"Mια ζωή ταγμένη στη ζωή"

" Πάνω απ’τα πιο ψηλά σύννεφα,

κελαηδούν πουλιά που τα λένε "θλίψεις".

Κάποτε, λένε, πέταξαν με τόση ορμή προς

τα πάνω που έφτασαν πάνω κι απ’τις

ψηλότερες βουνοκορφές, πάνω κι απ’τα

σύννεφα.

Η ιστορία είναι παλιά και όλοι

την ξέρουν...Οι θλίψεις είναι τα πιο

χαρούμενα και τα πιο ελπιδοφόρα πουλιά.

Ονομάστηκαν έτσι διότι η θλίψη

προέρχεται από την παρεμπόδιση της χαράς.

Και σε τούτο τον κόσμο η χαρά, η γαλήνη και

η καλοσύνη που έφερε το κελάηδισμά τους ήταν

πράγματα ανεπιθύμητα.

Κάτι πλάσματα, οι άνθρωποι,

γνωστοί και ως δολοφόνοι τα σκότωναν...

Οι θλίψεις τρόμαξαν κι άρχισαν ν’απομακρύνονται

απ’αυτούς.Φεύγαν όλο και πιό μακριά...Στη θάλασσα,

στους κάμπους,στα βουνά...Κι ύστερα στον ουρανό.Οι

θλίψεις, πουλιά περήφανα, άνοιξαν διάπλατα τα φτερά

τους, έκραξαν δυνατά ( σαν κλάμα και ουρλιαχτό μαζί) και έφυγαν μακριά...

Μακριά απ’το παντού... "

Κάπως έτσι αρχίζει ή τελειώνει η ζωή πολλών που απλά έτυχε να γεννηθούν πουλιά και αρνήθηκαν να πατήσουν το χώμα. Αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τη κατάντια αυτή που ακόμη λέμε άνθρωπο. Αρνήθηκαν να υποκύψουν στο ψέμα, στην κατάντια αυτή που ακόμη λέμε ζωή. Αρνήθηκαν να κόψουν τα φτερά τους για να ζήσουν αυτό που στη γη τους προετοίμασαν χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια αγνοώντας τους μια ολόκληρη αιωνιότητα. Από εδώ ως τους άλλους γαλαξίες - από εδώ ως το άπειρο - από εδώ ως το άπειρο του απείρου και ως το τέλος του παντού κι ακόμη πιο μακριά πουλιά αργοπεθαίνουν κάθε στιγμή σ' αυτόν ή και σε άλλους κόσμους βασανιστικά προσπαθώντας όχι να επιβιώσουν αλλά να ζήσουν.

΄Ομως υπάρχουν και άλλοι που τα κατάφεραν μάλλον καλύτερα. Φτάνουν να έχουν ταυτιστεί πλήρως μ' αυτό το ψέμακαι να μην αναγνωρίζουν διόλου τις πραγματικές αρετές της ζωής. Και η σημαντικότερη απ' αυτές η ελευθερία. Ζώντας καθημερινά σε μια ευτυχία φτιαγμένη από άγνοια, παθητικότητα και μοιρολατρία. 'Η σε μια ευτυχία που τους δίνει μια γερή δόση πρέζας που τρυπάει τη ψυχή. Ναρκομανείς των Night clubs, των σκυλάδικων, οποιασδήποτε μορφής ανόητου καταναλωτισμού, των τηλε-γλεντιών και των μεσημεριανών υποανάπτυκτων τηλε-κουτσομπολιών…

Ζombies που βιώνουν στιγμές είτε έμμεσα και με ένα "τηλε"μπροστά απ' το κάθε τους βίωμα είτε άμεσα θολώνοντας τον εαυτό τους , κρύβοντας του τις πραγματικές προσδοκίες ενός ανθρώπου άρα και του εαυτού τους και ξεπουλώντας τον για μια στιγμή ψεύτικης , σάπιας και λάγνας χαράς.

Ναι, ίσως και να είμαι ουτοπιστής. Δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει να ζήσω σε κάποιο γαμημένο πλανήτη με κάποιο γαμημένο σύστημα και κατεστημένο αδιαφορώντας για το πως πραγματικά θα μ' άρεσε να ζήσω. Δεν ζω με υποκατάστατα ζωής. Δεν ελίσσομαι μέσα σ' αυτό το σύστημα για να επιβιώνω απλά. Προτιμώ να ζω τη λατρευτή μου θλίψη γιατί αυτή είναι η αλήθεια μου. Και όσο αυτή μου απομένει , αυτή θα ζω. Μία αλήθεια σε ένα κόσμο χτισμένο με βρώμικα ψέματα είναι ιδιαίτερα γοητευτική...

Προσπαθώ λοιπόν να ζήσω - άρα προσπαθώ να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν - άρα ξέρω τι θέλω ν' αλλάξω - άρα δεν έκλεισα τα μάτια μου ποτέ σε οποιοδήποτε άδικο έγκλημα και δεν γύρισα την πλάτη σε κανένα απομεινάρι ευτυχίας όταν μας το κλέβανε ή όταν το σκοτώναμε εμείς οι ίδιοι.

Δεν είναι λοιπόν μια ζωή ταγμένη σε οποιοδήποτε κόμμα , δεν είναι μια ζωή ταγμένη σε οποιαδήποτε ιδεολογία , δεν είναι μια ζωή ταγμένη στον πόλεμο με τους εχθρούς μου αλλά μια ζωή ταγμένη στη ζωή.