Νοσταλγοί του Παρελθόντος

Δεν θυμάμαι που το διάβασα…
«Λαχταράμε όσα αφήνουμε πίσω και ονειρευόμαστε το μέλλον»…

Είναι ακριβώς έτσι. Νοσταλγοί του παρελθόντος και των αναμνήσεων και παρόλα αυτά ονειρευόμαστε το μέλλον. Η αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο.
Η ζωή μας… μια αντίφαση. Όπως κι ένας θάνατος αγαπημένου μας προσώπου.
Το μόνο που θέλουμε είναι να τον ξαναδούμε όμως τίποτα δεν γίνεται να τον φέρει πίσω. Κι έτσι υπάρχουν αυτοί που θα προχωρήσουν μπροστά και θα φτιάξουν ξανά τη ζωή τους , θα καταφέρουν να ’χουν όνειρα και πάλι για το μέλλον και υπάρχουν και άλλοι που δεν καταφέρνουν ή συνειδητά επιλέγουν να μην ξεγελάσουν τον εαυτό τους, κι έτσι η ζωή τους και το μέλλον τους είναι μια φωτογραφία με αυτόν , ένα γράμμα του , η φωνή του ηχογραφημένη σε μια κασέτα….

Έτσι και το παρελθόν μας. Τίποτα δεν μπορεί να το φέρει πίσω. Άλλοι λοιπόν ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους με όνειρα για το μέλλον ενώ άλλοι ονειροπολούν και αναθυμούνται το παρελθόν. Όμως εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά : Αυτοί που κατάφεραν να φτιάξουν μια νέα ζωή στη πραγματικότητα κατάφεραν να φτιάξουν ένα ακόμη παρελθόν που ίσως στο μέλλον τους δυσκολέψει να το προσπεράσουν όταν θα πρέπει – όταν θα ’ναι η ώρα. Επομένως πως πρέπει ένας άνθρωπος να ‘ναι φτιαγμένος για να προσπερνά πάντα το παρελθόν του, πρόσφατο ή μη ;

Οι στιγμές λοιπόν είναι το πιο όμορφο έγκλημα. Έγκλημα και αυτοκτονία μαζί. Τις ζεις σαν να μην πρόκειται αυτές να τελειώσουν ποτέ. Σαν να υπάρχει μια αστείρευτη πηγή απ’ αυτές και ξάφνου όλα αλλάζουν. Και στέκεσαι εκεί στη μέση του πουθενά ψάχνοντας για στήριγμα. Το μηδέν , το κενό , το τίποτα και όλα όσα το εκφράζουν σε περιβάλλουν. Μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτά. Και όσα πιο πολλά ήταν αυτά που είχες και έζησες πριν απ’ αυτή τη καταραμένη στιγμή τόσο πιο αποτρόπαιο είναι το έγκλημα . Όσο πιο πολύ ερωτεύτηκες τόσο πιο πολύ θα κλάψεις . Όσο πιο πολύ αγάπησες τόσο πιο πολύ θα πονέσεις Όσο πιο πολύ πίστεψες – εμπιστεύτηκες τόσο πιο πολλά αγκάθια θα φορέσει η ψυχή σου για να προστατευτείς τις επόμενες φορές. Μα θα υπάρξουν επόμενες φορές ; Πως μπορεί αυτή η «πέτρα» να γίνει και πάλι «σφουγγάρι», να ρουφήξει ξανά στιγμές , να δεχτεί αγάπη και πόσο μάλλον να ξαναγαπήσει… ;

Παραθέτω σχετικούς στίχους :

Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
Ματώνει τα νύχια ,παλεύει με κτήνη
Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
Κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει ,διψάει να ομορφύνει....
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

…Κι έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
Αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Κι εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

Στιγμές είναι το πιο όμορφο έγκλημα σου λέω
Γεννιέται η ζωή σου , πεθαίνεις μαζί τους
Κλαις και γελάς ανασταίνεις , σκοτώνεις
Και πριν το σκεφτείς το μαχαίρι σηκώνεις
Θυμάσαι λες…πείθεις το εγώ σου
Κλαις ξανά-θυμάσαι- ήταν ο εαυτός σου
Στιγμές ομορφιάς που έζησες …
Λίγο σπρώχνεις το μαχαίρι κι έσβησες.

Το Τελευταίο Δάκρυ

Mια στάλα…
το τελευταίο δάκρυ σου...Αυτό φοβάμαι. Αυτό φοβάμαι πως θα μείνει για πάντα εκεί. Φεύγεις τόσο μακριά και δεν προλαβαίνεις να δακρύσεις… ή δεν κατάφερες. Και είναι πιο σημαντικό σίγουρα αυτό από ένα χαμόγελο αποχαιρετισμού. Εύκολο αλήθεια πριν φύγεις να μου χαμογελάσεις μα αν αντί αυτού κρύβεις καλά ένα δάκρυ , πόσο δύσκολο είναι να στάξει; Κι εγώ περίμενα... Κι εσύ περίμενες…

Μάταια. «Η σιωπή ενίκησε» , είπα από μέσα μου, στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. Να ξεφύγει από την πεζότητα της συνήθειας. Ακόμα και την ώρα που διαδραματίζονται όλα. Ακόμα και τώρα. Εμμονή του νου μου να ντύνει την κυνικότητα με μυστήριο , με μαγεία. Τελικά γέλασα μόνος αφού δεν με έβλεπες. Γέλασα γι’ αυτό το δάκρυ που ποτέ δεν είδα. Είτε για την ειρωνεία της ζωής είτε για την αρρώστια του μυαλού μου να περιμένει αυτό που φαντάστηκε . «Άλλη μια στιγμή για να περνά στις προθανάτιες γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες» , σκέφτηκα. Μέχρι ο θάνατος να σου κάνει γνωστό ότι δεν θυμάσαι τίποτα. Να δείξει κι αυτός πόσο πεζός είναι. Άψυχος ο θάνατος. Δεν βοηθά να θυμηθώ. Δεν συγκινείται ; Κι ένα δάκρυ.. μια στάλα θα μείνει στα μάτια μου που δεν θυμήθηκα και θα φύγω βιαστικά δίχως να το θέλω . Χωρίς το δάκρυ μου να στάξει ποτέ. Κι εγώ περίμενα… Κι εσύ περίμενες.

Μάταια. «Ο θάνατος ενίκησε» , είπα από μέσα μου , στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. . .

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Αγνοώντας το σήμερα μπορώ κάλλιστα να ονειρευτώ το αύριο.
Αν όμως σήμερα δεν δουλέψω για να είναι το αύριο όσο όμορφο το ονειρεύομαι, το αύριο θα μείνει για πάντα ένα όμορφο όνειρο.
Άρα λοιπόν ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα για να έχω ένα ονειρεμένο αύριο.
Ναι , όμως όταν το αύριο έρθει θα είναι το σήμερα. Οπότε κάθε μέρα συνεπάγεται δουλειά για το αύριο. Οπότε ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα αγνοώντας το αύριο.
Γιατί σκεπτόμενος το αύριο συνειδητοποιώ ότι και αύριο θα δουλεύω οπότε δεν θα βρίσκω το νόημα να δουλεύω κάθε σήμερα για το αύριο.

Αν όμως δεν έχεις στο μυαλό σου το αύριο πώς είναι δυνατόν να κάνεις όνειρα ;
Και πως είναι δυνατόν να ζήσει κανείς δίχως όνειρα ;



Ανασυντάσσω και συμπληρώνω:

Δουλεύω σήμερα ονειρευόμενος το αύριο αγνοώντας την πραγματικότητα.
Διότι αν σκεφτώ την πραγματικότητα θα διαπιστώσω πως δεν έχει νόημα να ονειρεύομαι οπότε δεν θα το καταφέρνω πια. Και..ζωή δίχως όνειρα = ζωή δίχως νόημα.

Κάποιος όμως με γερά νεύρα ή με ανυπόφορο μυαλό σαν το δικό μου θα σημείωνε πως αφού αγνοώ επιτηδευμένα την πραγματικότητα για να πετύχει αυτή η «θεωρία ζωής» θα ’πρεπε να αγνοώ τον εαυτό μου που γνωρίζει ότι επιτηδευμένα «ξεχνώ» την πραγματικότητα. Διαφορετικά θα ‘ταν εύκολο να καταρρεύσουν τα πάντα. Η θεωρία , τα όνειρα , η δουλειά ...η ζωή.... Και πάει λέγοντας ο ψυχολογικός εμφύλιος πόλεμος του μυαλού.
Πως όμως θα μπορούσα να τον αποφύγει κανείς ;
Ιδού η ερώτησης. Παρακαλώ πείτε την γνώμη σας γιατί αναμένεται συνέχεια του post.(...πιο σπαστική).