Βιβλιαράκι μου λαμπρο...

Το πρωινο με βρηκε σε μια πολυ περιεργη συναισθηματικη κατασταση. Γιατι; Μολις διαβαστηκε η τελευταια λεξη. Μολις το μυαλο μου χαθηκε αναμεσα στα γραμματα! Σαν να βρισκομαι σε εναν μεγαλο χωρο με λευκο φοντο, με την ιδιαιτεροτητα, τα τοιχωματα του αλλωτε να διακρινονται και αλλωτε να εξαφανιζονται. Το λευκο ενισχυεται οταν αορατες λεξεις και προτασεις πετουν διασπαρτα στο χωρο. Εκει προχωροντας, αλλωτε νομιζω οτι βρισκομαι σε ενα κλειστο αποπνικτηκο τουνελ, στου οποιο το φοντο απο λευκο γινεται σκοτεινο, κιτρινοπο σαν το χρωμα της αμμου και οι τοιχοι ολο ενα και κλεινουν προς τα εμενα. Ειναι εκεινη η στιγμη που εντελως μπερδεμενος κ προβληματισμενος πιανω το κεφαλι μου και κουλουριαζομαι, ακινητος σε μια γωνια προσπαθοντας να αποφυγω τις λεξεις και τις προτασεις που σε υπερογκα μεγεθη ερχονται καταπανω μου! Αλλα εγω δν μπορω να κανω κατι. Τις δεχομαι, ακινητος. Δυστυχως η ευτυχως δεν ειναι παντα ετσι. Το λευκο φοντο επιστρεφει μαζι με την διαυγεια και την ευτυχια, στη οψη των τοιχων οπου απομακρινονται κ σιγα σιγα εξαφανιζονται.

Γιατι τα λεω ολα αυτα; γιατι μολις γυρισα την τελευταια σελιδα ενος βιβλιο και αντικρυσα το λιτο πλην ομορφο οπισθοφυλλο του. Ειναι τοσο σημαντικο για μενα αυτο πλεον. Τοσο ομορφο. Τοσο μαγευτικο. Μου προσφερει τοσα πραγματα. Ειλικρινα ειναι δυσκολο να περιγραφει. Καθε βιβλιο αφηνει ενα σημαδι στην ψυχη σου, αν αυτο μεινει αναλιωτο, πιστευω οτι δειχνει τι σημαινε το συγκεκριμενο βιβλιο για σενα.

Το βιβλιο που μολις τελειωσα ηταν ο φυλακας στην σικαλη του Σαλιντζερ. Ωρες ωρες μου μοιαζει δυσκολο να συγκροτησω την σκεψη μου για να σχολιασω ενα βιβλιο. Μακαρι να μπορουσα να το κανω ευκολα, για να μοιραστω με αλλους αυτο που μου δινει ενα βιβλιο. Μεχρι τοτε ευχομαι να πεσει στα χερια σας ο φυλακας στην σικαλη και να τον διαβασετε. Αξιζει...ισως αργοτερα επανερθω για μερικα σχολια πανω στο μυθιστορημα του Σαλιτζερ.