24 ώρες

Ένα 24ωρο αρκεί για να κατακλυστεί η ψυχή μου από κάθε συναίσθημα...

Κάθε μου βίωμα, ένα διαφορετικό συναίσθημα, ποτέ δεν κατάφερα να διακρίνω πώς ακριβώς γίνεται να νιώθω τόσο διαφορετικά έστω και για πράγματα που ζω σαν σε επανάληψη.

Η ψυχή μου ένα μέρος που φιλονικεί διαρκώς η γαλήνη και η θλίψη.Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει γλαφυρά ένα συναίσθημα... Πόσο μάλλον τα συναισθήματα που γεννιούνται από αυτήν την φιλονικία.

Η αυγή μου προσφέρει απλόχερα την γαλήνη, την ομορφιά.

Η γέννηση της μέρας σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος...Εγώ απαντώ όμως με απελπισία και το μυαλό μου, μου θυμίζει πώς είναι να νιώθω ανήμπορος.

Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά, προσφέρει διαύγεια.

Εγώ ασπάζομαι την ανάγκη κάποιου που αγαπώ να θέλει να μοιραστεί μαζί μου κάποιο του όνειρο. Θέλω να ανταποδώσω, να του χαρίσω ελπίδα, να ονειρευτώ μαζί του. Καρτερώ μαζί του τα όμορφα... νιώθω αισιόδοξος, χαρούμενος, ανυπόμονος... ονειρεύομαι, γαληνεύω.

Ο ουρανός ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα αστέρια και το φεγγάρι....

Νοσταλγώ, η ψυχή μου αναζητά. Οι ανθρώπινες σχέσεις μου χαρίζουν μια χαρά, γλυκόπικρη ή έστω ένα απομεινάρι της. Τελικά έρχεται η απόγνωση - γιατί η χαρά αυτή είναι τελικά ανεκπλήρωτη και η θλίψη έρχεται ανεπιστρεπτί-. Η ανάγκη του να μοιραστείς, να νιώσεις την ψυχή σου να γίνει ένα με μιαν άλλη, απλώνει μπροστά σου τα συναισθήματα της ικανοποίησης, της εκπλήρωσής, της προσδοκίας, κι όμως αυτό που λαχταράς φεύγει μπροστά σου, σε προσπερνά, κι εσύ μένεις εκεί ρημαγμένος, αφημένος στην πλάνη του ότι υπάρχει μία ελπίδα, υπάρχουν ακόμα υπολείμματα χαράς.

Το σούρωπο.

Μια ακόμη νύχτα σε υποδέχεται με το αίσθημα της υποκρισίας. Υποκρίνομαι -νιώθω άψυχος- για ακόμη μια φορά άφησα την ψυχή μου να μην διαλέξει εκείνη. Κάλυψα την πεμπτουσία της ύπαρξής μου, με ένα χιλιομπαλωμένο κουρέλι. Αφέθηκα εκεί έρμαιο, όχι της ψυχής μου, αλλά έρμαιο ενός κουρελιού. Ένα ύφασμα όπου καλύπτει την αλήθεια. Καλύπτει κάθε αληθινό για μένα συναίσθημα...κι έτσι αφήνομαι, έως ότου δεν αντέξω άλλο. Η υποκρισία, μου δίνει την δυνατότητα του να συμβιβάσω και να καταλαγιάσω τα πάντα μέσα μου έστω και για λίγο, να νιώσω άψυχος, να ξεφύγω... Ανοησίες, γιατί η ψυχή έχει νιώσει! και αυτό είναι το μεγαλύτερο και καθοριστικότερο για μένα γεγονός. Δεν ξεπερνιέται ένα συναίσθημα, η υποκρισία απλά είναι ένα μέτρο καταστολής της ψυχής μας, από τα πιο βάναυσα.

Ένα 24ωρο αρκεί για να νιώσω κάθε πτυχή της ανθρώπινης μου ύπαρξης. Έτσι νόμιζα έως τώρα...

όπου να είναι ανατέλλει....