Το κίτρινο φως του λιμανιού

Να γράφεις έτσι που οι λέξεις σου να ταιριάζουν στο κίτρινο φως του λιμανιού
αυτό φώτιζε ζεστά τα πρόσωπα ενός ζευγαριού στο πρώτο φιλί
αυτό φώτιζε και γέμιζε σκιές το βλέμμα του ανθρώπου που βλέπει μπροστά του μονάχα φρίκη
Στο κίτρινο φως του λιμανιού
που γεμίζει την καρδιά σου αγάπη και φόβο
ζεστασιά και κρύο
να' χεις πάντα μέσα σου και τις δύο όψεις από το φως του λιμανιού
Την φρίκη - τον πόνο
μα και την τρυφερή αγκαλιά
το ορμητικό κύμα και τον άγριο χειμώνα
μα και τον γλυκό ήχο από το φλοίσβισμα στα βράχια του μώλου
τους αέρηδες και τα μελτέμια
αλλά και την κόκκινη φεγγαράδα
ποτέ όμως μην δοθείς συνολικά σε ένα μονάχα από αυτά
τότε τα γραπτά σου θα έιναι γεμάτα υποκρισία
Παντα να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται παρά μία στιγμή
για να περάσεις απ' την αιωνιότητα στο γήρας
απ' το ολικό δώσιμο στον φθόνο
απ' τη μοιρασιά της φλόγας στη φωτιά που καίει τα πάντα

Τηλεφωνική (υποστήριξη) κατάρρευση

Σήμερα πήρα τηλέφωνο την τεχνική υποστήριξη της εταιρίας του κινητού μου να διαμαρτυρηθώ για ένα ανύπαρκτο πρόβλημα.

"Κάτι έχει συμβεί, έχει κολλήσει το δίκτυο, δεν δέχομαι εδώ και πολλές μέρες εισερχόμενα μηνύματα. Πως μπορεί να διορθωθεί αυτό παρακαλώ;"
"Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο πρόβλημα κύριε. Ρίχτε μια ματιά στη συσκευή σας μήπως είναι γεμάτη η μνήμη"

...............

Ακριβώς αυτό. Ακριβώς. Οι τηλεφωνητές αυτοί έχουν σπουδάσει ψυχολογία - ιατρική ή κάτι τέτοιο;
"Είναι γεμάτη η μνήμη"
Ναι, είναι γεμάτη η μνήμη γαμώτο.
Άρχισα να σβήνω μανιωδώς παλιές επαφές - μηνύματα και το γαμημένο κινητό κόλλησε.
Είναι γεμάτη η μνήμη γαμώτο!Εί-ναι γε-μά-τη η μνή-μη!

Το σκουπιδιάρικο... πάντα στις 5...

Σήμερα το σκουπιδιάρικο περνάει και τα σκουπίδια που μαζεύει μυρίζουν αρώματα, σάρκα και ιδρώτα. Όσους δεν τους ξεπλένει το πεντακάθαρο παγωμένο νερό ενός ποταμού έτσι τους καθαρίζουν, περνάει η σκουπιδιάρα και τους μαζεύει. Απλά. Και ξανά το άλλο βράδυ και ξανά. Το ραντεβού πάντα στις 5 είναι γνωστό. Στον πλησιέστερο σκουπιδοντενεκέ. Είμαι κι εγώ πιστός στο ραντεβού σχεδόν κάθε βράδυ τώρα πια. Οι θύτες και τα θύματα όλοι μαζί να περιμένουν τη σκουπιδιάρα. Να που μπλέκονται όλοι μαζί τελικά και πάλι. Ο θύτης ξεπλένεται για να μπορεί πάλι αύριο να είναι θύτης και το θύμα ξεπλένεται ελπίζοντας την άλλη μέρα να είναι αυτός ο θύτης.

Δηλώνω λοιπόν εσωτερικός μετανάστης. Πιο εσωτερικός δεν γίνεται. Μετανάστης σώματος. Καινούρια στατιστικά για τους επαγγελματίες που ασχολούνται με το μεταναστευτικό. Αν πούνε την αλήθεια αυτό το στατιστικό θα είναι πραγματικά τρομακτικό αλλά δεν αφήνουν να διαρρεύσει αυτό το 90%.

Ξεπούλημα κάθε νύχτα και πάλι δεν φτάνει να δώσεις το σώμα σου. Θέλουν να ξεπουλήσεις την ψυχή σου.

"Το βλέμμα της δεν με ορίζει. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο περίεργα. Να χεις απέναντι σου έναν άνθρωπο μονάχα λίγα εκατοστά και το βλέμμα του να μην ορίζει το δικό σου. Δεν νιώθω τίποτα. Δεν σκέφτομαι τίποτα. Μόνο την φιλάω γιατί έτσι, μόνο την σφίγγω γιατί έτσι και όταν ρώτησε γιατί εσύ έπρεπε να απαντήσεις την μερική αλήθεια. Γιατί περνάς ωραία. Η ολική αλήθεια είναι όμως ότι εσύ απουσιάζεις και το σώμα σου νιώθει μοναξιά χωρίς εσένα. Σ’ ευχαριστώ για τη συντροφιά. Και συγγνώμη που απουσίαζα όταν χτύπησες την πόρτα. Δεν μπορώ να πω ότι θα επανορθώσω. Όλα σε μία άλλη ζωή… Τι πρωτότυπο… Σαν εκείνα τα απίστευτα αναβλητικά ψώνια που μένουν ολόκληρο το χρόνο για τα Χριστούγεννα. Αυτά τα Χριστούγεννα που δεν θα έρθουν ποτέ.

Δεν λυπάμαι. Αυτό με ξενίζει, αλλά δεν λυπάμαι. Ούτε εσένα, ούτε εμένα. Είμαστε όλοι μετανάστες δεν λένε; Κι εσύ είσαι μετανάστρια, κάνει μπαμ. Κι εμένα πρόσφατα με πέταξαν απ’ την πατρίδα μου κακήν κακώς. Αν δεν ήμουν κι εγώ μετανάστης θα μπορούσα ίσως να σε παρηγορήσω αλλά πώς να νιώσω ανώτερος και να σου μιλήσω, να σε συμβουλέψω, πως, αφού πέρασα μόλις πριν λίγες μέρες όλα αυτά. Νιώθω ακόμη πιο κάτω κι από εσένα."

Όλοι εμείς φτιάχνουμε πατρίδες για λίγα μόνο λεπτά, για ένα μεσημέρι, για ένα βράδυ. Ξέρουμε πόσο εφήμερες είναι αυτές από την αρχή αλλά θέλουμε να νιώσουμε έστω για αυτό το βράδυ σαν στο σπίτι μας. Όχι άλλο ξένοι. Καταραμένη λέξη. Γιατί να νιώθει κανείς ξένος. Και τι σκατά στην τελική .. πόσο γαμημένη είναι αυτή η λέξη; Ξε – νος! Τι διάβολο σημαίνει ξένος , ποια η ετοιμολογία, είναι σκατά, δεν θα’ πρεπε να υπάρχει απλά η λέξη ξ-ε-ν-ο-ς. Ακούγεται μόνο άσχημα όπως και να την προφέρει κανείς. Ακόμα και με ρομαντικό γαλλικό στυλ ακούγεται σκατά! Κι εσύ είσαι άσχημη. Στρέφοντας το βλέμμα όμως είναι όλοι άσχημοι, και ναι ρε γμτ είμαι κι εγώ άσχημος γι’ αυτό λοιπόν καμία διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα μας. Ας ζήσουμε για λίγο στην πατρίδα σου κι ύστερα στη δικιά μου. Μετά γραμμή στο σκουπιδοντενεκέ και επιστροφή στα «ξένα» ως την επόμενη συνεύρεση.

Υπάρχει και αυτή η ευτυχής κατάληξη

Spontaneous human combustion

Σου την εύχομαι ...

μου την εύχομαι ...



φωτογραφίες: Raheleh Zomorodinia

Σε 10'' θα αυτοκαταστραφεί

Οι πιο ειλικρινείς στιγμές είναι αυτές που καταστρέψαμε όσα έχουμε φτιάξει. Αφού μισούμε τα ίδια μας τα δημιουργήματα
.
.
.
..........Μπαμ!

Η μεγαλύτερη κατάρα

Η μεγαλύτερη κατάρα είναι λένε
όταν κρύβεται στα μάτια αυτών που φταίνε
η ντροπή και μια λύτρωσης συγγνώμη
που κανένας δεν την άκουσε ποτέ ακόμη


Σε ποιον να το πρωτοαφιερώσω; Ας προσέλθουν οι ενδιαφερόμενοι. Τώρα που γυρίζει...

στίχοι: Bd Foxmoor

Σκυλάδικα

Τραγούδια φτηνά/ εκπορνεύουν τα αγνά συναισθήματα με τόσο χυδαίο τρόπο/ και καλώς πράττουν/ δεν τους αρμόζει τίποτα περισσότερο/ αγάπες - φιλίες - έρωτες/ στο διάολο/ μόνο την μοναξιά καθάρια.
Μόνο την ΜΟΝΑΞΙΑ
Τίποτε άλλο

Αδιέξοδο; Παρανάλωμα!

Αυτός ο κόσμος, πόση αγάπη;

Η φλόγα, οι ψυχές...Ένα παρανάλωμα.

Προσπαθούσα να μιλήσω, έβγαιναν οι λέξεις δειλά δειλά από το στόμα μου, μικρός και ανίδεος. Ήμουν σίγουρος ποτέ για κάτι;

Άλλοτε προσπάθησα να νιώσω, να καταλάβω, μια ζωή φτιαγμένη να πονά διπλά. Μια ψυχή που ανατέλλει με το φως του ήλιου σας και πνίγεται με το κύμα της θλίψης σας.

Μα καταλαβαίνει κανείς επιτέλους; Ατέλειωτες ώρες να χαράσσω την ψυχή και να γράφω πάνω της. Ανεξίτηλες είναι οι στιγμές κύριοι, ανεξίτηλα τα συναισθήματα. Όσο και να θες δεν ξεθωριάζουν. Η μεγαλύτερη πληγή.

Προσπάθησα, ειλικρινά μιλώ,

μέχρι και την τελευταία μου στιγμή θα προσπαθώ...

όλοι δεν λέμε ότι έχουμε μια φυλακή, ε αυτή είναι η δικιά μου.

Τελικά... είμαστε -εκτεθειμένα στον άνεμο- κουφάρια που έλκονται. Δεν εξηγείτε αλλιώς.

Ανώφελα, αχάριστα, επιλεκτικά, εγωκεντρικά και πικρά. Είναι μία διαπίστωση μέσα στις χιλιάδες διαπιστώσεις που έχουν γίνει για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ξέρετε πόσο ανούσια μου φαντάζει;

Μια γλυκιά κορφή, η ατέλειωτη ράχη ενός βουνού και ο ατέρμονος κατήφορος. Αυτή κι αν είναι διαπίστωση. Ήμουν σίγουρος από τότε.

Ας πάρω επιτέλους στα χέρια μου το στουπί...

Αιώνια μαυρίλα ε;

Ένα πανέμορφο-πολύχρωμο παρανάλωμα.

Αυτός που δεν καταλαβαίνει,

και αυτός που παθαίνει,

και αυτός που κατανοεί,

και αυτός που μαθαίνει,

και αυτός που πληγώνει,

και αυτός που πονάει,

και αυτός που χαμογελάει,

και αυτός που αγαπάει...ας καεί.

Ο καθένας δίνει την σημασία που αρμόζει, μόνον στον εαυτό του άλλωστε. Αυτό εξηγεί πολλά.

Εγώ δυσκολεύομαι να το καταλάβω ωστόσο, δεν το χωράει η ψυχή μου

Απλά λέω την αλήθεια δεν παριστάνω κάτι...

Η ψυχή φλέγεται, όχι άλλες πληγές. Μόνο φωτιά.

Φωτιά που θα απλωθεί στον ανούσιο κόσμο που στήσαμε.

Υ.Γ Όλα τα μαλακισμένα λόγια που δεν μπορούν να ημερέψουν τίποτα όσες φορές και αν τα ξεστομίζουμε..Ας καούν και αυτά.

Υ.Γ2 Να παραφράσω έναν αγαπημένο στίχο... “Να γαληνεύεις, ενώ φλέγεσαι!!!”