Η Πικραλίδα ταξιδεύει (1) - Αρκαδία

Η πικραλίδα ταξιδεύει…

Κάπου στις αρχές Ιουνίου, με αφορμή τις ευρωεκλογές, ένα διήμερο στην Αρκαδία…

Η πρώτη μας στάση ήταν στο Λεβίδι.

Αν διακρίνει όμως κανείς καλύτερα ξεχωρίζει ένα τυροπιτάδικο που δεν λέγεται «Το χωριάτικο», δεν λέγεται «Κυρ Σαββας» μήδε και «Λεβίδι» αλλά … «TST» Προκαλώ όλους σε μια αναζήτηση της λύσεως του αινίγματος… Τι μπορεί να σημαίνουν λοιπόν τα αινιγματικά αρχικά «TST»…;

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε και τους πρώτους μας φίλους…

Για την ιστορία το ξανθό είναι θηλυκό.

Ανεβαίνοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού καταλήξαμε σ’ ένα από τα πιο όμορφα κοιμητήρια που έχω δει.

Θεωρώ ότι αξίζει και ταιριάζει ν’ αφιερώσουμε ένα τραγούδι που τον τελευταίο καιρό ακούω συνέχεια.

«…δεν θέλω να το βλέπωσιν ακτίνες του ηλίου,
μηδέ κυπάρισσος σκαιά,μηδ`απεχθής ιτέα,
να το σκιάζη'καταιγίς ας το κτυπά βιαία !...»

Κατηφορίζοντας και πάλι προς το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε για Δημητσάνα συνειδητοποιήσαμε ότι κάνει πολυυυυύ ζέστη…

Και επισπεύσαμε το βήμα μας… Μέχρι που συναντήσαμε αυτό :

Που δεν περίμενα η αλήθεια είναι να συναντήσω στο Λεβίδι… Αλλά με χαρά το τράβηξα αναμνηστική φωτογραφία και συνεχίσαμε για Δημητσάνα. Όπου το βράδυ που περάσαμε εκεί μπορεί να περιγραφεί μόνο με την λέξη «μαγικό»…

Ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στα σοκάκια εκείνα που περπατήσαμε … Και ανυπομονώ να ξαναφάω λουκουμάδες με γέμιση μπανάνα!!! Χεχε!

Η Ακρίδα και το Γιασεμί

Στο μπαλκονάκι του δωματίου μου έχω από την γιορτή μου (δλδ 25 Μαρτίου του 2009) μια γλάστρα γιασεμάκι που πολύ αγαπώ και φροντίζω σχεδόν καθημερινά. Κι αυτό βέβαια μου ανταποδίδει πρώτον με τα άνθη που μοσχοβολούσαν την άνοιξη αλλά και με την γρήγορη ανάπτυξη του έτσι ώστε να έχει πρασινίσει το μπαλκονάκι σε μισό μόνο χρόνο. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της ιστορία μας το οποίο θα ονομάσω Γιασεμί.

Στο δωμάτιο μου κάποιο μοναχικό πρωινό (πριν 4-5 μέρες) μόλις που είχα ξυπνήσει από βαρύ ύπνο και αφού πλένομαι και επιστρέφω στο δωμάτιο μου συνειδητοποιώ ότι κάποιος έχει καταλάβει το σορτς μου (που φοράω στο σπίτι) αυτός δεν ήταν άλλος από μία ακρίδα. Αφού μου πέρασε η συγκίνηση για την παρέα που μου έκανε όλο το βράδυ χωρίς βέβαια να το ξέρω και αφού μου πέρασε και το "σοκ" γιατί σ' αυτή την σκατούπολη έχω συνηθίσει από ζωές να διακρίνω μονο ανθρώπους, δεκαοχτούρες, ποντίκια και κατσαρίδες της ζήτησα να φύγει με ευγενικό τρόπο όμως αυτή εκεί. Την σκούντησα λοιπόν μπας και καταλάβει αλλά που...

Τελικά πήρα το σορτς μαζί με την κυρία Ακρίδα και βγήκα στο μπαλκόνι και τίναξα το σορτς από τους ακάλεστους επισκέπται... Για κανα δίωρο την παρατηρούσα να κάθεται σ' ένα απ'τα κάγκελα του μπαλκονιού. Ύστερα χάθηκε. Αυτό ήταν το δεύτερο σκέλος της ιστορίας και το ονομάζω Ακρίδα.

Σήμερα άλλο ενα μοναχικό φθινοπωρινό απόγευμα στο μπαλκονάκι μου άρχισα να τακτοποιώ τα κλαδάκια του γιασεμιού πάνω στην πέργκολα όταν ανάμεσα στα φύλλα συνειδητοποίησα να διαμαρτύρεται κάποια κυρία που την ενοχλήσαμε, και ναι, καλά καταλάβατε ήταν η κυρία Ακρίδα.

Την παρατήρησα αρκετή ώρα μιλήσαμε με το βλέμμα και ξαναμπήκα στο δωμάτιο μου με ένα σοβαρότατο δίλημμα στο νου. Μπήκα αμέσως στον κυβερνοχώρο κάνω εξακρίβωση στοιχείων σχετικά με την κυρία Ακρίδα. Μερικά βασικά σημεία θα σας τα επικολλήσω :

1.Οι ακρίδες είναι από το πιο καταστροφικά έντομα πάνω στη γη. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρονται σαν η όγδοη πληγή του Φαραώ.
2.Τα σμήνη αυτά αποτελούνται από εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια εντόμων, έχουν μήκος μερικά χιλιόμετρα και φάρδος μερικές εκατοντάδες μέτρα και όπου περνούν καταστρέφουν τα πάντα. Μετά το πέρασμά τους η καταπράσινη γη μοιάζει με σεληνιακό τοπίο.
3.Η Ελλάδα γνώρισε μια τέτοια καταστροφή, το 1927, όπου ένα σμήνος από ακρίδες στη Φθιώτιδα μόνο προκάλεσε ζημιές που ξεπερνούσαν τότε τα 200 εκατομμύρια δραχμές. Την ίδια περίπου εποχή, τον Άγιο Ευστράτιο, ένα άλλο σμήνος από ακρίδες έφαγε ότι πράσινο χόρτο υπήρχε στο νησί.

Όπως καταλαβαίνετε οι ανησυχίες για το καημένο γιασεμάκι μου που είναι και το μοναδικό πρασινάκι που βλέπω είναι εύλογες... Και τελικά οι ανησυχίες ενισχύθηκαν από κάποιες παραπάνω πληροφορίες:

4.Οι θηλυκές ακρίδες κατά το φθινόπωρο γεννούν γύρω στα 150 αυγά. Αποθέτουν τα αυγά ανοίγοντας τρύπες στο έδαφος.Μετά την εκκόλαψη των αυγών, οι ακρίδες πεθαίνουν. Τα μικρά βγαίνουν την άνοιξη και αμέσως τρώνε τα γύρω φυτά, ως ότου αναπτυχθούν τα φτερά τους. Τότε γίνονται τέλεια έντομα, μπορούν να πετάξουν και να σχηματίσουν σμήνη.

Αααααα! Εφιάλτες με 150 σκατοακρίδες να σιγομασουλάνε το γιασεμάκι μου σαν να είναι στο ταβερνείο της γειτονιάς τους... Δεν θα τ' αντέξω...
Αυτό ήταν το τρίτο σκέλος της ιστορίας και το ονομάζω Το Γιασεμί και η Ακρίδα.


Ζητάω λοιπον την άποψη σας επί του θέματος. Γιατί απ' την άλλη και η Ακρίδα δεν δείχνει καμία διάθεση να φύγει και όσο να' ναι δεν είναι και ιδιαίτερα σπλαχνικό να διώξεις μια καθώς πρέπει κυρία στις τελευταίες τις στιγμές και λίγο πριν γεννήσει από το απάγκιο που βρήκε αλλά απ' την άλλη δύστυχο μου γιασεμάκι... Τι σου έμμελε να πάθεις... Ζητάω την βοήθεια σας... Ότι μου πείτε θα κάνω... Ειλικρινά η ακρίδα είναι ακόμη εδώ έξω. Όπως και το γιασεμάκι μου εννοείται. Χεχε!
Μήπως μια λύση σαν αυτή κάτω είναι δελεαστική;;;;
Σε πολλά μέρη του κόσμου, οι ακρίδες τρώγονται ως πηγή πρωτεινών. Έτσι, στο Μεξικό χρησιμοποιούνται ως μεζές ή για γαρνίρισμα και ονομάζονται chapulines. Επίσης σερβίρονται σε σουβλάκια σε εστιατόρια στην Κίνα.

24 ώρες

Ένα 24ωρο αρκεί για να κατακλυστεί η ψυχή μου από κάθε συναίσθημα...

Κάθε μου βίωμα, ένα διαφορετικό συναίσθημα, ποτέ δεν κατάφερα να διακρίνω πώς ακριβώς γίνεται να νιώθω τόσο διαφορετικά έστω και για πράγματα που ζω σαν σε επανάληψη.

Η ψυχή μου ένα μέρος που φιλονικεί διαρκώς η γαλήνη και η θλίψη.Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει γλαφυρά ένα συναίσθημα... Πόσο μάλλον τα συναισθήματα που γεννιούνται από αυτήν την φιλονικία.

Η αυγή μου προσφέρει απλόχερα την γαλήνη, την ομορφιά.

Η γέννηση της μέρας σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος...Εγώ απαντώ όμως με απελπισία και το μυαλό μου, μου θυμίζει πώς είναι να νιώθω ανήμπορος.

Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά, προσφέρει διαύγεια.

Εγώ ασπάζομαι την ανάγκη κάποιου που αγαπώ να θέλει να μοιραστεί μαζί μου κάποιο του όνειρο. Θέλω να ανταποδώσω, να του χαρίσω ελπίδα, να ονειρευτώ μαζί του. Καρτερώ μαζί του τα όμορφα... νιώθω αισιόδοξος, χαρούμενος, ανυπόμονος... ονειρεύομαι, γαληνεύω.

Ο ουρανός ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα αστέρια και το φεγγάρι....

Νοσταλγώ, η ψυχή μου αναζητά. Οι ανθρώπινες σχέσεις μου χαρίζουν μια χαρά, γλυκόπικρη ή έστω ένα απομεινάρι της. Τελικά έρχεται η απόγνωση - γιατί η χαρά αυτή είναι τελικά ανεκπλήρωτη και η θλίψη έρχεται ανεπιστρεπτί-. Η ανάγκη του να μοιραστείς, να νιώσεις την ψυχή σου να γίνει ένα με μιαν άλλη, απλώνει μπροστά σου τα συναισθήματα της ικανοποίησης, της εκπλήρωσής, της προσδοκίας, κι όμως αυτό που λαχταράς φεύγει μπροστά σου, σε προσπερνά, κι εσύ μένεις εκεί ρημαγμένος, αφημένος στην πλάνη του ότι υπάρχει μία ελπίδα, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα χαράς.

Το σούρωπο.

Μια ακόμη νύχτα σε υποδέχεται με το αίσθημα της υποκρισίας. Υποκρίνομαι -νιώθω άψυχος- για ακόμη μια φορά άφησα την ψυχή μου να μην διαλέξει εκείνη. Κάλυψα την πεμπτουσία της ύπαρξής μου, με ένα χιλιομπαλωμένο κουρέλι. Αφέθηκα εκεί έρμαιο, όχι της ψυχής μου, αλλά έρμαιο ενός κουρελιού. Ένα ύφασμα όπου καλύπτει την αλήθεια. Καλύπτει κάθε αληθινό για μένα συναίσθημα...κι έτσι αφήνομαι, έως ότου δεν αντέξω άλλο. Η υποκρισία, μου δίνει την δυνατότητα του να συμβιβάσω και να καταλαγιάσω τα πάντα μέσα μου έστω και για λίγο, να νιώσω άψυχος, να ξεφύγω... Ανοησίες, γιατί η ψυχή έχει νιώσει! και αυτό είναι το μεγαλύτερο και καθοριστικότερο για μένα γεγονός. Δεν ξεπερνιέται ένα συναίσθημα, η υποκρισία απλά είναι ένα μέτρο καταστολής της ψυχής μας, από τα πιο βάναυσα.

Ένα 24ωρο αρκεί για να νιώσω κάθε πτυχή της ανθρώπινης μου ύπαρξης. Έτσι νόμιζα έως τώρα...

όπου να είναι ανατέλλει....