Δεν ξέρω γιατί ακριβώς και πως εξηγείτε δηλαδή ψυχολογικά αλλά έχω παρατηρήσει, τουλάχιστον μιλώντας για’ μένα, ότι η χαρά είναι ιδιαίτερη όταν σκέψεις που έκανα τις συναντώ αργότερα, και πολλές φορές πανομοιότυπες από άλλους. Δεν θα σταθώ βέβαια στο ψυχολογικό κομμάτι της όλης υπόθεσης. Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.
Συνήθιζα λοιπόν προσπαθώντας να ψυχολογήσω κάποιες αντιδράσεις μεσήλικων συνήθως να λέω πως…
Αν τους πει το παιδί τους ότι ξέρετε κάτι θα πάω για πεζοπορία στο βουνό με την παρέα μου, η άμεση αντίδραση είναι σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι μη φυσιολογικό, σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά και ισως να θεωρηθεί ανεπίτρεπτο, άκρως επικύνδυνο κ.α. ενώ αντίθετα στην περίπτωση που το παιδί τους έλεγε «Μαμά, μπαμπά θα πάω σήμερα το βράδυ σε ένα κλαμπ να διασκεδάσω με τους φίλους μου», ή ακόμα καλύτερα «έχω κλείσει τραπέζι για απόψε στον Τερζή» οι αντιδράσεις τότε είναι πολύ πιο ευχάριστες! «Έλα εδώ παιδί μου…. Πάρε και αυτά να κεράσεις τους φίλους σου» ή «άντε, άντε καλά να περάσεις … Εμείς να δούμε πότε θα πάμε!» και άλλα τέτοια. Σκεπτόμενος λοιπόν κανείς και τους ανασταλτικούς παράγοντες για την δεύτερη περίπτωση, που παίζουν όλα όσα υποτίθεται ότι οι γονείς έχουν ως τσιτάτα «πρόσεξε μην σου ρίξουν τίποτα στο ποτήρι σου» ή «μην πιείτε πολύ και μετά οδηγείτε» κ.α τέτοια τότε καταλαβαίνεις την νοσηρότητα της όλης κατάστασης καθώς και την αντιφατικότητα. Ελπίζω βέβαια πως δεν χρειάζεται κάποια εκτενέστερη ανάλυση για να αντιληφθούμε την αντίφαση στο παράδειγμα.
Αυτό λοιπόν είναι η κλασσική δικιά μου κουβέντα. Διαβάζοντας χθες το κείμενο που μοιράστηκε για το διήμερο στη Πάρνηθα από την ανοιχτή συνέλευση στο λόφο του Στρέφη βρήκα μία πολύ παρόμοια που χρησιμοποιούν και έχει γράψει κάποιος άγνωστος σε εμένα μέχρι χθές αλλά μάλλον γενικότερα γνωστός εν ονόματι «Χένρι Ντέιβιντ Θόροου» όπου έγραφε:
«Αν ένας άνθρωπος γυρίζει στα δάση κάθε μέρα γιατί τα αγαπά, κινδυνεύει να τον πουν χασομέρη. Αλλά αν περνά τον καιρό του ως κερδοσκόπος, κόβοντας αυτά τα δάση και απογυμνώνοντας τη γη πριν την ώρα της, θεωρείται δραστήριος και εργατικός πολίτης.»
Σίγουρα με αρκετά διαφορετικό λόγο και κίνητρα αλλά στο ίδιο κλίμα.
Όλα αυτά βέβαια δεν γράφτηκαν για να αναδείξω κάποια ομοιότητα μου με τον συγκεκριμένο αλλά για να σκεφτούμε πάνω σε αυτά. Εγώ όλο αυτό το θεωρώ απλά τραγελαφικό. Είναι απίστευτο το που έχουμε φτάσει. Αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει τρομοκρατία και για τα πιο γελοιά πράγματα. Για τα αυτονόητα. Γιατί η τρομοκρατία δεν είναι κάτι που σέρνεται γύρω – τριγύρω και μας εξουσιάζει αλλά είναι στην ίδια μας την ψυχή και μας αρρωσταίνει. Γιατί πραγματικά είμαστε άρρωστοι.
