Στα ερείπια τα παράθυρα είναι φως,
είναι ανοίγματα από έξω προς τα έξω,
άδειες κορνίζες στον ουρανό, σ’ ανάμνηση αυτού που ερειπώθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
(κείμενο κάπου γραμμένο στο λαογραφικό μουσείο της Στεμνίτσας)
Και μια μουσική να συνοδεύει πάλι την σκέψη... :
Bohren und der club of gore - Constant Fear
1 σχόλιο:
Όταν τη νύχτα είδα τα απομεινάρια ενός χωριάτικου σπιτιού, εκτεθειμένα στο πέρασμα του ανέμου και της βροχής, με διαπέρασε ένας σύντομος φόβος ότι αυτά που ζούμε κ εμείς θα αποτυπωθούν σε τοίχους που κάποια στιγμή θα ξεθωριάσουν. Ανάμνηση μιάς παλιάς, αλλά πεζής αυτή τη φορά, εποχής θα γίνουμε και κάποιος άλλος σαν εμένα θα συλλογιέται τα ίδια. Αλλά δεν θα είναι τυχερός σαν εμένα, γιατί δεν θα νιώσει το πέρασμα της ψυχής μου από δίπλα του. Θα τριγυρνάω σε όμορφα βουνά και σε χορτάρια και όχι σε κελιά πολυκατοικιών.
Σκέψεις στη Δημητσάνα, τη χθεσινή βραδυά.
Δημοσίευση σχολίου