Όμως τώρα ταξιδεύω και μόνο αυτό έχει σημασία. Ένα τρένο που μπορεί κανείς να αποκαλέσει κινητή πατρίδα.
Κι αφήνω λέει εδώ την ζωή μου να τριγυρνάει… Και αγκαλιάζω κάθε τόσο τους συνταξιδιώτες και τους ψιθυρίζω στο αυτί μια ακατάληπτη λέξη… και ξεχύνομαι κάθε τόσο τρέχοντας στα πίσω βαγόνια και γελώντας σαν τρελός κάθομαι μία εδώ και μία εκεί ενοχλώντας όσους νιώθουν απλά φιλοξενούμενοι. Και κλείνω την πόρτα στη καμπίνα και κάνω έρωτα με εκείνη την μοναχική γυναίκα με την κόκκινη κουβέρτα. «Κάνει κρύο εδώ μέσα, δεν κάνει;» με ρωτάει κάθε τόσο κι εγώ της λέω αν δεν έκανε δεν θα χες αυτή την όμορφη κόκκινη κουβέρτα τυλιγμένη απάνω σου. Και τότε τι θα ήταν «η γυναίκα με την κόκκινη κουβέρτα» χωρίς κόκκινη κουβέρτα;
Και να πάλι τα ίδια ερωτήματα… Η ύλη… Καθορίζει την υπόσταση της; Κάτι χαζομάρες γράφω και σκέφτομαι κι ελπίζω να μην τις ανεβάσω στο μπλογκ κι ελπίζω κανείς να μην τις διαβάσει όσο κι αν επιθυμώ τα αντίθετα. Και σκέφτομαι τι θα ήταν και η κοκκινοσκουφίτσα χωρίς το κόκκινο σκουφί… Κι όλη μου η ιδιοσυγκρασία τελικά μετεωρίζεται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά. Λέξεις υπέροχες που με εκφράζουν όσο τίποτα:
Μετέωρος
Ανάμεσα
Αντίφαση
Μάταια
Παραπαίω
Αμφιβολία
Αυτοαναίρεση
…
Ένας λόγος να σταματήσει κανείς να γράφει είναι να κοιτάξει το είδωλο του στον καθρέφτη. Ίσως και ένας λόγος να ξεκινήσει να γράφει.
Όμως συνήθως το πρώτο.
Η μετάβαση ευτυχώς συνεχίζεται για λίγο ακόμη...
...Τώρα που μές στα σύννεφα γλιστράει το φεγγάρι
τώρα που πήρε ο άνεμος να τραγουδάει με λύπη...
Στρέφω κάθε τόσο το πρόσωπο μου στον ώμο και μυρίζω το αγαπημένο μου, τελευταία, άρωμα. Η μυρωδιά της φωτιάς… Η μυρωδιά του καμμένου – της στάχτης. Ποτισμένη στα άπλυτα ρούχα μου.
Να πως η ύλη αποκτά νόημα… Η μπλούζα μυρίζει φωτιά… Εκείνη την αξέχαστη μεγάλη φωτιά κάτω από τον έναστρο ουρανό. Καιόμενα φλαμουρόξυλα ανάμεσα στις ψηλές φλαμουριές που μας σκεπάζουν οι σκιές τους. Επιβλητικές, σε προστατεύουν μα και σε επικρίνουν για τα κομμένα ξύλα. Σε προτρέπουν να σκεφτείς ότι εκεί είσαι απλά φιλοξενούμενος.
Γυρίζοντας στον αριστερό μου ώμο μυρίζω τσιγάρο. Τσιγάρα… Αμέτρητα. Όλα ποτισμένα στα πνευμόνια της και στη μπλούζα μου. Ασθενική με ένα όμορφο χαμόγελο τριγυρίζει μέσα στο κλουβί της. Δεν ζητάει ποτέ τίποτα. Μόνο να την αφήσεις να αυτοκαταστρέφεται όπως αυτή επιθυμεί. Τσιγάρο – τσιγάρο μετά από ένα άλλο τσιγάρο και δίπλα ένα λιποζάν σχεδόν τελειωμένο από την επαναλαμβανόμενη χρήση.
Κάπου πιο χαμηλά στη μπλούζα μου ξεχωρίζουν κάτι μικροί λεκέδες από εκείνο το σαπούνι… Οσμές… οσμές σ’ όλο το ταξίδι… μυρίζω. Η μύτη μου μάλλον ερεθίστηκε, αισθάνομαι να καίει στο εσωτερικό της. Τόσες ξεχωριστές μυρωδιές γεμίζουν μυαλό, ψυχή, κατακλύζουν τις αισθήσεις μου.Φωτιά, τσιγάρα, έρωτας, σαπούνι, απορρυπαντικά, φαγητά, ταξίδια…
Μόλις ολοκληρωθεί η μετάβαση δεν έχω παρά να πλύνω την μπλούζα και αυτό ήταν όλο. Πάλι το ύφασμα αυτό δεν θα έχει κάποια ουσία. Τα υλικά δεν θα χουν κάποια ουσία. Ευτυχώς.
Πόσα ετερόκλητα – διαφορετικά συναισθήματα μπορεί μια ψυχή ν’ αντέξει; Και άντε, ας πούμε ότι το μυαλό αντέχει να διαχειριστεί χιλιάδες σκέψεις… Αν έκανες το λάθος και συνοδεύεις την κάθε σκέψη και με συναίσθημα, η ψυχή πόσα συναισθήματα να αντέξει; Όλα στοιβαγμένα και ταξιδεύουν μαζί μου.
Πόσα άλλαξαν… Πως οι αποσκευές μου, οι υλικές αποσκευές, απονοηματοδοτήθηκαν και από εκεί που πάντα έφευγα με γεμάτες βαλίτσες τώρα η βαλίτσα μου είναι πάντα άδεια. Με δυο ρούχα που τα φοράω για μέρες. Χάσανε τα υλικά το νόημα τους μέσα σε μια μέρα. Μια μέρα δεν ήταν μονάχα; Μία μέρα. Απ’ την επόμενη κιόλας ξεκίνησα τα ταξίδια. Πως στέρεψαν τα νοήματα; Η ύλη έχασε κάθε της υπόσταση. Πως τα βλέμματα από γεμάτα ουσία γίναν παιχνιδίσματα και μόνο…
José Clemente Orozco, The Masses (1935)Όπως παλιά, απ’ την τελευταία σελίδα και προς τα εμπρός να γράφω. Όπως παλιά. Όμως τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ποτέ μου δεν ξανάκανα τέτοιο ταξίδι με το τραίνο. Τίποτα δεν μ’ αρέσει - τίποτα δεν με ευχαριστεί. Αλλά οι μεταβάσεις είναι το προσωρινό ίσως και το μόνιμο καταφύγιο μου όλον αυτό τον καιρό. Νιώθω σίγουρος μέσα στην απόλυτη αβεβαιότητα. Κάπου στα σκοτάδια βρίσκομαι – μη με παίρνεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις που είμαι…. Μην ψάχνεις σίγουρες απαντήσεις… σου είπα, βρίσκομαι κάπου στα σκοτάδια. Κάπου μετά το Λιανοκλάδι – ίσως μετά τη Λειβαδιά, πάντως δεν έχει σημασία ο τόπος. Σημασία έχει ότι από την αρχή του ταξιδιού με χαρά παιδιού ανακάλυψα από πού σβήνουν τα φώτα στη καμπίνα και τα έκλεισα. Χαχα! Έτσι, από εκείνη την ώρα δεν υπάρχει τόπος, υπάρχει σκοτάδι και μετάβαση. Κλεισμένη όλη μου η ιδιωτικότητα σε κοινόχρηστα μέσα. Περνά κάθε τόσο κάποιος απέξω και με κοιτάζει. Θέλω να τον αγκαλιάσω και να του ψιθυρίσω «πατριωτάκι»…
