Αδιέξοδο; Παρανάλωμα!

Αυτός ο κόσμος, πόση αγάπη;

Η φλόγα, οι ψυχές...Ένα παρανάλωμα.

Προσπαθούσα να μιλήσω, έβγαιναν οι λέξεις δειλά δειλά από το στόμα μου, μικρός και ανίδεος. Ήμουν σίγουρος ποτέ για κάτι;

Άλλοτε προσπάθησα να νιώσω, να καταλάβω, μια ζωή φτιαγμένη να πονά διπλά. Μια ψυχή που ανατέλλει με το φως του ήλιου σας και πνίγεται με το κύμα της θλίψης σας.

Μα καταλαβαίνει κανείς επιτέλους; Ατέλειωτες ώρες να χαράσσω την ψυχή και να γράφω πάνω της. Ανεξίτηλες είναι οι στιγμές κύριοι, ανεξίτηλα τα συναισθήματα. Όσο και να θες δεν ξεθωριάζουν. Η μεγαλύτερη πληγή.

Προσπάθησα, ειλικρινά μιλώ,

μέχρι και την τελευταία μου στιγμή θα προσπαθώ...

όλοι δεν λέμε ότι έχουμε μια φυλακή, ε αυτή είναι η δικιά μου.

Τελικά... είμαστε -εκτεθειμένα στον άνεμο- κουφάρια που έλκονται. Δεν εξηγείτε αλλιώς.

Ανώφελα, αχάριστα, επιλεκτικά, εγωκεντρικά και πικρά. Είναι μία διαπίστωση μέσα στις χιλιάδες διαπιστώσεις που έχουν γίνει για την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ξέρετε πόσο ανούσια μου φαντάζει;

Μια γλυκιά κορφή, η ατέλειωτη ράχη ενός βουνού και ο ατέρμονος κατήφορος. Αυτή κι αν είναι διαπίστωση. Ήμουν σίγουρος από τότε.

Ας πάρω επιτέλους στα χέρια μου το στουπί...

Αιώνια μαυρίλα ε;

Ένα πανέμορφο-πολύχρωμο παρανάλωμα.

Αυτός που δεν καταλαβαίνει,

και αυτός που παθαίνει,

και αυτός που κατανοεί,

και αυτός που μαθαίνει,

και αυτός που πληγώνει,

και αυτός που πονάει,

και αυτός που χαμογελάει,

και αυτός που αγαπάει...ας καεί.

Ο καθένας δίνει την σημασία που αρμόζει, μόνον στον εαυτό του άλλωστε. Αυτό εξηγεί πολλά.

Εγώ δυσκολεύομαι να το καταλάβω ωστόσο, δεν το χωράει η ψυχή μου

Απλά λέω την αλήθεια δεν παριστάνω κάτι...

Η ψυχή φλέγεται, όχι άλλες πληγές. Μόνο φωτιά.

Φωτιά που θα απλωθεί στον ανούσιο κόσμο που στήσαμε.

Υ.Γ Όλα τα μαλακισμένα λόγια που δεν μπορούν να ημερέψουν τίποτα όσες φορές και αν τα ξεστομίζουμε..Ας καούν και αυτά.

Υ.Γ2 Να παραφράσω έναν αγαπημένο στίχο... “Να γαληνεύεις, ενώ φλέγεσαι!!!”