πλευράς των αποφοίτων Σ.τ.ε.φ των ΤΕΙ για τα επαγγελματικά δικαιώματα. Είτε κλάδους και συντεχνίες που θα έχουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και θα είναι αντίθετοι και αυτοί. Το ζήτημα είναι πολύπλοκο ή μάλλον έγινε πολύπλοκο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν είχαν καμία πολιτική βούληση στο να δώσουν μια λύση στο μεγαλύτερο πρόβλημα που κατά την γνώμη μου έχουν αυτή την στιγμή οι σχολές των Τει, που είναι η έλλειψη επαγγελματικών δικαιώματών ( δλδ τα δικαιώματα που σου δίνει ό νομός και καθορίζουν τις επαγγελματικές σου δυνατότητες και επαγγελματικές ιδιότητες ).

Εν καιρό καταλήψεων λοιπόν βλέπω ότι άλλο ένα αίτημα μέσα στα πλαίσια των παρατάξεων που ψηφίζονται στις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων των Τει, είναι η άμεση διευθέτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους. Εδώ μου δημιουργείτε η εξής απορία :

Το πλαίσιο νόμου που περιμένουμε έχει να κάνει με τα ΑΕΙ. Πουθενά δεν δίνεται σαφή εικόνα για το ποια θα είναι η θέση των Τει σε αυτή την ιστορία και τι θα γίνει στα Τει ( αν και μετά από την πρόταση που παρουσιάστηκε έγινε κάποια αναφορά ). Συμμερίζομαι βέβαια τις απόψεις που λένε ότι ο πρώτος παθών αυτής της ‘μεταρρύθμισης’ θα είναι τα Τει.

Παρόλα αυτά σε αυτή την μάχη μπήκαν όλοί οι φοιτητές είτε είναι φοιτητές Τει είτε Αει. Είναι λοιπόν το φοιτητικό κίνημα τόσο ώριμο ώστε να λάβει υπόψη του την κατάσταση των Τει και να διεκδίκηση πραγματικά μια παιδεία που θα είναι για όλους ισότιμη ? Πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια τώρα να εναντιώνονται τα περισσότερα των Πανεπιστημίων* στην σαφή διευκρίνιση και τον ορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων Τει ( Όλοι ξέρουμε τι εκτίμηση φέρουν τα Τει στην Ελλάδα ) και τελικά τώρα να είμαστε όλοι ενωμένοι για να νικήσουμε το νόμο πλαίσιο ? Δηλαδή η αποσαφήνιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων δεν έχει να κάνει με την ισότιμη, δημοσιά παιδεία για όλους ? Έχω την εντύπωση ότι το χάσμα είναι πολύ μεγάλο στο φοιτητικό κίνημα αυτήν την στιγμή παρόλο την μεγάλη αντίδραση για τις μεταρρυθμίσεις που ζούμε και ελπίζω να μην δημιουργηθούν προβλήματα τέτοιου είδους μεταξύ των φοιτητών. Όπως και να έχει η αντίθεση σε αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να είναι καθολική.


* ( συμπεριλαμβάνονται διοικήσεις, καθηγητές και ας βάλω τελευταίους τους φοιτητές που πιστεύω είναι οι πρώτοι που έχουν δημιουργήσει τους διαχωρισμούς αυτούς. )

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Πικραλίδα

Από αυτό το μέρος λοιπόν, από την πικραλίδα, είπαμε για άλλη μια φορά να ανοίξουμε ένα παράθυρο σε όνειρα, σε προσδοκίες, σε σκέψεις, σε ευχές, σε κραυγές και σε όποια και όποιον θέλει να διαβάσει ότι γράφεται. Μου είναι δύσκολο να κάνω μια εισαγωγή ή ένα καλοσώρισμα, γιατί δεν είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο.
Όπως και να έχει σκοπός αυτού του μέσου επικοινωνίας, είναι να γίνει πραγματικότητα η επικοινωνία. Κάθε σκέψη που θα βρίσκει τόπο και διαμονή στο παράξενο τούτο μέρος, νομίζω ότι αξίζει να της δώσουμε την σημασία και τον σεβασμό που της αρμόζει ανεξάρτητα από διαφωνίες. Θέλω να πιστεύω ότι, ότι θα γράφεται εδώ θα είναι μακριά από κάθε σκοπιμότητα. Η μόνη ‘σκοπιμότητα’, ελπίζω να είναι η επιδίωξη της ελεύθερης σκέψης από τον καθένα μας. Όσο και αν φαντάζει δύσκολο και παράδοξο να πραγματοποιηθεί. Σε μέρες που ο καθένας αναμασάει απόψεις, ιδέες και πρακτικές που δεν έχουν γίνει καν κατανοητές από τον ίδιο του τον εαυτό και δεν έχουν γίνει κτήμα του. Αν συνέβαινε το αντίθετο τουλάχιστον, να μάθει, σε τι και γιατί πιστεύει κάτι και το ακολουθεί ( μόδα, τρόπο ζωής, πολιτική πεποίθηση κ. τ. λ ) θα υπήρχε μεγαλύτερη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Θα φτάσουμε λοιπόν κάποτε να λέμε ‘σκέφτομαι ελεύθερα’ ?







ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Ο Σταύρος έπεφτε κάτω μες στην μέση του δρόμου παριστάνοντας τον λιπόθυμο ναρκομανή. Εμείς μέσα σε πνιχτά γέλια να προσπαθούμε να συγκρατηθούμε για να ολοκληρώσουμε τον "θεατρικό ρόλο" που έτσι αυθόρμητα και αυτόματα μας είχε δοθεί . Να τον σέρνουμε , να τον σηκώνουμε , να τον χαστουκίζουμε φωνάζοντας σε μια προσπάθεια να τον "συνεφέρουμε", και ο κόσμος ολοένα και να μαζεύεται γύρω μας να δει τι συμβαίνει . Όχι να βοηθήσει . Απλά να καλύψει την περιέργεια του . Μέχρι που σκάγαμε όλοι στα γέλια .. Άλλοι έφευγαν απογοητευμένοι απ΄ την "νεολαία" και άλλοι πιο επιεικείς και με χιούμορ γέλαγαν μαζί μας . Μετά , ένας-ένας πάντα με την "εξαιρετική" μας υποκριτική ικανότητα παρατηρούσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια ένα τυχαίο αντικείμενο στην βιτρίνα ενός μαγαζιού . Πότε ο ένας και πότε ο άλλος και πότε όλοι μαζί σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Οι περαστικοί ένας-ένας άρχιζαν και πάλι να συνωστίζονται από πίσω μας και άλλοι ακόμη πιο τολμηροί μας παραμέριζαν για να δουν . Μάταια όμως αφού δεν έβρισκαν τον λόγο που μπορεί να κάνει 5-6 πιτσιρικάδες να 'χουν σταθεί με τόση θαμπωμάρα μπροστά από μια βιτρίνα. Ύστερα παρατηρούσαν εμάς προσπαθώντας να καταλάβουν . Και πάλι το ίδιο τέλος στην "παράσταση"... Βροντερά γέλια και το "κοινό" αποχωρεί απογοητευμένο ....

Τώρα δουλεύω σε περίπτερο . Με τους φίλους μου δεν μιλάω . "Ωριμάσαμε".
Παρατηρώ τον κόσμο που περνάει από μπροστά . Κοιτούν όλοι κλεφτά και αδιάφορα τα κρεμασμένα περιοδικά . Ξάφνου ένας σταματάει διαβάζοντας τους τίτλους σ' ένα απ' αυτά . Έρχεται κι άλλος.. Πίσω απ' τον προηγούμενο .Να διαβάσει το ίδιο ακριβώς περιοδικό παρατηρώντας συγχρόνως και τον συν-αναγνώστη του . Δεν θέλει να διαβάσει τους τίτλους μα το βλέμμα και το μυαλό του τελευταίου . Ήρθε κι άλλος . Μαζεύτηκαν 6 άνθρωποι να διαβάσουν τα ίδια γράμματα στο ίδιο περιοδικό . Μαζεύτηκαν 6 άνθρωποι να παρακολουθήσουν ο ένας τον άλλον και να καλύψουν την αχόρταγη περιέργεια τους.

Δύο αντιφατικοί συνειρμοί .

Δύο αντιφατικές σκέψεις . Η μία θετική και η άλλη όχι.

1η) Ανθρώπινη επαφή - επικοινωνία - συλλογικότητα - κοινότητα - κοινωνία....

2η) Μιμητισμός - μαζοποίηση - καθοδήγηση - μόδα που οδηγούν σε ατομικότητα - περιθωριοποίηση - αποξένωση - μοναξιά...

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

ΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Aπαντήσεις και απορίες σε κοινότυπες απόψεις :

1)"Το 15-20% των φοιτητών αποφασίζει κατάληψη δημόσιας περιουσίας - το 2-3% συμμετέχει ενεργά"

Θα 'ταν νομίζω περιττό να υπενθυμίσουμε πως το 80-85% είναι κοινώς "απολιτίκ". Για να μην πούμε παραπάνω.. Τα αίτια βέβαια θα 'πρεπε να ψαχτούν σε βάθος γι' αυτό και δεν κατακρίνω εύκολα. Αλλά ίσως σε κάποιο άλλο post.. Φοιτητές οι οποίοι επωφελούνται της καταλήψεως για ένα τρικούβερτο γλέντι στο διασκεδαστήριο όπου κλείνει τραπέζια η ΠΑΣΠ . Φοιτητές οι οποίοι μπορεί να κλείσουν ένα οργιώδες τριήμερο στη Μύκονο μέσω ΔΑΠ κ.ο.κ.

Υπάρχουν βέβαια και οι μέσες καταστάσεις που είναι ή απλά μπερδεμένοι με τα πάντα που συμβαίνουν γύρω τους ή απλά δεν ασχολούνται γιατί δεν βλέπουν τον λόγο ή γιατί θέλουν να πάρουν αυτό το υπερτιμημένο τελικά πτυχίο και τίποτα άλλο στη ζωή τους.

Πως λοιπόν να μην αποφασιστεί κατάληψη της σχολής απ΄ το 15-20% των φοιτητών; Λογικό δεν φαίνεται;

Όταν σε κάθε γεν. συνέλευση συμμετέχει το 15-20% , το 15-20% θα 'ναι και αυτό που θα αποφασίσει.

Εάν λοιπόν όσοι στηρίζετε αυτή την θέση και ανήκετε στον φοιτητικό χώρο νομίζετε ότι είστε το 80% τότε είναι στο χέρι σας να ανοίξετε την κάθε σχολή. Ας βγει πλαίσιο στις συνελεύσεις που θα υπερψηφιστεί συντριπτικά λοιπόν : "ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ" !

Για να μην έχουμε αυταπάτες αυτό δεν συμβαίνει έτσι εύκολα. Εάν αυτό το 80% σήμερα σκεφτόταν λίγο περισσότερο θα έκανε άμεσα και πολιτική και μόνο που θα σκεφτόταν. Έτσι απλά. Και ως λογικό επόμενο δεν θα βρισκόταν ολόκληρη η ανθρωπότητα και η φύση που την περιβάλλει σ' αυτήν τη κατάντια. Δυστυχώς όμως...

Το ότι αποφασίζει τελικά αυτή η μειοψηφία δεν σημαίνει ότι η υπόλοιπη πλειοψηφία έχει κάποια άποψη επί του θέματος όπως και δεν σημαίνει πως η μειοψηφία δρα με λάθος τρόπο. Στην ιστορία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η μειοψηφία ήταν η "σωστή" και όλοι οι άλλοι "λάθος". Ακόμα κι αν η μειοψηφία αντιστοιχεί στον "παραλογισμό" του ενός ατόμου.

Θα ’ταν βέβαια μέγιστο λάθος να μην αναφέρω πως το μεγαλύτερο ποσοστό απ’ το 20% μόνο πολιτικοποιημένοι τελικά δεν είναι. Μιλάω για εκείνα τα άβουλα όντα που απλά συμμετέχουν στα «κοινά» γιατί ο κολλητός τους έτυχε να ανήκει στην τάδε ή δείνα παράταξη , ε , και είπαν τα παιδιά να περάσουν μια βόλτα απ’ τ’ αμφιθέατρο να ρίξουν κι έναν ψηφουλάκο. Όταν όμως ρωτήσεις γιατί ψήφισαν αυτό , η απάντηση μάλλον παιδική ή ανύπαρκτη θα’ ναι.

Τέλος αυτό το 2-3% που μένει και στην κατάληψη είναι μόνο οι γνωστοί μας «παραταξο»-ποιημένοι. Αυτή είναι και η κατάντια . Αυτοί που προκαλούν την απέχθεια και την αηδία μιλώντας πάντα μ’ αυτή τη γλοιώδη γλώσσα και τον ξύλινο λόγο . Αυτοί που στις συνελεύσεις αντί να κάνουν διάλογο αρκούνται στον ανούσιο διαπληκτισμό μεταξύ τους (και όχι μόνο στις συνελεύσεις). Αυτοί που τελικά καταφέρνουν τις καθαρές φωνές να τις κάνουν να σωπάσουν και ν’ απέχουν από οποιουδήποτε είδους κινητοποίηση γιατί δεν αντέχουν την ρητορική τους και ούτε να αντιπροσωπεύονται απ’ αυτήν.

2)"Παρεμποδίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία για τους υπόλοιπους φοιτητές"

Αν και κατά κύριο λόγο έχει σχολιαστεί και αυτή η άποψη από τα παραπάνω έχω μια απορία.. Πως τελικά μπορεί το φοιτητικό κίνημα να διεκδικήσει ή να εναντιωποιηθεί στο οτιδήποτε δίχως κατάληψη ; Και ρωτάω τελείως καλοπροαίρετα.. Εάν κάποιος ξέρει θα ήθελα να μάθω.

Κατά τα άλλα αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως οποιαδήποτε μορφή πάλης έχει κατακριθεί με τον ίδιο ακριβώς επιπόλαιο τρόπο.

Σκουπιδιάρηδες --> μικρόβια - ποντίκια - κατσαρίδες - ανυπόφορη δυσοσμία κλπ

Λιμενεργάτες ---> νησιά απομονωμένα - αγρότες και σάπια οπωροκηπευτικά - δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι τουρίστες.

Και πάει λέγοντας…

3)"Γιατί δηλαδή να μην καταργηθεί το άσυλο; Για να τa σπάνε κάθε χρόνο; Να καταστρέφουν την δημόσια περιουσία; "

Πάντα κοντόφθαλμοι και ετοιμόλογοι… Η σύγχυση πλανάται στον αέρα και ανά πάσα στιγμή κάποιος την αρπάζει σαν κρυολόγημα. Μάλλον η δημοκρατία φταίει… Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ ζήσανε δικτατορία μπορεί να ξεστομίσουν και την άλλη παρατραβηγμένη κοινότυπη άποψη «μια δικτατορία μας χρειάζεται>> έτσι, λησμονώντας τα πάντα ,απλά ,ανάλαφρα και επιπόλαια. Όπως και η εποχή μας…

Εποχή της τρομολαγνίας … Ζητάμε όλο και περισσότερη ασφάλεια-αστυνόμευση – αστυνόμευση – αστυνόμευση! Μέχρι που ζητάμε αστυνόμευση για την αστυνόμευση. Αλλά η πραγματική ασφάλεια κρύβεται μόνο στην έννοια του ενεργού πολίτη.


Δεν ξέρω δυσκολεύομαι πραγματικά να σχολιάσω. Παραθέτω απλά και αυτή την άποψη και αν θέλει κάποιος ας την σχολιάσει.

Συμπερασματικά βλέπω πως ο λαός μας αντιδρά και αποφεύγει την σκέψη όπως και ο βρικόλακας το σκόρδο. Γιατί η αλήθεια είναι πως μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο να λάβεις υπ’ όψιν σου όλες τις παραμέτρους για το κάθε τι. Ο καθένας ανάλογα πως βολεύει βρίσκει τον εχθρό του σ’ αυτόν που εμποδίζει το προσωρινό του συμφέρον και είναι και αδύνατον να του αλλάξεις γνώμη. Έτσι άμεσα ζει και «καλύτερα». Έμμεσα όμως ;

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

"Mια ζωή ταγμένη στη ζωή"



" Πάνω απ’τα πιο ψ
ηλά σύννεφα,

κελαηδούν πουλιά που τα λένε "θλίψεις".

Κάποτε, λένε, πέταξαν με τόση ορμή προς

τα πάνω που έφτασαν πάνω κι απ’τις

ψηλότερες βουνοκορφές, πάνω κι απ’τα

σύννεφα.

Η ιστορία είναι παλιά και όλοι

την ξέρουν...Οι θλίψεις είναι τα πιο

χαρούμενα και τα πιο ελπιδοφόρα πουλιά.

Ονομάστηκαν έτσι διότι η θλίψη

προέρχεται από την παρεμπόδιση της χαράς.

Και σε τούτο τον κόσμο η χαρά, η γαλήνη και

η καλοσύνη που έφερε το κελάηδισμά τους ήταν

πράγματα ανεπιθύμητα.

Κάτι πλάσματα, οι άνθρωποι,

γνωστοί και ως δολοφόνοι τα σκότωναν...

Οι θλίψεις τρόμαξαν κι άρχισαν ν’απομακρύνονται

απ’αυτούς.Φεύγαν όλο και πιό μακριά...Στη θάλασσα,

στους κάμπους,στα βουνά...Κι ύστερα στον ουρανό.Οι

θλίψεις, πουλιά περήφανα, άνοιξαν διάπλατα τα φτερά

τους, έκραξαν δυνατά ( σαν κλάμα και ουρλιαχτό μαζί) και έφυγαν μακριά...

Μακριά απ’το παντού... "



Κάπως έτσι αρχίζει ή τελειώνει η ζωή πολλών που απλά έτυχε να γεννηθούν πουλιά και αρνήθηκαν να πατήσουν το χώμα. Αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τη κατάντια αυτή που ακόμη λέμε άνθρωπο. Αρνήθηκαν να υποκύψουν στο ψέμα, στην κατάντια αυτή που ακόμη λέμε ζωή. Αρνήθηκαν να κόψουν τα φτερά τους για να ζήσουν αυτό που στη γη τους προετοίμασαν χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια αγνοώντας τους μια ολόκληρη αιωνιότητα. Από εδώ ως τους άλλους γαλαξίες - από εδώ ως το άπειρο - από εδώ ως το άπειρο του απείρου και ως το τέλος του παντού κι ακόμη πιο μακριά πουλιά αργοπεθαίνουν κάθε στιγμή σ' αυτόν ή και σε άλλους κόσμους βασανιστικά προσπαθώντας όχι να επιβιώσουν αλλά να ζήσουν.

΄Ομως υπάρχουν και άλλοι που τα κατάφεραν μάλλον καλύτερα. Φτάνουν να έχουν ταυτιστεί πλήρως μ' αυτό το ψέμακαι να μην αναγνωρίζουν διόλου τις πραγματικές αρετές της ζωής. Και η σημαντικότερη απ' αυτές η ελευθερία. Ζώντας καθημερινά σε μια ευτυχία φτιαγμένη από άγνοια, παθητικότητα και μοιρολατρία. 'Η σε μια ευτυχία που τους δίνει μια γερή δόση πρέζας που τρυπάει τη ψυχή. Ναρκομανείς των Night clubs, των σκυλάδικων, οποιασδήποτε μορφής ανόητου καταναλωτισμού, των τηλε-γλεντιών και των μεσημεριανών υποανάπτυκτων τηλε-κουτσομπολιών…

Ζombies που βιώνουν στιγμές είτε έμμεσα και με ένα "τηλε"μπροστά απ' το κάθε τους βίωμα είτε άμεσα θολώνοντας τον εαυτό τους , κρύβοντας του τις πραγματικές προσδοκίες ενός ανθρώπου άρα και του εαυτού τους και ξεπουλώντας τον για μια στιγμή ψεύτικης , σάπιας και λάγνας χαράς.

Ναι, ίσως και να είμαι ουτοπιστής. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει να ζήσω σε κάποιο γαμημένο πλανήτη με κάποιο γαμημένο σύστημα και κατεστημένο αδιαφορώντας για το πως πραγματικά θα μ' άρεσε να ζήσω. Δεν ζω με υποκατάστατα ζωής. Δεν ελίσσομαι μέσα σ' αυτό το σύστημα για να επιβιώνω απλά. Προτιμώ να ζω τη λατρευτή μου θλίψη γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου. Και όσο αυτή μου απομένει , αυτή θα ζω. Μία αλήθεια σε ένα κόσμο χτισμένο με βρώμικα ψέματα είναι ιδιαίτερα γοητευτική...

Προσπαθώ λοιπόν να ζήσω - άρα προσπαθώ να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν - άρα ξέρω τι θέλω ν' αλλάξω - άρα δεν έκλεισα τα μάτια μου ποτέ σε οποιοδήποτε άδικο έγκλημα και δεν γύρισα την πλάτη σε κανένα απομεινάρι ευτυχίας όταν μας το κλέβανε ή όταν το σκοτώναμε εμείς οι ίδιοι.

Δεν είναι λοιπόν μια ζωή ταγμένη σε οποιοδήποτε κόμμα , δεν είναι μια ζωή ταγμένη σε οποιαδήποτε ιδεολογία , δεν είναι μια ζωή ταγμένη στον πόλεμο με τους εχθρούς μου αλλά μια ζωή ταγμένη στη ζωή.