Το Τελευταίο Δάκρυ

Mια στάλα…
το τελευταίο δάκρυ σου...Αυτό φοβάμαι. Αυτό φοβάμαι πως θα μείνει για πάντα εκεί. Φεύγεις τόσο μακριά και δεν προλαβαίνεις να δακρύσεις… ή δεν κατάφερες. Και είναι πιο σημαντικό σίγουρα αυτό από ένα χαμόγελο αποχαιρετισμού. Εύκολο αλήθεια πριν φύγεις να μου χαμογελάσεις μα αν αντί αυτού κρύβεις καλά ένα δάκρυ , πόσο δύσκολο είναι να στάξει; Κι εγώ περίμενα... Κι εσύ περίμενες…

Μάταια. «Η σιωπή ενίκησε» , είπα από μέσα μου, στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. Να ξεφύγει από την πεζότητα της συνήθειας. Ακόμα και την ώρα που διαδραματίζονται όλα. Ακόμα και τώρα. Εμμονή του νου μου να ντύνει την κυνικότητα με μυστήριο , με μαγεία. Τελικά γέλασα μόνος αφού δεν με έβλεπες. Γέλασα γι’ αυτό το δάκρυ που ποτέ δεν είδα. Είτε για την ειρωνεία της ζωής είτε για την αρρώστια του μυαλού μου να περιμένει αυτό που φαντάστηκε . «Άλλη μια στιγμή για να περνά στις προθανάτιες γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες» , σκέφτηκα. Μέχρι ο θάνατος να σου κάνει γνωστό ότι δεν θυμάσαι τίποτα. Να δείξει κι αυτός πόσο πεζός είναι. Άψυχος ο θάνατος. Δεν βοηθά να θυμηθώ. Δεν συγκινείται ; Κι ένα δάκρυ.. μια στάλα θα μείνει στα μάτια μου που δεν θυμήθηκα και θα φύγω βιαστικά δίχως να το θέλω . Χωρίς το δάκρυ μου να στάξει ποτέ. Κι εγώ περίμενα… Κι εσύ περίμενες.

Μάταια. «Ο θάνατος ενίκησε» , είπα από μέσα μου , στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. . .