Απέραντο λευκό και απέραντο σκοτάδι

Σε θυμάμαι πάντοτε να επιθυμείς αυτό που δεν είναι εφικτό. Συνήθως κάτι πέρα από τη φύση σου. Είσαι άνθρωπος σου είχα πει. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς. Πατάς τα πόδια σου πρωτίστως στη γη. Η θάλασσα μπορεί να σε φιλοξενήσει. Όμως μονάχα για λίγο. Ο ουρανός μπορεί κι αυτός να το κάνει. Όμως κι αυτός για λίγο. Το σπίτι σου βρίσκεται εδώ. Στη γη.

Εσύ όμως βούταγες σε βαθιά νερά και προσπαθούσες να κρατήσεις πάντοτε την ανάσα σου πιο πολύ από όλους μας. Όχι βέβαια από ανταγωνισμό αλλά γιατί στα αλήθεια ξέχναγες την ανθρώπινη υπόσταση σου και κολύμπαγες… κολύμπαγες… κι όταν πια τα πνευμόνια σου πονούσαν αβάσταχτα σαν από μόνο του το σώμα σου, σαν να αυτονομείτω από την θέληση σου, ανέβαινε ξανά στην επιφάνεια. Και η θέα πάνω από την επιφάνεια πάντα σε τρόμαζε. Ο παφλασμός που ακουγόταν καθώς έβγαινες απότομα απ’ το νερό συνοδευόταν πάντα με ένα βλέμμα τρομαγμένο και έκπληξης. «Καημένε μου δεν είσαι ψάρι» «Όχι α-κό-μα» απάνταγες με πείσμα.

Κι ύστερα ο άλλος μεγάλος σου έρωτας. Ο αέρας – ο ουρανός – το άπιαστο – το άυλο. Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το βιβλίο του Ιούλιου Βερν. «Γύρω από τη σελήνη». Όλοι πίστευαν ότι είναι ένα ακίνδυνο παιδικό παραμυθάκι. Μάλλον δεν είχαν ιδέα τι κακό μπορεί να προκαλέσει σε ένα αθώο ανθρώπινο πλάσμα. Μετά συνεχίστηκε το θρίλερ με Αντουάν Σαιντ Εξπερύ τον μεγάλο πιλότο και φτάσαμε στον Ισαάκ Ασίμωφ. Οι πτήσεις πάντοτε με την ίδια κατάληξη. Ένα σπασμένο πόδι και μια νεόφερτη κατάθλιψη. Μια ολωσδιόλου διαφορετική απ’ την προηγούμενη φορά κατάθλιψη. Κοντά σου έμαθα πως η κατάθλιψη δεν έχει ένα χρώμα – ένα σύμπτωμα – έναν τρόπο. Και θυμάμαι ότι σε θαύμαζα γι ‘ αυτό. Έλεγα στους γονείς μου και γελούσαν μαζί μου πως ο Χ. έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε καταθλίψεις που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και γεμάτος θαυμασμό πρόσθετα πάντοτε «Αυτό σημαίνει πολυπλοκότητα χαρακτήρα. Ένας αληθινά δυσνόητος άνθρωπος.»

Τα ταξίδια σου ύστερα τα έκανες με το μυαλό. «Όπως όλοι» θα πούνε ξενέρωτα οι αναγνώστες αργοκουνόντας το κεφάλι γεμάτοι «κατανόηση». «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει» θα προσθέσει βλακωδώς το τραγούδι. Αλλά ξέρεις και ξέρω πως δεν έχουν ιδέα.

Έχεις βρει έναν μυστικό τρόπο που σε ταξιδεύει στις θάλασσες… έναν μυστικό τρόπο να πετάς στους ουρανούς… και δεν στο κρύβω πως δεν μ’ αρέσει καθόλου. Αυτός ο γαμημένος μυστικός τρόπος με εκνευρίζει. Με εκνευρίζει γιατί είναι μυστικός. Με εκνευρίζει γιατί δεν έχεις πια σπασμένα πόδια αλλά μια χιλιοραγισμένη καρδιά.

Μια μέρα αυτό θα στο πω στα ίσα. Μπροστά σου… και θα είμαστε κοντά στη θάλασσα και θα σε πάρω να βουτήξουμε και ας κάνεις πάλι τα ίδια. Κράτα την αναπνοή σου ώσπου να ματώσει η μύτη σου. Κράτα την αναπνοή σου ώσπου το μυαλό σου να αποξυγονωθεί και να ξεχάσει το μυστικό σου τρόπο να ταξιδεύεις.

Απέραντο λευκό και απέραντο σκοτάδι.

Σύννεφα και βαθύς ωκεανός.

"22" άλλος ένας αριθμός για χολιγουντιανό θρίλερ

Χωράφι ξανθό με κουρεμένα στάχυα και σχοινιά σηκωμένα λίγα εκατόστα από το έδαφος τεμαχίζουν την γη σε τετράγωνα 1*1 μέτρο. Εσύ φοράς ένα ψάθινο καπέλο και ένα μακρύ φόρεμα. Δεν έχεις σήμερα αυτή την αραίωση στο πίσω μέρος των μαλλιών σου. Ήρθες όμορφη και χαμογελάς αθώα. Αναρωτιέμαι πως ακόμη αυτό το χαμόγελο μπορεί να πείθει την ανυποψίαστη ψυχή μου. Σε κρατώ από το χέρι και τρέχουμε πηδώντας από τετράγωνο σε τετράγωνο. Θέλουμε να φτάσουμε κάπου στο κέντρο του χωραφιού όπου υπάρχει μια στέγη - ένα μικρό καταφύγιο.
Αυτό ήταν όλο. Η πραγματικότητα έρχεται πάντα να σώσει από τις παγίδες των ονείρων και το μυαλό μου δίνει την λύση που αξίζει να δωθεί στο μπερδεμένο όνειρο. Η εικόνα θολή. Αχνοφαίνεται το φόρεμα. Ένα φόρεμα γεμάτο κόκκινα λουλούδια εύκολα μπορεί να το φανταστεί κανείς ως ένα φόρεμα γεμάτο κόκκινες πινελιές. Και το τέλος του ονείρου εύκολα μπορεί να το φανταστεί κανείς ως έναν μικρό θάνατο. Το καλύβι μέσα στο χωράφι φαντάζει επίσης ιδανικό για ένα όμορφο τέλος ή για μια όμορφη αρχή.
Κάνε κάτι καλή μου και μην ξαναπλησιάσεις ούτε καν τέτοιες μέρες...
Το φόρεμα το πήρε ένας δυνατός άνεμος το ξημέρωμα. Νοτιάς. Ύστερα κόπασε. Πρωινή δροσιά και μια ελαφριά οσμή από "λουλούδια του πάθους"...
Αστειεύομαι φυσικά.

Τίποτε... Τίποτα... και άλλα τέτοια περίφημα μηδέν στην ζωή μας

Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που νιώθω τόση άνεση να γράψω οτιδήποτε. Τόση άνεση - τόση ευκολία που τρομάζω. Κάπως έτσι επιλέγω τελικά να μην γράψω τίποτε.

Η αρχή του θεάτρου

Τελικά όλα αρχίζουν από ένα υπέροχο Άλφα που συνεπάγεται τα δύο Σίγμα. Όλα αρχίζουν από την υπέροχη -Α-νυπαρξία που συνεπάγεται -Σ-κοτάδι και -Σ-ιωπή. Σκέψου την παράσταση που ξεκινά με σκοτάδι κι αν οι θεατές δεν βγάλουν έστω για λίγα δευτερόλεπτα τον σκασμό χάνεις αυτά τα πολύτιμα δευτερόλεπτα ανυπαρξίας. Και τότε πως θα μπεις σε αυτόν τον καινούριο κόσμο που μόλις τώρα δημιουργήθηκε; Για να υπάρξει κάτι πρέπει προηγουμένως να μην υπάρχει. Αν με ψίθυρους - θαμπές εικόνες έστω, δίνει ψίγματα ζωής πριν καν την ύπαρξη του τότε όταν πράγματι υπάρξει δεν θα καταλάβει κανείς τίποτα. Γι' αυτό σιωπή πριν από μία ζωή... σκοτάδι πριν από μία παράσταση ... σιωπή πριν από ένα τραγούδι. Σιωπή - σκοτάδι - σιωπή.

Το άλογο του Τορίνο

(Απόσπασμα από διάλογο από την τελευταία ταινία του Μπέλα Ταρ)

-Καταστράφηκα

-Γιατί καταστράφηκες;

-Γιατί όλα καταστράφηκαν. Όλα έχουν εξευτελιστεί. Αλλά θα έλεγα ότι οι άνθρωποι έχουν καταστρέψει και εξευτελίσει τα πάντα. Γιατί αυτό, δεν είναι κάποιο είδος κατακλυσμού, που συμβαίνει με τη δήθεν αθώα ανθρώπινη βοήθεια. Αντιθέτως, πρόκειται για την τιμωρία του ίδιου του ανθρώπου, τη δική του τιμωρία πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, στην οποία βέβαια βάζει το χεράκι του και ο Θεός. Ή τολμώ να πω: συμμετέχει. Και σε ό,τι συμμετέχει ο Θεός, είναι η πιο απεχθής δημιουργία που μπορείς να φανταστείς. Γιατί, βλέπεις, ο κόσμος έχει εξευτελιστεί. Οπότε, δεν έχει σημασία τι λέω εγώ, γιατί όλα όσα έχουν αποκτήσει οι άνθρωποι, έχουν εξευτελιστεί. Και αφού τα απέκτησαν όλα με μια ύπουλη, υπόγεια μάχη, τα έχουν εξευτελίσει όλα. Γιατί, ό,τι αγγίζουν και αγγίζουν τα πάντα το έχουν εξευτελίσει. Έτσι ήταν μέχρι την τελική νίκη. Μέχρι το θριαμβευτικό τέλος. Απόκτησε, εξευτέλισε. Εξευτέλισε, απόκτησε. Ή για να το θέσω διαφορετικά, αν θες: Να αγγίζεις, να εξευτελίζεις και άρα να αποκτάς. Ή να αγγίζεις, να αποκτάς και άρα να εξευτελίζεις.Έτσι γίνεται αιώνες τώρα. Συνεχώς. Αυτό και μόνο αυτό γινόταν, πότε ύπουλα, πότε αγενώς, πότε ήπια πότε βάναυσα, αλλά παρ' όλα αυτά, συνεχώς. Ωστόσο, μόνο προς μια κατεύθυνση. Όπως ο αρουραίος που επιτίθεται από ενέδρα. Γιατί για αυτή την τέλεια νίκη τους ήταν επίσης σημαντικό, ότι η άλλη πλευρά η οποία αποτελεί ό,τι υπέροχο, σπουδαίο και ευγενικό, δεν θα εμπλεκόταν σε κανενός είδους μάχη, ότι δεν θα 'πρεπε να υπάρξει κανενός είδους πάλη. Παρά μόνο η ξαφνική εξαφάνιση της άλλης πλευράς, εννοώντας την εξαφάνιση κάθε τι έξοχου, σπουδαίου, ευγενούς. Ώστε, ως τώρα, αυτοί οι αποφασιστικοί νικητές, που επιτίθενται από ενέδρα, να κυβερνούν τον κόσμο. Και να μην υπάρχει ούτε μια μικρή γωνίτσα όπου να μπορείς να κρύψεις κάτι από αυτούς. Γιατί σε ό,τι μπορούν να απλώσουν το χέρι, το κάνουν δικό τους. Ακόμα και πράγματα που νομίζουμε ότι δεν μπορούν να τα φτάσουν... τα φτάνουν... Γιατί ο ουρανός είναι κιόλας δικός τους, κι όλα τα όνειρά μας. Δική τους είναι η στιγμή, η φύση. Και η απέραντη σιωπή. Ακόμα και η αθανασία είναι δική τους, καταλαβαίνεις; Όλα, όλα έχουν χαθεί για πάντα! Και εκείνοι οι πολλοί ευγενείς, οι σπουδαίοι και οι έξοχοι απλώς κάθονταν και έβλεπαν, αν μπορώ να το πω έτσι. Σταμάτησαν σε αυτό το σημείο, και έπρεπε να καταλάβουν, να αποδεχτούν, ότι δεν υπάρχει ούτε Θεός, ούτε Θεοί. Και οι έξοχοι, οι σπουδαίοι και οι ευγενείς, έπρεπε να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν αυτό από την αρχή. Αλλά φυσικά ήταν ανίκανοι να το καταλάβουν. Το πίστεψαν και το δέχτηκαν αλλά δεν το καταλάβαιναν. Απλώς στέκονταν εκεί, σαστισμένοι, αλλά όχι παραιτημένοι. Ώσπου κάτι, που άστραψε στο μυαλό τελικά τους διαφώτισε. Και όλοι μονομιάς κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε Θεοί. Όλοι μονομιάς είδαν ότι δεν υπάρχει ούτε καλό ούτε κακό. Κι ύστερα είδαν και κατάλαβαν, ότι, αν ισχύει αυτό, τότε ούτε οι ίδιοι υπάρχουν! Βλέπεις, υποθέτω ότι αυτή ίσως ήταν η στιγμή που μπορούμε να πούμε ότι αυτοί εξαλείφθηκαν, έσβησαν. Εξαλείφθηκαν και έσβησαν... όπως η φωτιά που μένει να σιγοκαίει στο λιβάδι. Ο ένας ήταν μονίμως ο χαμένος... ...και ο άλλος μονίμως ο νικητής. Ήττα, νίκη. Ήττα, νίκη. Και μια μέρα, εδώ στη γειτονιά, έπρεπε να καταλάβω… και το κατάλαβα, ότι έκανα λάθος. Είχα στ' αλήθεια κάνει λάθος όταν σκεφτόμουν... ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ και δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κανενός είδους αλλαγή εδώ στη γη. Γιατί, πίστεψέ με, τώρα ξέρω... ότι αυτή η αλλαγη έχει όντως συμβεί.

-Σταμάτα! Αυτά είναι ανοησίες!

Ανώδυνη εξοφληση...