Η μετάβαση (μέρος πρώτο)

Όπως παλιά, απ’ την τελευταία σελίδα και προς τα εμπρός να γράφω. Όπως παλιά. Όμως τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Ποτέ μου δεν ξανάκανα τέτοιο ταξίδι με το τραίνο. Τίποτα δεν μ’ αρέσει - τίποτα δεν με ευχαριστεί. Αλλά οι μεταβάσεις είναι το προσωρινό ίσως και το μόνιμο καταφύγιο μου όλον αυτό τον καιρό. Νιώθω σίγουρος μέσα στην απόλυτη αβεβαιότητα. Κάπου στα σκοτάδια βρίσκομαι – μη με παίρνεις τηλέφωνο να με ρωτήσεις που είμαι…. Μην ψάχνεις σίγουρες απαντήσεις… σου είπα, βρίσκομαι κάπου στα σκοτάδια. Κάπου μετά το Λιανοκλάδι – ίσως μετά τη Λειβαδιά, πάντως δεν έχει σημασία ο τόπος. Σημασία έχει ότι από την αρχή του ταξιδιού με χαρά παιδιού ανακάλυψα από πού σβήνουν τα φώτα στη καμπίνα και τα έκλεισα. Χαχα! Έτσι, από εκείνη την ώρα δεν υπάρχει τόπος, υπάρχει σκοτάδι και μετάβαση. Κλεισμένη όλη μου η ιδιωτικότητα σε κοινόχρηστα μέσα. Περνά κάθε τόσο κάποιος απέξω και με κοιτάζει. Θέλω να τον αγκαλιάσω και να του ψιθυρίσω «πατριωτάκι»…