Βρήκα πριν κάνα μήνα το βιβλίο Φράουλες και αίμα του Τζέημς Κούνεν ελαφρώς μεταχειρισμένο μόνο με 3 ευρώ. Αρνούμενος να δω πρώτα την μεταφορά του βιβλίου σε ταινία αφού είμαι πεπεισμένος πλέον για το πολυειπωμένο «καμία ταινία δεν είναι άξια του βιβλίου», το αγόρασα αμέσως και το βιβλίο υπάρχει πλέον στο ράφι πλάι σε άλλα πολλά αδιάβαστα ακόμα αφού η συχνότητα που αγοράζω βιβλία είναι κατά πολύ δυσανάλογη με την συχνότητα που τα διαβάζω. Μια ιδιαίτερα ηδονική όμως διαδικασία είναι αυτή που χαζεύεις τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει και βλέποντας τα ανυπομονείς να έρθει η ώρα τους. Μετά κάποιο απ’ το ράφι σου τραβάει για τον τάδε η δείνα λόγο την προσοχή και αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι ξεκλέβοντας λέξεις φράσεις ή και αν σου αποσπάσει κατά πολύ το ενδιαφέρον και ολόκληρες σελίδες διάσπαρτες και ξαφνικά συνειδητοποιείς τι μαλακία έκανες … Διάβασες το τέλος. Τέτοια και άλλα πολλά κωμικά συμβαίνουν, όμως οι στιγμές αυτές για όσους δεν το έχουν ζήσει , πιστέψτε με , είναι ίσως καλύτερες πολλές φορές κι από την ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου σειριακά. Κάπως έτσι διάβασα λοιπόν και τον επίλογο του συγκεκριμένου βιβλίου που παραθέτω παρακάτω και θεωρώ ιδιαίτερα γοητευτικό ώστε να διαβάσω ολόκληρο το «φράουλες και άιμα» το συντομότερο δυνατόν:
Υπάρχουν μερικοί που θέλουν την ένοπλη επανάσταση, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς. Τουλάχιστον δεν είμαι τώρα. Έχω όμως, κύριοι, μία δήλωση να κάνω.
Εφόσον η Πρώτη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εκατόν ενενήντα δύο χρονών και εγώ είμαι δεκαεννιά, της δίνω άλλη μια ευκαιρία.
Αν όμως οι Δημοκρατικοί δεν αναδείξουν τον Αδιάφθορο, που τον αγαπώ , παρ’ όλες τις επιφυλάξεις μου, ή αν τον αναδείξουν , αλλά αυτός αποδειχθεί πως είναι αυτό που υποψιάζομαι και δε θέλω να παραδεχτώ, τότε δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να πω πως η δημοκρατία πέθανε και όχι μόνο πως πέθανε μα και πως δεν μπορεί πια να αναστηθεί με δημοκρατικά μέσα.
Εννοείται δεν θέλω να πολεμήσω στο Βιετνάμ. Ούτε όμως μ’ αρέσει να πολεμάω με την Στρατολογία ή με τον νόμο ή με οτιδήποτε είμαι ένας πολίτης δεκαεννιά χρονών και κουράστηκα να πολεμάω.
Κάποια μέρα θα σηκωθώ και θα πολεμήσω για καλά, για να μην χρειαστεί να ξαναπολεμήσω.
12 σχόλια:
Μήπως όμως αυτή η μέρα έχει φτάσει καιρό τώρα και απλά κάνουμε πως δεν την καταλαβαίνουμε; Όλα τα πολιτικά συστήματα που έχουν εφαρμοστεί έχουν αποτύχει. Αυτή η αποτυχία δεν οφείλεται μόνο στην ανικανότητα, διαφθορά κλπ της εκάστοτε εξουσίας. Οφείλεται και έχει τις ρίζες της μάλιστα στο πολιτικό θεσμό που ακολουθείται(εννοείται πως δεν προτείνω κάποιου είδους δικτατορίας έτσι).
me vasi ton anthrwpino paragonta k ti thelisi tou gia eksousia nomizw kanena eidos politikou sistimatos den mporei na efarmostei me epitixia k se makroprothesmi vasi...
to mono sistima omologw pws mou trava kapws tin prosoxi, den xerw kan an mporw na to onomasw sistima, ine i anarxia. vevaia, kati tetoio den mporei na epiteyxthei, mias k milame gia mia outopia. alla tha mou arese na dw estw k se eikoniki pragmatikotita ena kosmo xwris kamia eksousia na epivallete. gia na ksekatharisw k na min pareksigithw milw gia tin efarmogi tis k oxi gia tin poreia efarmogis tis. dioti ayto ine o anarxismos, mia sinexis poreia pros tin epiteyksi tou alla me eti fwtos makria apo tin pragmatwsi tou.
epomenws mono ipothesis mporoume na kanoume!
Ρας δεν διαφωνώ σε κάτι απ αυτά που αναφέρεις. Άλλωστε αυτό το απόσπασμα όπως και όλο το βιβλίο αναφέρεται στο 1968. Έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια από τότε και μάλιστα πολυτάραχα και δύσκολα. Ίσως βέβαια και τότε που ο 19χρονος αυτός ήρωας του βιβλίου έγραφε αυτά ήδη να είχε έρθει ο καιρός.
Ρακουνέτα άνοιξες τεράστια κουβέντα πραγματικά. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Λοιπόν θα επανέλθω γιατί προς το παρών έχω ελάχιστο χρόνο. Καλύτερα, για να σκεφτώ και τι ακριβώς θα γράψω γιατί αν γράψω όλα όσα θέλω θα κουραστείς να διαβάζεις.
To βιβλίο δεν το ξέρω, αν είναι και ταινία την έχω νομίζω ακούσει. Το τι σημαίνει πόλεμος όμως μπορώ να το καταλάβω να το νοιώσω, να το χρησιμοποιήσω, να το έχω σκοπό και να το προσπαθώ με θεωρία και πράξη.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσω για το απόσπασμα του βιβλίου γιατί δεν μου δίνει δυνατότητα να καταλάβω το επιχείρημα που χρησιμοποιεί. (γι’ αυτό σιχαίνομαι τα copypaste, σου δίνουν μόνο την αφορμή να ασχοληθείς με κάτι που πιστεύεις ότι σε απασχολεί αλλά χρειάζεται να μπεις στην διαδικασία να το ανακαλύψεις ολόκληρο γιατί αλλιώς από μόνο του, δεν σημαίνει τπτ.)
Είμαστε 40 χρόνια μετά από το 1968. Το Μάη έχουμε λοιπόν μια διπλή γιορτή. Εργατική πρωτομαγιά και σαράντα χρόνια από μια εξέγερση που άλλαξε την ατμόσφαιρα σε όλη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Ο Γαλλικός Μάης ήταν η κορύφωση και η καταγραφή της πολιτικής κατεύθυνσης που είχε χάσει τον μπούσουλά της από το '30 έως το '56 περίπου.
Πολιτική κατεύθυνση της εξέγερσης είναι η επανάσταση. Και ο πόλεμος που ξεκινάει λίγο πριν την εξέγερση είναι -το γραφικό σύνθημα πια- αυτό που λέμε "ταξικός". Η τάξη των καταπιεσμένων ενάντια στην τάξη που κατέχει την εξουσία.
Ο ταξικός πόλεμος φυσικά έχει και στόχο - πως ήταν δυνατό να μην είχε - να πάρει την εξουσία η τάξη που μέχρι τώρα καταπιεζόταν, η εργατική τάξη και να επιβάλει τους δικούς της νόμους και το δικό της σύστημα. (παραπέμπω στην Μαρξιστική θεωρία που τα λέει τόσο απλά που μοιάζει το παραμύθι με τα 3 γουρουνάκια στα αυτιά κάποιου σκεπτόμενου νου)
Το σύστημα που η αστική τάξη έχει επιβάλει γύρω στα τελευταία 200 χρόνια (…πολλά λέω) είναι σύστημα καπιταλισμού με τάσης κερδοφορίας και υπεραξίας και χωρίζει τους πολίτες σε βασικές 2 τάξεις. Η Δημοκρατία δεν είναι σύστημα, είναι τρόπος διαχείρισης συστήματος. Δημοκρατία ήθελε και ο Λένιν βάζοντας τον όρο Δικτατορία του Προλεταριάτου στο σύστημα του Σοσιαλισμού που επέβαλλαν με τον ταξικό πόλεμο οι Μπολσεβίκοι το βασικό κόμμα της μίας τάξης καθώς στράφηκαν εναντίον της άλλης. Ποιες είναι οι 2 τάξης; Καταπιεστές και καταπιεζόμενοι – αστική και εργατική, αυτοί που (απο)λαμβάνουν όσα παράγονται και αυτοί που τα παράγουν, αυτοί που οριοθετούν το πώς το που και το τί παράγεται και αυτοί που τους το επιβάλλουν………
Αν κατάλαβε κάποιος τι περιγράφω τότε ο ταξικός πόλεμος έχει αρχίσει μέσα του. Αυτό που λείπει είναι το πώς κανείς αποφασίζει να τον κάνει πράξη. Σε αυτό το σημείο το να υπάρχουν διαφωνίες είναι εφικτό, το να νομίζει ότι πάμε να πραγματοποιήσουμε κάτι ουτοπικό που ίσως δεν θα γίνει ποτέ, ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι δεν έχει νόημα, ότι , ότι, ότι, ότι…..πέρα από δεξιές λογικές που βγάζουν σε αδιέξοδα και συντηρητικές αποφάσεις μέσα στην αγκαλιά των εχθρών σου, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να γυρίσει στο προηγούμενο level να συνεχίσει να ανακαλύπτει την θεωρία, δυστυχώς όμως την ώρα που κάποιοι την κάνουν πράξη ίσως χωρίς καν να «σπουδάσουν» την θεωρία.
Με το post της rakuneta κατάλαβα γιατί υπάρχουν ακόμα πολίτες που δεν μπορούν να διανοηθούν αυτόν τον πόλεμο. Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί αυτός ο πόλεμος δεν έχει κλασσικά χαρακτηριστικά και οριοθετημένη λογική. Είναι πόλεμος με σημάδια ειρήνης. Η ταξική πάλη δεν παίρνει συγκεκριμένη τακτική ή στρατηγική από μόνη της χωρίς τον στόχο και τον σκοπό της. Είναι μάχη ιδεών. Είναι η μάχη που διαχωρίζει από το συμφέρον της μίας τάξης από της άλλης. Ταξικός πόλεμος είναι η μάχη ενάντια στο ασφαλιστικό αλλά είναι και η μάχη για να γυρίσει ο στρατός κατοχής από το Αφγανιστάν.
Καθώς γράφω αυτά, οι εφημερίδες ουρλιάζουν για την τιμή του πετρελαίου στα 100δολάρια το βαρέλι. Αν δεν περάσει το ασφαλιστικό ή αν γυρίσει ο στρατός από το Αφγανιστάν θα πέσει η τιμή του πετρελαίου και θα χαλαρώσει η οικονομία. Σίγουρα όχι! Αλλά θα λιγοστέψουμε τα εγκλήματα που με την πλάτη της δημοκρατίας διαπράττουν οι λεγόμενοι «από πάνω» της κυρίαρχης αστικής τάξης, θα έχουμε νικήσει σε μια ταξική μάχη εις βάρος του μισθού μας της υγείας μας της παιδείας μας της ζωής μας.
Η αναρχία και η αυτονομία δεν μπόρεσε να καταλάβει το πώς δίνεις μια ταξική μάχη ακόμα προσπαθεί να το ανακαλύψει (βλέπε Τόνυ Νέγκρι) και γι αυτό ακόμα και στις πιο όξυνες στιγμές της ιστορίας του καπιταλιστικού συστήματος ήταν αδύνατον να νικήσει σε τέτοιες μάχες γιατί δεν είχε απαντήσεις και στρατηγικές.
Η απάντηση λοιπόν του να προσπαθούμε για κάτι το οποίο ίσως υλοποιηθεί σε έτη φωτός πραγματικά ντρέπομαι να την ακούω και ας μην είμαι αναρχικός. Ισως αυτοί που είναι να την ακούν με λιγότερη ντροπή. Αυτό που μπορώ εγώ να πω είναι ότι ουτοπία ( τι ωραία λέξη αλήθεια..) θα ήταν να χρεώσεις όλες αυτές τις μάχες και τις νίκες τους στο τίποτα που περιγράφεις. Γιατί η ουτοπία δεν υπάρχει πουθενά αλλού παραμόνο στην σκέψη. Στην δικιά μου σκέψη οι αγώνες όσων εξεγείρονται είναι παρόν κάθε φορά που γεμίζει η Πανεπιστημίου ή το Σύνταγμα διαδηλωτές. Και τότε αυτό που εσύ προσπαθείς να ανακαλύψεις με γυαλιά 3D στην τρισδιάστατη εικόνα του μέλλοντος μέσα σε κάποιο σκοτεινό περιβάλλον, εγώ έχω καταφέρει να το φέρω στο τώρα στο φως και να το αλλάξω πολλές φορές πολεμώντας με αυτόν τον πόλεμο.
Το 68 ήταν νίκη ακόμα και αν ο πόλεμος στο Βιετνάμ τέλειωσε το 1975 όπως και το 73 στην Ελλάδα ήταν νίκη ακόμα και αν η «αλλαγή» ήρθε το 81. Η δεκαετία του 60 ήταν η ελπίδα ότι υπάρχουν απαντήσεις και μπορούμε να φέρουμε νίκες απέναντι σε όσους σπαταλούν το δίκαιο και θύμισε πως ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. 40 χρόνια μετά δεν έχει τελειώσει και ίσα ίσα βρισκόμαστε σε παρόμοιες στιγμές όπου το σύστημα είναι σε κρίση (οικονομική – χρηματιστήρια σε πτώση, πολιτική – ανταρσίες από την Βενεζουέλα ως την Γαλλία και από το Πακιστάν ως την Ελλάδα) ενώ οι από κάτω δεν θέλουν και οι από πάνω δεν μπορούν.
@unripe
file mou ayto pou egw prospathw na pw oson afora ton anarxismo ine oti den tha iparksi san politiko sistima! ipo realistikes pragmatikes sinthikes dioti proipothetei toses polles aythentikes idees pou oute oi idioi oi anarxikoi den tha kataferoun na stiriksoun an eftane kapote i wra, dioti kapoios kapote tha epivallotan stous allous.
gia ayto ipa o anarxismos ine mia poreia pros tin ilopoiisi tou (oi agwnes pou ginontai) alla pote i pragmatiki ilopoiisi tou!
des ayto:
http://beatricediscourse.blogspot.com/2007/08/vs_21.html
panta pareksigoume se ayto to thema k kanis den antilamvanete ayto pou egw antilamvanomai.
meta to 21 sto site vale html!
(vs_21.html)
kata kapoio periergo tropo den to epiase sto proigoumeno comment
Αλέξη λες ότι σου είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα απόσπασμα όμως τελικά έγραψες 2 σελίδες κείμενο. Αυτό υποδεικνύει ότι κάθε άλλο από δύσκολο σου ήταν. Ίσα ίσα μας έδωσε την ευκαιρία να ανοίξουμε ολόκληρη κουβέντα που όμως είναι αρκετά δύσκολο να γίνει μέσω ενός μπλογκ και δεδομένου του λίγου χρόνου που μπορούμε να διαθέσουμε. Τέλοσπάντων με βρίσκεις απόλυτα αντίθετο όσον αφορά το «copy-paste». Ένα απόσπασμα και ιδιαίτερα αυτό που είναι αυτοτελές δεν έχει κανένα πρόβλημα να διαβαστεί αποκομμένο από το υπόλοιπο βιβλίο. Είναι άλλωστε η αφορμή για να το διαβάσεις ολόκληρο. Εδώ δεν καλέστηκες να κάνεις κάποια βιβλιοκριτική. Γι’ αυτό λοιπόν δεν χρειάζεται να φοβάσαι να σχολιάσεις το απόσπασμα μην τυχόν τελικά το συνολικό του περιεχόμενο μιλάει για κάτι που εσένα δεν σε εκφράζει.
Τώρα από εκεί και κάτω σορρυ αλλά θα στο πω ξεκάθαρα. Αυτά που γράφεις πιο πολύ σαν κατήχηση μου μοιάζουν. Εδώ τέθηκε ένα θέμα από το κείμενο και εσύ κάθεσαι και μας εξηγείς τι σημαίνει ταξικός πόλεμος, τι σημαίνει εργατική τάξη , τι είπε ο Λένιν, ο Μαρξ και τι έγινε το Μάη του 68. Ρώτησε κάποιος;; Αν το έφερνε η κουβέντα θα ήταν πολύ θετικό να μας πεις όλα αυτά αλλά αυτή την στιγμή μου φαίνεται πως υποτιμάς τους συνομιλητές σου και προσπαθείς να κάνεις μάθημα.
Κατά τα άλλα εμένα παιδιά η λέξη ουτοπία δεν με φοβίζει καθόλου. Η λέξη ουτοπία προέρχεται από την λέξη ου και τόπος άρα ουτοπία είναι ο τόπος που δεν έχει υπάρξει. Κι αυτό είναι αλήθεια. Μην φοβόμαστε να είμαστε ρεαλιστές. Εμένα δεν μου λέει τίποτα το κλασσικό επιχείρημα «αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία» κλπ. Ακριβώς αυτό επιδιώκουμε αυτό που δεν έχει γίνει ποτέ και γι’αυτό άλλωστε δεν γαλήνευσε ποτέ αυτή η γη. Επιδιώκουμε τον τόπο που δεν υπάρχει . Δεν υπάρχει ακόμα όμως γιατί ότι υπάρχει στην φαντασία μας μπορεί να υπάρξει και στην πραγματικότητα κι αυτό το έχει αποδείξει αντίθετα η ιστορία. Εδώ κάπου να ενημερώσω κι εγώ για να κάνουμε έστω ένα αμοιβαίο μάθημα πως ο ίδιος ο Μαρξ έχει στηριχτεί για να γράψει το μανιφέστο πάνω σε μία ουτοπία ίσως και την πρώτη που γράφτηκε από τον Τόμας Μορ. Κι αυτό το λέω για να σταματήσει επιτέλους αυτή η κοντόφθαλμη άποψη που λέει ότι μόνο οι αναρχικοί είναι ουτοπιστές.
Κατά τ’ αλλά έχω την αίσθηση ,ότι παρόλες τις «νίκες», όπως εσύ ονομάζεις, παρόλες τις εικόνες που έχεις δει και πιστεύεις πως έφερες στο σήμερα ακόμη δεν έχει επιτευχθεί μια ισσοροπημένη κατάσταση που θα μας επιτρέψει να έχουμε τον αέρα του νικητή, τον αέρα κάποιου που βγήκε επιτέλους αληθινός. Έναν αέρα που εσύ απαντώντας στην Ρακουνέτα Αλέξη τον έχεις και δεν καταλαβαίνω γιατί. Δεν σου απαγορεύω να μιλήσεις με τον τρόπο που εσύ θες αλλά εγώ κρατάω πάντα επιφυλάξεις σ’ αυτά τα θέματα. Γιατί άλλωστε ποτέ δεν πείστηκα ότι αυτά που εσύ λες νίκες είναι όντως νίκες. Γι’ αυτό μιλάω με περισσότερη σιγουριά για αυτά που θα έπρεπε να γίνουν κι όχι γι’ αυτά που έχουν ήδη γίνει γιατί συνήθως δεν με δικαιώνουν.
Ήθελα να ρωτήσω τη Ρακουνέτα τι εννοείς όταν λες «gia na ksekatharisw k na min pareksigithw milw gia tin efarmogi tis k oxi gia tin poreia efarmogis tis.» ;Θα ήθελες να δεις την εφαρμογή της αναρχίας δηλαδή χωρίς να δεις την πορεία για την εφαρμογή της; Δεν κατάλαβα… Τέλος κι εγώ διαφωνώ με την μοιρολατρία όσον αφορά τα έτη φωτός παρόλο που κατανοώ πλήρως πόσο δύσκολο είναι. Η πορεία που αναφέρεις είναι πολύ σημαντική. Κανείς δεν είπε ότι θα γίνει ένα παφ και ξαφνικά ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Αλλά ο καλύτερος κόσμος είναι πολύ πιο γοητευτικός από αυτόν τον κόσμο και ο ακόμα πιο καλός ακόμα πιο γοητευτικός. Τα έτη φωτός αναφέρονται λοιπόν στον τέλειο κόσμο θέλω να πιστεύω που συμφωνώ κι εγώ και ίσως δεν πρόκειται να υπάρξει και ποτέ.
Τώρα τις πικρόχολες κουβέντες του στυλ «Η αναρχία και η αυτονομία δεν μπόρεσε να καταλάβει το πώς δίνεις μια ταξική μάχη ακόμα προσπαθεί να το ανακαλύψει» θα τις αφήσω αναπάντητες αφού δεν έχουν καμία υπόσταση και στην τελική ένας αντίστοιχος αναρχικός θα μπορούσε να πει ακριβώς το αντίθετο. Όλα αυτά μόνο λάθος αποτελέσματα φέρνουν. Και σε παραπέμπω και πάλι σε μία πιο σεμνή στάση αφού όπως κι εγώ έτσι κι εσύ , έτσι και όλοι δεν λύσαμε ακόμα τα προβλήματα ενός αιώνια προβληματικού κόσμου και δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε σαν να γνωρίζουμε στην μικρή μας ζωή πως μπορούμε να πραγματώσουμε το καλύτερο.
Αισθάνομαι λίγο σαν να αλληλογραφώ σε ιδεολογικό κύκλο φιλοσοφίας μα δεν είναι έτσι. Αυτό που κράτησα από την μαρξιστική θεωρία είναι διαλεκτική σκέψη, και κριτική, που βοηθάει καμιά φορά να απαντήσεις σε τέτοιους διαλόγους. Για παράδειγμα πώς είναι δυνατόν ο Μαρξ να έγγραφε ένα Μανιφέστο για την οργάνωση της επαναστατικής δράσης, στρατηγικής και τακτικής έχοντας στο μυαλό του μια ουτοπία και πόσο μάλλον όταν αυτό ονομάζεται «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» (και όχι απλά Σοσιαλιστικού).
Στον διάλογό μας υπάρχει διαλεκτική σκέψη όπως και στο κείμενο της rakuneta με το οποίο συμφωνώ αρκετά αν εξαιρέσεις αυτό το «Επομένως, εφόσον κάποιος πάει ενάντια στη φύση του, η λέξη που θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει τον αναρχισμό είναι η επανάσταση» που λίγο με τύφλωσε σαν οξυγονοκόλληση πόρτας και παράθυρου μαζί.
Υπάρχουν αρκετές απαντήσεις για αυτό που περιγράφεις ‘φύση του ανθρώπου’ και πιο πολλές για το τι σημαίνει «Επανάσταση». (Ένα βιβλίο που νομίζει κολλάει εδώ είναι του Φ.Ενγκελς «Σοσιαλισμός, ουτοπικός και επιστημονικός» από το οποίο βάζω ένα απόσπασμα στο τέλος) Εδώ λοιπόν, δυστυχώς, με επιβεβαίωσες σε αυτό που θα έπρεπε να απαντήσω στον Βαγγέλη για το «πικρόχολες κουβέντες του στυλ «Η αναρχία και η αυτονομία δεν μπόρεσε να καταλάβει το πώς δίνεις μια ταξική μάχη ακόμα προσπαθεί να το ανακαλύψει» θα τις αφήσω αναπάντητες αφού δεν έχουν καμία υπόσταση και στην τελική ένας αντίστοιχος αναρχικός θα μπορούσε να πει ακριβώς το αντίθετο».
Αφού ξεφύγαμε για τα καλά από το θέμα του post, να εξηγήσω ότι δεν υπάρχει κανένα είδους παρεξήγηση αφού από την αρχή κατάλαβα αυτό που περιέγραφε η rakuneta αλλά για μένα – γιατί όχι και για αναρχικούς, ίσως βέβαια για άλλους λόγους - είναι λάθος. Το τί θέλουμε σίγουρο δεν θα το βρούμε στην ουτοπία έτσι όπως την καθορίζουν οι συνθήκες αυτού του συστήματος. Μιλάς για αυθεντικές ιδέες που σε οδηγούν σε αυτήν και έχεις την εντύπωση πως αυτές οι ιδέες θα πάψουν. Δεν είναι άδικο λοιπόν ξαναρωτώ να χαρίζεις στο τίποτα που περιγράφεις τον αγώνα για μια άλλη κοινωνία; Τέτοιες απόψεις δεν σου δίνουν διέξοδο, σε οδηγούν σε απομόνωση και αυτό για έναν άνθρωπο που πραγματικά θέλει ένα καλύτερο κόσμο είναι αυτοκαταστροφικό γιατί απλά θα αποτύχει, γρήγορα θα πικραθεί και θα τα παρατήσει και τότε όλα γίνονται πραγματικά μια 'ουτοπία'.
Αυτό το σενάριο το βλέπουμε συχνά. Όπως και ηθοποιούς που το παίζουν βλέπουμε αρκετά συχνά. Και δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευτούμε αυτούς τους σκηνοθέτες λοιπόν. Στον πόλεμο, που περιγράφει αν κατάλαβα καλά ο συγγραφέας, οι εχθροί αυτό τον σκοπό έχουν. Κερδίζουν από το δικό μας χάος απέναντι στο τί θέλουμε και πώς το αποκτούμε. Κερδίζουν από την απαισιοδοξία που έχουμε κάθε φορά που ενώ βρισκόμαστε κοντά στον στόχο μας εμείς σημαδεύουμε το άπειρο επειδή εκεί συνήθισε η λογική μας να νομίζει πως στοχεύει.
Ρεαλισμός για μένα είναι να ξέρεις ότι μπορεί και να πεθάνεις πολεμώντας σε ένα πόλεμο που γεννήθηκε πριν από σένα και δεν χρειάζεται να ξέρεις πότε αυτός θα πεθάνει αρκεί που εσύ προσπαθείς να το καταφέρεις, γιατί αυτή είναι η λύση που έχεις στα χέρια σου. Ο συγγραφέας το νοιώθει καλά. «Να πραγματοποιήσει την απελευθερωτική πράξη, αυτή είναι η ιστορική αποστολή του σύγχρονου προλεταριάτου» λέει και ο Φ.Ε. Είμαι ακόμα στην Αριστερά όχι γιατί η Αριστερά θα νικήσει τον πόλεμο αλλά γιατί οι ιδέες που έχει και καθορίζουν τις σκληρές στρατηγικές της, δίνουν στους πρωταγωνιστές της μάχης δύναμη για την τελική νίκη και όχι μόνο. Δύναμη να καταλάβουν πως αποφασίζουμε για τον πόλεμο γιατί ξέρουμε όχι μόνο πως αυτό το σύστημα είναι άδικο αλλά γιατί ξέρουμε και το πώς θέλουμε και το τί σύστημα θέλουμε.
«Προλεταριακή επανάσταση, διάλυση των αντιφάσεων: Το προλεταριάτο κατακτά την δημόσια εξουσία και, χάρη στην εξουσία αυτή, μετατρέπει τα κοινωνικά μέσα παραγωγής σε δημόσια ιδιοκτησία. Με την πράξη αυτή ελευθερώνει τα παραγωγικά μέσα από την προηγούμενη ιδιότητά τους να είναι κεφάλαιο και δίνει πλήρη ελευθερία στον κοινωνικό τους χαρακτήρα να επιβληθεί. Η ανάπτυξη της παραγωγής κάνει την ύπαρξη στο μέλλον των διάφορων κοινωνικών τάξεων αναχρονισμό. Στο μέτρο που εξαφανίζεται η αναρχία στην κοινωνική παραγωγή, πέφτει σε ύπνο και η πολιτική εξουσία στου Κράτους. Οι άνθρωποι, κύριοι επιτέλους της κοινωνικής τους οργάνωσης, γίνονται, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, κύριοι της φύσης, κύριοι του εαυτού τους, ελεύθεροι.» Φρίντριχ Ενγκελς
Δεν έχω κανένα λόγο να κάνω μάθημα – σχεδόν πάντα ο μισός δάσκαλος, πιστεύω, είναι μόνο ο εαυτός σου – απλά στην συζήτηση για τον πόλεμο ήθελα να καταθέσω από την μεριά μου κάτι για τον χαρακτήρα που παίρνει, τον ρόλο, τον τρόπο και τον στόχο του. Ωστόσο δεν βρήκα τίποτα στο ίντερνετ για το βιβλίο και ήθελα πολύ τελευταία να διαβάσω κάποιοv αμερικάνο συγγραφέα (εκτός Νόαμ Τσόμσκι) γιατί δεν έχω ασχοληθεί να διαβάσω ποτέ.-
@vaggelis
gia na ksekatharisw k na min pareksigithw milw gia tin efarmogi tis k oxi gia tin poreia efarmogis tis
enow pws i poreia efarmogis tis anarxias mporei na diafanei mesa apo praksis anarxikwn. ayto pou egw thelw na dw ine to pws tha leitourgoun ta pragmata otan kathierwthei i anarxia. otan stamatisi kathe morfi eksousias na ifistatai! otan pragmatwthoun ola osa oi anarxikoi zitoun k theloun na dimiourgisoun....
@unripe
1.den ine kako na agwnistis gia mia idea estw k an xeris pws den tha ilopoiithei pote... ayti ine i mageia tis: to na agwnistis gia kati pou esi pisteyis asxetws an ayto isws den mporesei pote na ilopoiithei.
2. ine kales oi sinexeis anafores sou se diaforous alla agapite mou file den ine aparaitites. i apopsi sou den tha exi megalitero kiros giati to ipe o nitse o marx o hegel, o engkel, o kant i xerw gw poios! pes ayto pou thes xwris parapompes! min sou pw kiolas tha itan pio entipwsiako estw k an thes na diksis pws simerizese tin apopsi kapoiou allou!
3.Στο μέτρο που εξαφανίζεται η αναρχία στην κοινωνική παραγωγή, πέφτει σε ύπνο και η πολιτική εξουσία στου Κράτους. Οι άνθρωποι, κύριοι επιτέλους της κοινωνικής τους οργάνωσης, γίνονται, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, κύριοι της φύσης, κύριοι του εαυτού τους, ελεύθεροι
exe ipopsi sou pws o kathe filosofos otan grafei gia kati mila panta gia authentikes katastasis me aythentikes idees, xwris ekswgenis paragontes, sinaisthimatismous, anthrwpines ennoies, k sinaisthimatikous kloious! i leksi eleytheria gia ton engkels mporei na simenei to alfa k gia ton kant to vita. epipleon gia mena sxedon oloi oi filosofoi miloun pera apo enoies xwrou xronou kai anthrwpwn k prosegizoun to thema me vasi dikes tous krisis! epimenw! k to ksanalew:
Οι άνθρωποι, κύριοι επιτέλους της κοινωνικής τους οργάνωσης, γίνονται, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, κύριοι της φύσης, κύριοι του εαυτού τους, ελεύθεροι
kati tetoio den ine dinato na gini dedomenis tis fisis tou anthrwpou opws tin xeroume! an me evazes na grapsw i na dimiourgisw egw enan kosmo opou tha mporouse na iparksi i anarxia tha sou oriza prwta ti fisi tou anthrwpou pou tha zei stin sigkekrimeni koinwnia k enoeitai pws thewrw pws o simerinos anthrwpos den exi katholou ta fonta gia kati tetoio! k oute pisteuw pws tha ta vrei pote. xwris na katigorw ton anthrwpo ws ena on gemato egwistika k simferontologistika aisthimata. omws dedomenis tis fisis tou ws on aneliskis k iperoxis panta tha anazita na iperexei enanti allwn.k o engkels ayto kanei. mila gia kati pou tha kerdize o anthrwpos an mporouse pragmatika na akolouthisi tous kanones pou eprepe na diepoun to sistima ayto eksasfalizontas tin epitixia tis. allo omws thewria k allo praksi. xwris vevaia na ipotimw ayta pou grafontai dioti to na grafeis kati pou ine ektos anthrwpinwn enoiwn ine gia mena pragmatika filosofia.
4. o kosmos exi na kanei me ti thesi antithesi sinthesi. omws i poreia ayti ine auksitiki pros ta panw para ta skampanevasmata, epomenws i kathe allagi xreiazete xrono wste na perasei sto epomeno stadio gia na mporesei na wrimasi k na dimiourgisi ta sterea themelia mias geris koinwnias. enw dld xreiazete i statherotita ayti i statherotita prepei na kseperastei se kapoia fasi na iparxi kinisi, k proswrini astatheia gia na exoume allagi k sinepws proodo.
5.cheers
O Eνγκελς δεν ήταν φιλόσοφος. Eργάστηκε και έζησε με την εργατική τάξη με την οποία πολιτικοποιήθηκε και πάλεψε. Mάλιστα 2 τόμοι από το κεφάλαιο του Mαρξ γράφτηκαν πάνω σε όσα ο ίδιος είχε συλλέξει από αυτές τις εμπειρίες. Hταν από τους ιδρυτές του SPD του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας που σήμερα έχει αυτήν την ρεφορμιστική μορφή μα πριν 90 χρόνια το 1918 οργάνωσε επανάσταση και έδιωξε των Kάιζερ. Kαι τον χρησμοποίησα ακριβώς επειδή περιγράφει κάτι που έγινε.(για την ιστορία)
Mάλλον έχεις πέσει η ίδια στην αγκαλία της θεωρίας σου την οποία χαίρομαι που είναι δικό σου δημιούργημα αλλά όσα περιγράφεις για την φύση του ανθρώπου είναι παλιά θεωρήματα και αρκετά ξεπερασμένα όχι μόνο για τους επανάστατες αλλά για πολλούς ανθρώπους σήμερα και θεωρούνται καπιταλιστικές αυταπάτες.
αν θες να παρεις μια ιδέα την καθαρή απάντηση βάλθηκε να την διατυπώση ο Tζον Mολίνε σε μια μικρή παμφλέτα
http://www.sek-ist.gr/674/12.htm#a
Rakuneta μόλις σήμερα κατάφερα να βρω χρόνο να διαβάσω το κείμενο που είχες γράψει και εννοείται με βρίσκει σύμφωνο σε πάρα πολλά πράγματα όμως δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Καταρχήν θεωρώ πως ήσουν απόλυτη σε όλο το ποστ. Δηλαδή γενικά το ποστ απέπνεε απολυτότητα και αδιαλλαξία. Δεν ξέρω γιατί αλλά νομίζω ότι το έχεις δεχτεί τόσο πολύ αυτό μέσα σου που πλέον ούτε που θες να φανταστείς ή να περάσει απ’ το μυαλό σου το αντίθετο…. Να κάτσεις να αναρωτηθείς μήπως υπάρχει και κάτι που δεν είδες ή που δεν μπόρεσες να καταλάβεις. Anyway και βέβαια είναι δικό σου θέμα όμως γράφω την άποψη μου χάριν της συζητήσεως που γίνεται, ελπίζω χωρίς παρεξήγηση.
Εγώ λοιπόν θα σου μιλήσω γι’ αυτούς που εσύ σύμφωνα με την στάση σου θα τους έχρηζες ήρωες ή θα τους θεωρούσες ανύπαρκτους.
Μιλάω για τους ανθρώπους που δεν νιώθουν την ανάγκη να εξουσιάσουν. Ακόμη κι αν είναι σε θέση να το κάνουν. Όσο κι αν είσαι απόλυτη εγώ αυτό το είδα. Και για να μιλήσω γενικότερα, δεν είμαι σίγουρος αν είναι στην φύση του ανθρώπου η θέληση για την απόκτηση εξουσίας – δύναμης. Πως είσαι τόσο σίγουρη; Ε, βέβαια όταν γεννιέται κανείς σε έναν κόσμο που η δύναμη θεωρείται το πολυτιμότερο αγαθό και σε γαλουχούν με σκοπό μονάχα αυτό είναι λογικό να κυνηγάς κι εσύ αυτό που όλοι κυνηγούν. Όμως αυτό δεν ονομάζεται φύση του ανθρώπου αλλά ξεπεσμός του ανθρώπου. Έχουμε χάσει το νόημα και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να το ξαναβρούμε. Όμως πες μου ποιος από αυτούς όλους είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Ποια κάστα ανθρώπων νοιώθουν την ευτυχία στην ψυχή τους; Οι Εξουσιαστές; Οι wanna be εξουσιαστές; Ποιοι; Μήπως κανείς; Άρα αυτό δεν είναι ένα θέμα αξεπέραστο… Κάποια στιγμή ίσως καταλάβουμε πως δεν φέρνει την ευτυχία η δύναμη και ίσως κυνηγήσουμε το διαφορετικό. Εγώ το πιστεύω πως κάποια μέρα και αν και όποτε γίνει η πραγματική επανάσταση δεν θα γίνει για κανέναν άλλο λόγο πέραν του ότι οι άνθρωποι θα κατανοήσουν πως δεν αντέχουν άλλο την καταπίεση της ανταγωνιστικότητας για το κυνήγι της εξουσίας. Δεν θα αντέχουν πια την καθημερινότητα τους και θα γίνει Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, θα έρθουν οι μέρες που δεν θα πολεμάμε πια όπως λέει κι ο Κούνεν. Με λίγα λόγια αν θεωρείς ότι τρέχει μέσα στο αίμα μας η εξουσία –ότι διψάμε για εξουσία – εγώ αντιπαραθέτω λέγοντας πως διψάμε για ευτυχία. Αυτό δεν είναι στην φύση μας; Και δεν είναι περισσότερο λογικό αυτό; Δεν είναι λογικό να έρθει η μέρα που θα καταλάβουμε πως η ευτυχία μας έχει ένα φοβερό εμπόδιο που πρέπει να πολεμήσουμε μέσα μας αλλά και έξω - την εξουσία;
Επίσης μιλάς για την κλασσική πλέον άποψη ότι υπάρχουν οι καταπιεστές και οι καταπιεζόμενοι και ότι εν ολίγης τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται – οι ρόλοι αντιστρέφονται κλπ… Το θέμα είναι ακριβώς αυτό. Αφού έχουμε κατανοήσει τόσο εις βάθος αυτή την παγίδα πως μπορούμε να την ανατρέψουμε. Πέραν δλδ των όσων σου είπα παραπάνω που θεωρώ πως θα έπρεπε ίσως να έχουμε στο μυαλό μας τίθεται το θέμα αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος. Πως δηλαδή θα μπορούσε να χτιστεί μια κοινωνία που θα καταπνίγει κάθε τέτοια προσπάθεια επιβολής εξουσίας κατά το δυνατόν με τον καλύτερο τρόπο. Κι ένα βασικό θέμα που έχει κυρίαρχο λόγο νομίζω πως είναι ο τρόπος που θα γίνει μια επανάσταση. Αν αυτή δεν είναι καθοδηγημένη από «οργανωμένες ομάδες με ιεραρχίες» - κόμματα … αν γενικά δεν είναι καθοδηγημένη – αν πηγάζει από τον καθένα καταρχήν ατομικά και κατά δεύτερον συλλογικά τότε δεν θα είναι το ίδιο εύκολο να αναδειχθούν οι μονάδες.
Τέλος δεν θέλω να μηδενίσω εννοείται ότι έγραψες απλά να σου πω συμπερασματικά κι ελπίζω να καταλάβεις πως εγώ θα μπορούσα να πιστέψω πολύ πιο εύκολα και αυτό έχει απόλυτη σχέση με όσα είπες ότι ο άνθρωπος έχει στην φύση του την ανάγκη να ακολουθεί… Να γίνεται μέλος μιας μάζας που θα φέρεται – θα σκέφτεται – θα πράττει με τον ίδιο τρόπο. Όμως και πάλι αυτό που ονομάζουμε φύση είναι η πιο δυσνόητη νομίζω λέξη. Και ίσως είναι η μεγαλύτερη παγίδα όλων. Γιατί έχω την αίσθηση πως σ’ αυτήν καταλογίζουμε και δικαιολογούμε τα μεγαλύτερα ελαττώματα μας.
Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....
Δημοσίευση σχολίου