ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Αγνοώντας το σήμερα μπορώ κάλλιστα να ονειρευτώ το αύριο.
Αν όμως σήμερα δεν δουλέψω για να είναι το αύριο όσο όμορφο το ονειρεύομαι, το αύριο θα μείνει για πάντα ένα όμορφο όνειρο.
Άρα λοιπόν ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα για να έχω ένα ονειρεμένο αύριο.
Ναι , όμως όταν το αύριο έρθει θα είναι το σήμερα. Οπότε κάθε μέρα συνεπάγεται δουλειά για το αύριο. Οπότε ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα αγνοώντας το αύριο.
Γιατί σκεπτόμενος το αύριο συνειδητοποιώ ότι και αύριο θα δουλεύω οπότε δεν θα βρίσκω το νόημα να δουλεύω κάθε σήμερα για το αύριο.

Αν όμως δεν έχεις στο μυαλό σου το αύριο πώς είναι δυνατόν να κάνεις όνειρα ;
Και πως είναι δυνατόν να ζήσει κανείς δίχως όνειρα ;



Ανασυντάσσω και συμπληρώνω:

Δουλεύω σήμερα ονειρευόμενος το αύριο αγνοώντας την πραγματικότητα.
Διότι αν σκεφτώ την πραγματικότητα θα διαπιστώσω πως δεν έχει νόημα να ονειρεύομαι οπότε δεν θα το καταφέρνω πια. Και..ζωή δίχως όνειρα = ζωή δίχως νόημα.

Κάποιος όμως με γερά νεύρα ή με ανυπόφορο μυαλό σαν το δικό μου θα σημείωνε πως αφού αγνοώ επιτηδευμένα την πραγματικότητα για να πετύχει αυτή η «θεωρία ζωής» θα ’πρεπε να αγνοώ τον εαυτό μου που γνωρίζει ότι επιτηδευμένα «ξεχνώ» την πραγματικότητα. Διαφορετικά θα ‘ταν εύκολο να καταρρεύσουν τα πάντα. Η θεωρία , τα όνειρα , η δουλειά ...η ζωή.... Και πάει λέγοντας ο ψυχολογικός εμφύλιος πόλεμος του μυαλού.
Πως όμως θα μπορούσα να τον αποφύγει κανείς ;
Ιδού η ερώτησης. Παρακαλώ πείτε την γνώμη σας γιατί αναμένεται συνέχεια του post.(...πιο σπαστική).