Αξιός

Δεν θα γραψω για την ζωη που ζω. Δεν θα επικαλεσθω για αλλη μια φορα την θλιψη μου. Τα πραγματα μου φαινονται τοσο απλα... Εστω και για λιγο... Η γαληνη. Για ακομη μια φορα αυτο το μαγευτικο συνολο. Ηχοι,αερας,χρωμα,νερο,ουρανος -Μαγεια-.Η φυγη μου. Για ακομη μια φορα νιωθω ενα με το χωμα, ενα με τον κρυο αερα που φυσαει το κορμι μου. Που με κανει να νιωθω καθε σημειο του. Πως να περιγραψεις τον αερα;εγω το κανω παντα ανθρωποκεντρικα... Γυρω μου τα σημαδια του χειμωνα!τα δεντρα αποχωριστηκαν τα φυλλα τους κ μοιαζουν μονα. Κι ομως μπορω να νιωσω την προσμονη τους για την ανοιξη. Τα πουλια πεταν απο πανω μου, τα ζωα εχουν αρχισει τις συζητησεις τους... Η παρεα μου 4 μικρα ατιθασα κουταβακια. Η χαρα μου παιδικη, αγνη. Για ολα η φυση... Βρισκομαι στην παραποταμια περιοχη του αξιου. Βρισκομαι στην δυτικη του οχθη,πανω σε ενα υψωμα. Καθομαι σε ενα μικρο εκκλησακι. Το καντηλι καιει. Το βιβλιο μου με συντροφευει. Δεξια μου η αντιπερα οχθη,απο κει ακουγονται οι ηχοι του κοπαδιου. Το απεναντι υψωμα ειναι σαφως πιο ενδιαφερον απο αυτο που βρισκομαι... Πυκνοι θαμνοι με χρωματα καφε και πρασινα, ακολουθουν παραλληλα τον αξιο. Η εμφανιση ενος κυνηγου..σφυριζει και σκουζει για να καλεσει τα σκυλια του. Ετοιμαζεται...ακομα ομως να ακουστει ο κροτος του οπλου του... Μπροστα μου ο αξιος. Παραφουσκωμενος συνεχιζει το ταξιδι του για να συναντησει την αδερφη του θαλασσα. Τα βουνα. Φαινονται ως το απειρο με τις χιωνισμενες κορφες του και την αγερωχη τους παρουσια...μακαρι να μπορουσα να πλησιασω κοντα τους. Να πλησιασω πιο κοντα στον ουρανο. Ο ηλιος μολις που φανηκε. Προσπαθει να με παρει απο την αγκαλια του ανεμου και του κρυο. Ανωφελο... Για αλλη μια φορα ευνομωνω το ποταμι -φυση- που μου χαριζει τετοιες στιγμες. Τι αλλο μενει να μου δωσει; καθε φορα αυτο που μου προσφερει με φερνει πιο κοντα με τν ευατο μου. Οτι και να νιωθω μου προσφερει ενα φευγιο, απροσμενο, λυτρωτικο. Αυτο μου αρκει, δεν μπορω να το προσδιορισω με λεξεις...οποιος νιωθει το καταλαβαινει. Ετσι ακομα και στην κατασταση που ζω τωρα -ο ορισμο της απεραντης καταπιεσης της ανθρωπινης επικοινωνιας- η φυση με εφερε πιο κοντα με εναν ανθρωπο που ενιωσε, το ιδιο με μενα...μακαρι να συνεβαινε σε ολους αυτο...ο ηλιος σιγα σιγα προσπαθει να με κλεψει απο τον ανεμο. Τελικα το εχω αναγκη. Η ανθρωπινη μου φυση ειναι γυμνή απεναντη στην φυση,περιορισμενη. Μιλωντας απλα, κρυωνω... Μακαρι ο Αξιός να συνεχιζει για παντα το ταξιδι του.

(Γραμμένο εν ώρα υπηρεσίας... στο φυλάκιο. Οπότε συγχωρέστε την προχειρότητα του κειμένου)