Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κι όμως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Έχω χρόνια αναπηρία. Δυστυχώς. Μια ζωή καταδικασμένη σ’ αυτή την καταραμένη αναπηρία. Πάει καιρός, θυμάμαι που άρχισε να διαφαίνεται.
Όπως όλα τα παιδιά αναπτύχθηκα κι εγώ φυσιολογικά. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ψήλωνα… οι πρώτες τρίχες που σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος μα και ταυτόχρονα περίεργα έκαναν αισθητή την παρουσία τους... Σιγά-σιγά χρειαζόταν να ξυρίζομαι… Τα χαρακτηριστικά άρχισαν να γίνονται περισσότερο αρρενωπά. Οι πρώτες ορμές… Οι πρώτες ανησυχίες για τις γυναίκες… Οι πρώτοι έρωτες…
Όλα λοιπόν ίδια με τους υπόλοιπους. Μέχρι εκεί όμως.
Το σημαντικότερο μέρος της ανάπτυξης είναι μάλλον το τελευταίο. Όλοι το πέρασαν με ιδιαίτερη ευκολία. Εγώ όμως δεν το πέρασα ποτέ. Έμεινα εκεί παγωμένος να βλέπω την αλλαγή των υπολοίπων στο τελευταίο αυτό στάδιο και να περιμένω την σειρά μου. Ήταν μάταιο. Είχα ένα σωστό προαίσθημα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.
Το τελευταίο στάδιο λοιπόν σχετίζεται περισσότερο με τον εσωτερικό σου κόσμο. Είναι κάπου εκεί λίγο πριν την ενηλικίωση. Μαθαίνεις να κρύβεις τα συναισθήματα σου. Να προστατεύεις τον εαυτό σου κρύβοντας ή σκοτώνοντας για πάντα την ψυχή σου. Είναι κάτι σαν την περιτομή. Το κάνεις αυτό μια και καλή για να γλιτώσεις από τις μετέπειτα πληγές.
Λένε λοιπόν πως οι ψυχές δεν μπορούν να αντέξουν όσα βλέπουν τα μάτια μας – όσα ακούμε – όσα νιώθουμε. Κι έτσι είναι βασικό κομμάτι της φυσιολογικής εξέλιξης ενός ανθρώπινου σώματος να κρυφτεί η ψυχή σου.
Σε εμένα τα πράγματα δεν συνέβησαν όπως ακριβώς έπρεπε.
Κι από τότε δεν περπατάω – σέρνομαι. ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ – ΒΟΥΡΚΩΝΩ.
Γιατί πίσω από τις σκέψεις μου κρύβεται μια σακατεμένη αγέρωχη ψυχή που στέκεται όρθια στον κοινωνικό πόλεμο με τους…. « εν ζωή άψυχους».
5 σχόλια:
''μαθαίνουν να κρύβουν τα συναισθήματά τους'' ωραία,μα το χειρότερο για μένα δεν είναι αυτό. μαθαίνουν να είναι ψεύτικοι,να υποκρίνονται..βέβαια ,αν το καλοσκεφτείς, αυτά τα 2 μπορεί και να ταυτίζονται αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις, οπότε προτειμώ το δεύτερο.Γιατί και εσύ έμαθες να κρύβεις τα συναισθήματά σου για να προστατευτείς από τις μετέπειτα πληγές και αυτό δεν είναι κακό, απλά υποδηλώνει ότι έχεις υποστεί αρκετές ήττες..σ'αυτό το σημείο μπερδεύομαι λίγο μ'αυτά που γράφεις.
Επίσης, θα διαφωνήσω λίγο στο χρονικό της όλης υπόθεσης.Νομίζω πως όλα αυτά συμβαίνουν πολύ πιο πριν και αυτό είναι το τραγικό.Κάπου στα τέλη του δημοτικού θα έλεγα..
Ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει το τελευταίο καιρό, ειλικρινά. Θα ήταν από τις λίγες φορές που θα μπορούσα να γράψω ατέλειωτες αράδες για τα συναισθήματα που ένοιωσα και τις σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό διαβαζοντάς το. Σου εύχομαι να μην ενηλικιωθείς ποτέ. Καληνύχτα...
Έλενα δεν συμφωνώ και πολύ. Απλά πιστεύω πως έχει να κάνει με την σκοπιά που τα βλέπει ο καθένας. Ίσως κατα βάθος να λέμε και το ίδιο. Ναι, το ψέμα σίγουρα ταυτίζεται με όσα έγραψα. Είναι συνυφασμένα αυτά τα δύο. Όταν αποστασιοποιείς την ψυχή σου από όσα ζεις ουσιαστικά τα ζεις όλα διαφορετικά. Δεν νιώθεις και δεν αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Εγώ σίγουρα μπορεί να έχω ευχηθεί να καταφέρω να φορέσω αγκάθια στη ψυχή μου για να μην την αγγίζει κανείς αλλά δυστυχώς ποτέ δεν τα κατάφερα. Οι ήττες που αναφέρεις είναι λοιπόν μια καθημερινότητα για όσους δεν κατάφεραν να περάσουν αυτό το στάδιο της ανάπτυξης. Και δεν άλλαξε κάτι σε αυτό ποτέ. Όσο κι αν προσπαθείς αν ο χρόνος σε ξέχασε δεν πρόκειται να τα καταφέρεις να αλλάξεις.
Όσον αφορά τον χρόνο... Μπορεί να' χεις και δίκιο. Δεν ξέρω. Απλά στον καθένα είναι και διαφορετικός ο χρόνος που το αντιλαμβάνεται ή και που όντως συμβαίνει στους γύρω του. Αυτά.
Χρήστο ευχαριστώ και πάλι ...και ιδιαίτερα για την ευχή και την ανταποδίδω. Με συγκινεί κάθε φορά που βλέπω πως με νιώθεις.
Πόσο δίκιο έχεις Βαγγέλη, έτσι συμβαίνει πράγματι...
Ένα αγαπημένο πρόσωπο μου είχε πεί μια φορά οτι η ψυχή πρέπει να πετάει ελεύθερα εκεί που λαχταράει,και προσπαθώ να το θυμάμαι κάθε στιγμή.
Πολύ ωραίο το post...
Θα ευχόμουνα κι εγώ το ίδιο σε όλους σας να μην ενηλικιωθείτε ποτε :)
Η ζωγραφιά σου Έλενα για ακόμη μια φορά είναι πολύ ωραία...
eimaste peperasmenoi sto xrono kai sto xwro...
exei ayto simasia? den nomizw... sinithws to ksexname.
to na kriveis sinaisthimata ine mia krifi eyxi ston oyrano pou oloi pothoume na pragmatopoiithei k poli ligoi to katafernoyme. isws stin teliki ayto poy exei simasia einai na aisthanese k na min fovasai na to diksis. na eise etoimi na analaveis tin euthini kai na niwthis wraia.
proswpika kourastika na prospathw na xtisw to pio aporthito kastro gia na min eisvalei kanis k mou klepsi tin iremia, kai sto perasma tou xronou na siniditopoiw pws to kastro pia den me xwraei k exi arxisei na kanei pagwnia. epomenws isws na itan kalitera na afina tis portes anoiktes k na eniwtha perisotera para na krivomai k siga siga na ksexnw pia eimai.
to xerw den polivgazoyn noima ayta poy lew, omws...
Δημοσίευση σχολίου